ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ Οι πολιτικές διεργασίες που ξεκίνησαν λόγω της κακής υγείας του Τσάβες μπορεί να είναι η ρεβάνς της δεξιάς αντιπολίτευσης αλλά πιο πιθανό είναι να αποτελέσουν άλλο ένα βήμα στη διαδικασία προοδευτικού μετασχηματισμού της κοινωνίας
Της Χριστίνας Πάντζου
Ποτέ ορκωμοσία ηγέτη δεν έχει ξεσηκώσει τόσα πάθη όσο αυτή του Ούγκο Τσάβες. Γύρω από την εύθραυστη κατάσταση της υγείας του προέδρου της Βενεζουέλας και την αδυναμία του -αν και οι αρχές αφήνουν ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα- να ορκιστεί αύριο όπως προβλέπεται ενώπιον της Εθνοσυνέλευσης, υφαίνεται μια μιντιακή εκστρατεία που μιλά για κρίση όσο κάποιοι -εντός και εκτός συνόρων- εδώ και καιρό την απεργάζονται.
Το Σύνταγμα είναι σαφές και προβλέπει πως μόνο σε μόνιμη αδυναμία του προέδρου να αναλάβει τα καθήκοντά του, δηλαδή σε περίπτωση θανάτου, παραίτησης, μόνιμης σωματικής ή πνευματικής ανικανότητας, αναλαμβάνει ο πρόεδρος της Βουλής και προκηρύσσονται εκλογές εντός 30 ημερών. Αν, αντίθετα, η αδυναμία είναι προσωρινή, αναλαμβάνει ο αντιπρόεδρος και ο πρόεδρος μπορεί να ορκιστεί αργότερα ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου.
Διεθνή μίντια έχουν ήδη «σκοτώσει» τον Τσάβες διοχετεύοντας πληροφορίες για μηχανική υποστήριξη, κώμα ή ακόμη και θάνατό του. Η αντιπολίτευση δράττεται αυτών των «ενημερωμένων πηγών» για να επικαλεστεί προσφυγή στις κάλπες σε απόλυτη και «τυχαία» σύμπνοια με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που στην πρώτη συνέντευξη Τύπου της χρονιάς τόνισε την «αναγκαιότητα να διεξαχθούν διαφανείς, αμερόληπτες και ελεύθερες εκλογές στην Βενεζουέλα, αν ο Τσάβες δεν μπορέσει να αναλάβει τα καθήκοντά του στις 10 Ιανουαρίου». Ημερομηνία κατά την οποία αντιπολιτευτικοί κύκλοι από το Μαϊάμι μέσω κοινωνικών δικτύων καλούν σε γενική απεργία.
Η κυβέρνηση απαντά με το βασικό της όπλο: την κινητοποίηση του λαού καλώντας σε μεγάλη συγκέντρωση αύριο μπροστά στο προεδρικό μέγαρο, όπου αναμένεται να παραστούν και ηγέτες ξένων χωρών για να εκφράσουν την αλληλεγγύη με τον εκλεγμένο πρόεδρο και τη συνταγματικότητα της διαδικασίας. Γιατί είναι εκεί, στους δρόμους, στις γειτονιές και στους τόπους δουλειάς όπου εδράζει η δύναμη μιας διαδικασίας μετασχηματισμού παρά ενός καθεστώτος που ποτέ δεν φοβήθηκε τις εκλογές: στα 13 χρόνια της ηγεσίας του Τσάβες έχουν γίνει 17.
Ο Τσάβες έρχεται από δύο μεγάλες νίκες, την άνετη επανεκλογή του τον περασμένο Οκτώβριο και τον θρίαμβο στις Περιφερειακές Εκλογές του Δεκεμβρίου όπου κέρδισε σε 20 από τις 23 Πολιτείες. Βιάζεται η αντιπολίτευση να πάρει τη ρεβάνς της. Κι αν οι επιθυμίες της γίνουν πραγματικότητα ίσως βρεθεί μπροστά σε μια ακόμη ήττα, όχι μόνο εκλογική. Γιατί η Βενεζουέλα βιώνει μια διαδικασία μετασχηματισμού που συνεχίζει την πορεία της, ανεξαρτήτως του τι συμβαίνει με την υγεία του προέδρου Τσάβες.
Η χώρα δεν έχει μια δικτατορία που στηρίζεται στη βία και θα μπορούσε να καταρρεύσει με την απουσία του «απόλυτου ηγέτη», όπως κάποιοι προπαγανδίζουν και πολλοί παπαγαλίζουν. Εχει δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και πρόεδρο, οι οποίοι επικυρώνουν από τα πάνω τις διεργασίες που γεννιούνται, ανθούν και εμπεδώνονται από τα κάτω.
Η 10η Ιανουαρίου δεν θα είναι το τέλος της μπολιβαριανής επανάστασης, όπως προφητεύει το ημερολόγιο της αντιπολίτευσης, αλλά μια ακόμη ημερομηνία στην πορεία, έστω με αδυναμίες και λάθη, μιας λαϊκής διεργασίας βαθιών κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών αλλαγών με πρωταγωνιστή όχι έναν άνθρωπο, αλλά έναν λαό.
