Η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών που υπερψήφισε την άρση ασυλίας των νεοναζιστών βουλευτών της Χρυσής Αυγής είναι ένας καλός οιωνός.
Ακόμη πιο θετική ήταν η εξέλιξη των διαβουλεύσεων ανάμεσα στα κόμματα, που οδήγησε σε μια ευρύτερη συναίνεση στο ζήτημα της αναστολής της κρατικής χρηματοδότησης στο «κόμμα» της Χρυσής Αυγής. Ελπίζουμε την Τρίτη να επιβεβαιωθεί στην πράξη με μεγάλη πλειοψηφία η άρνηση της Βουλής να χρηματοδοτούνται με χρήματα του ελληνικού λαού τα αποβράσματα που κατέχουν ακόμη έδρες του Κοινοβουλίου. Πρόκειται για δύο σημαντικές εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό, που πρέπει να τις χαιρετίσουμε, χωρίς επιφυλάξεις, αλλά και χωρίς να καλλιεργούμε ψευδαισθήσεις. Τα κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή, ως έκφραση της βούλησης των πολιτών, μπορούν να ομονοούν σε κάποια ζητήματα χωρίς να αποκλίνουν από το πρόγραμμά τους (εάν, βέβαια, έχουν) και χωρίς να απαρνούνται τις ιδεολογικοπολιτικές αρχές τους -αν διαθέτουν τέτοιες θεμελιώδεις αρχές…
Εδώ υπεισέρχεται η συζήτηση που αναπτύχθηκε πρόσφατα για την ξεπερασμένη, σε μεγάλο βαθμό, αντίληψη του «συνταγματικού τόξου», για τα κόμματα δηλαδή που αποδέχονται τη συνταγματική έννομη τάξη και στα οποία ασφαλώς δεν έχει θέση η Χρυσή Αυγή. Δεν χρειάζεται καμιά περιχαράκωση σε τέτοια «τόξα», γιατί κάλλιστα θα μπορούσε να προβληθεί η ένσταση ότι κάποια από τα κόμματα που συμπεριλαμβάνονται σ' αυτό το τόξο (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ), υπονόμευσαν καίρια τη συνταγματική τάξη με ακροβασίες του είδους των «πράξεων νομοθετικού περιεχομένου».
Εξίσου απλουστευτική και ρηχή είναι η προσπάθεια να αναδειχθεί ως καίρια αντιπαράθεση στη σημερινή συγκυρία η μετωπική, κατά κάποιο τρόπο, σύγκρουση των πολιτικών δυνάμεων που υποστηρίζουν σθεναρά την πολιτική των μνημονίων και των δυνάμεων που τα αντιστρατεύονται και μάχονται εναντίον τους.
Μια τέτοια επιφανειακή και βαθύτατα α-πολιτική ανάγνωση του συσχετισμού δυνάμεων θα μπορούσε να οδηγήσει σε τερατόμορφα σχήματα, όπου για παράδειγμα θα συνυπάρχουν τυπικά σε ένα αντιμνημονιακό μέτωπο οι δυνάμεις της Αριστεράς και τα νεοναζιστικά κατακάθια. Αβυσσος χωρίζει στην πραγματικότητα την πολιτική που ασκείται από την Αριστερά ενάντια στην πολιτική (και στα κόμματα) των μνημονίων από τη μία πλευρά και την υποτιθέμενη αντιμνημονιακή στάση των νεοναζιστών από την άλλη που απλώς προσπαθούν να εκμεταλλευτούν χυδαία την οργή των πολιτών για τη δεινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση που βιώνουν.
Η σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη και περίπλοκη από τις σχηματοποιήσεις που συνήθως προβάλλονται με δογματικές προδιαγραφές. Οι ισορροπίες που διαμορφώνονται κάθε φορά δεν είναι ούτε μόνιμες, ούτε αναλλοίωτες. Ζούμε σε μια εποχή έντονων μετασχηματισμών, που αργά ή γρήγορα αποτυπώνονται και εκφράζονται και στο επίπεδο των πολιτικών δυνάμεων.
Η ελάχιστη εθνική ή πολιτική συνεννόηση είναι εφικτή και επιθυμητή όταν υπάρχει επείγουσα ανάγκη και όταν διαμορφώνονται οι αναγκαίοι όροι. Αυτό δεν σημαίνει ότι απαλείφονται οι διαχωριστικές γραμμές ή εγκαταλείπονται προγραμματικές δεσμεύσεις.
Το μεγάλο διακύβευμα είναι να δημιουργούνται κάθε φορά οι όροι που θα συμβάλουν στο να διαμορφώνονται νέοι ευνοϊκότεροι συσχετισμοί προς προοδευτική κατεύθυνση.
