Του Νίκου Κιάου
Δύο ερωτήματα γεννιoύνται μάλλον εύκολα, αυθόρμητα κι είναι εύλογα (ή μήπως αφελή;).
Οταν ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας δηλώνει στη Βουλή ότι «το Μνημόνιο είναι το πιο σοβαρό πολιτικό κείμενο στην Ελλάδα» και λίγες ημέρες αργότερα ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Π. Μπαλτάκος δηλώνει στο «Βήμα FM» ότι «το Μνημόνιο είναι μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του τόπου», τι ισχύει από τα δύο; Ο πρώτος είναι, θεσμικά, ο αρχιτέκτονας της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, ο διαχειριστής και άρχων της οικονομίας της χώρας, ο ουσιαστικά πρώτος τη τάξει υπουργός (ή, καλύτερα, αυτή είναι η θέση, ο ρόλος, του συγκεκριμένου υπουργού) και ο δεύτερος, χωρίς να είναι πολιτικό πρόσωπο (υπουργός, γεν. γραμματέας υπουργείου, υφυπουργός, βουλευτής), θεσμικά προΐσταται της γεν. γραμματείας της κυβέρνησης και είναι όργανο μεσολαβητικό, διεκπεραιωτικό υπαγόμενο απ΄ ευθείας στον πρωθυπουργό. Ποιος από τους δύο «έχει δίκιο», ποιος λέει την «αλήθεια», ποια είναι η πολιτική θέση της κυβέρνησης για το Μνημόνιο;
Ιεραρχικά στην κυβέρνηση σαφώς ο υπουργός είναι ψηλότερα, πολύ περισσότερο που ο γεν. γραμματέας δεν είναι πολιτικό πρόσωπο αν και η θέση του είναι πολιτική. Εχει καταφέρει δυστυχώς αυτόν τον ενάμιση χρόνο της κυβέρνησης ο κ. Μπαλτάκος, με πολιτικές παρεμβάσεις του είτε σε «συνομιλίες» με δημοσιογράφους είτε και δημοσίως (όπως πριν από τρεις ημέρες) να επιβληθεί ως «πολιτικός παράγων». Είναι ο εκφραστής, βεβαίως, του προϊσταμένου του, του πρωθυπουργού, ο άνθρωπος που τον εκφράζει αντ΄ αυτού, το «ισχυρό» πρόσωπο χωρίς ανάλογο θεσμικό ρόλο, που λέει πράγματα, τα οποία δεν λέει ο πρωθυπουργός. Τυπικό δείγμα ανωμαλίας της λειτουργίας του πολιτεύματος. Και ο αρμόδιος υπουργός, ο αμέσως μετά τον πρωθυπουργό, τον άκουσε και δεν έκανε τίποτα, ούτε καν διαμαρτυρήθηκε και, βεβαίως, δεν παραιτήθηκε. Ετσι νομιμοποιείται «κανονικά» ο κ. Μπαλτάκος. Καθώς, επί πλέον, δεν αντέδρασε κανένας υπουργός ούτε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Η Ντόρα Μπακογιάννη, πάντως, αντέδρασε και μάλιστα έντονα μιλώντας για τον ρόλο του γεν. γραμματέα.
Το δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει με την «αποφασιστικότητα», που εμφανίζεται να δείχνει η κυβέρνηση αντιπαρατιθέμενη με την τρόικα, αντιδρώντας ή αντιστεκόμενη στα νέα μέτρα που (προβάλλεται ότι) θέλει η τρόικα να επιβάλει. Και αν, μετά την αντίσταση και τα «όχι» στα νέα μέτρα, επιμείνει η τρόικα και είτε τρενάρει είτε απαιτήσει να εφαρμοστούν τα μέτρα τι θα κάνει η κυβέρνηση; Τι θα κάνουν και ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος (και ο κ. Στουρνάρας); Το ερώτημα θέτουν συνήθως και επιτακτικά στον ΣΥΡΙΖΑ διάφοροι δημοσιογράφοι (κυρίως από τηλεοράσεως ρητορικά) «πού θα βρει» τα χρήματα κ.λπ. Κι όμως, τώρα όχι μόνο δεν ρωτούν για το εύλογο «τι θα γίνει αν», αλλά παρατηρείται «συγχορδία» μεταξύ τηλεοπτικών παρουσιαστών (MEGA, ΣKAΪ κ.λπ.) και εφημερίδων του χώρου που αναφωνούν «μα είναι παραλογισμός», αναφερόμενοι στις απαιτήσεις της τρόικας.
Τα μέτρα όμως που ξορκίζουν κυβέρνηση και τα ΜΜΕ της, και τα αρνούνται, τα έχει ψηφίσει η κυβέρνηση και τα έχουν υπογράψει Σαμαράς και Βενιζέλος.
Με τον «παραλογισμό» θέλουν να μας πουν ότι είναι ζήτημα ψυχικής υγείας; Κι ότι «παράλογοι» είναι οι δανειστές (Μέρκελ και σία);
«Βολεύει» αυτό νομίζουν; Τώρα «ξύπνησαν» (Μπαλτάκος κ.λπ.) και αποτάσσονται το Μνημόνιο; Το περίφημο «success story», (σαξές στόρι), η επιτυχία, δηλαδή [αχ, τι μας κάνει η εισβολή των αγγλικών (ή αμερικανικών) και στη γλώσσα] ναυάγησε και έγινε πλέον «sorry» (σόρι) συγγνώμη (ουδείς «αναμάρτητος» έχει πει ο κ. Σαμαράς). Πώς να το ομολογήσουν, όμως. Ετσι έχουμε τους λεονταρισμούς «ρήξη» με την τρόικα, «σκληρή» διαπραγμάτευση, «σκηνικό ρήξης». Απευθύνονται όμως στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό; Ισως οι ιθαγενείς είναι «καλύτερο» ακροατήριο. Και μαζί με τους λεονταρισμούς προβάλλει και ο «μπαμπούλας» των εκλογών και ο «κίνδυνος» που λέγεται Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ. Η άνοδος των τελευταίων θεωρείται βέβαιη και προκαλεί τουλάχιστον εκνευρισμό στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Δεν βγήκε, όπως περίμεναν, η επιχείρηση κατά της Χρυσής Αυγής, δεν βγήκε η δεύτερη επιχείρηση με τη θεωρία των «δύο άκρων» εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και τέλος επιστρατεύτηκε η αντίσταση στο Μνημόνιο.
Πριν από σχεδόν δύο χρόνια ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, επίσης στριμωγμένος, είχε «απειλήσει» με δημοψήφισμα. Η «απειλή» ήταν ίσως η μόνη σοβαρή πολιτική πρόταση. Τον ανάγκασαν οι «Μερκοζί» (τότε) να αναδιπλωθεί και παρέδωσε στον Λ. Παπαδήμο τη συνεργία Α. Σαμαρά (που έκανε τότε τη μεγάλη κωλοτούμπα) και Γ. Καρατζαφέρη (που νομιμοποιήθηκε τότε η Ακροδεξιά).
Τώρα δεν φαίνεται να καίγεται ιδιαίτερα καρφί στους ισχυρούς εταίρους για πιθανές εκλογές.
Εκτός κι αν ο Α. Σαμαράς θεωρεί ότι μετά τη διαδρομή του από την Πολιτική Ανοιξη στη Ν.Δ., αρχηγός της Ν.Δ. και πρωθυπουργός εκπληρώνει ένα πρώτο όνειρο. Και έρχεται από τον Ιανουάριο η προεδρία της Ελλάδας στη Ευρωπαϊκή Ενωση και περιμένει να κλείσει τον κύκλο του ως πρόεδρος στην Ευρώπη! Θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά που πρωθυπουργός από τη Δεξιά θα έχει αυτόν τον ρόλο. Τις άλλες φορές ήταν το ΠΑΣΟΚ.
Τα δύο ερωτήματα συνδέονται ακριβώς με την αντιστασιακή στροφή του πρωθυπουργού και με την προοπτική ίσως να πέσει μαχόμενος.
