Tρίτη ματιά
Της Βένας Γεωργακοπούλου
«Ποιος είναι αυτός ο ΙΚΑς;» που έλεγε και ο Χατζηχρήστος. Αλλες εποχές τότε που ο Κατσουρίδης γύριζε την καλύτερη ταινία του. Σημερα το ΙΚΑ, και Ζήκος να 'σαι, το ξέρεις. Ετσι όμως που γίνεται πια γενικά «Της κακομοίρας», με πιάνω δέκα φορές την ημέρα να έχω μια ανάλογη με τη δική του απορία. «Ποιο είναι αυτό το «ενιαίο μισθολόγιο», ρε παιδιά; Γιατί σφάζονται στην ποδιά του παλικάρια;»
Να ξεκαθαρίσω ότι είμαι άσχετη με το Δημόσιο. Οι μόνοι δεσμοί που με συνδέουν μαζί του είναι κάτι ταχυπαλμίες και έκτακτες συστολές πολλές ώρες πριν περάσω το οποιοδήποτε κατώφλι του. Αυτόν τον έρωτα του Ελληνα με το Δημόσιο πάντως τον καταλάβαινα. Τον ζούσα καθημερινά. Ειδικά όταν εκεί γύρω στις 12 η ώρα χτυπούσε το τηλέφωνο αγαπητού μου συναδέλφου και η δημόσιος υπάλληλος σύζυγός του τον ενημέρωνε ότι όπου να 'ναι την κάνει από το γραφείο και τι φαγητό τραβάει άραγε η ψυχή του.
Ειδικά όταν συναντούσα στη στάση του λεωφορείου, εκεί γυρω στις 12 παρά τέταρτο, γλυκύτατη και βαριεστημένη καθηγήτρια του γυμνασίου της γειτονιάς μου, που μέχρι να κατεβεί λίγες στάσεις παρακάτω μου είχε διηγηθεί με κάθε λεπτομέρεια τα μαγειρικά της σχέδια και τη στρατηγική της μέθοδο για να στρώσει τα παιδάκια της στο διάβασμα. Το δικό μου με έβλεπε γύρω στα μεσάνυχτα. Ο ξενύχτης με τα πάμπερς.
Ευτυχισμένοι άνθρωποι. Και ήρθε αυτό το «ενιαίο μισθολόγιο» να χαλάσει τη νιρβάνα σε δικαίους και αδίκους. Είτε είχαν έφεση στους τσελεμεντέδες είτε ήταν τελείως ανεπρόκοποι. Σαν την αδελφή μου, γιατρό τού ΕΣΥ. Τη συνέλαβα να ενημερώνει τις κόρες της για τις αρετές της οικονομίας. «Εντάχθηκα στο ενιαίο μισθολόγιο» τους δήλωσε κοφτά. Δηλαδή, περικοπές και κόντρα περικοπές. Δε λέω ότι πήδαγε από τη χαρά της.
Οι γιατροί -μπορεί και δικαίως- αισθάνονται ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Και δουλεύουν και σαν τα μουλάρια, ειδικά στην επαρχία. Πήγαινε όμως καθημερινά χωρίς να γογγύζει στη δουλίτσα της. «Δεν απεργείς σήμερα;» τη ρώταγα κάθε φορά που διάβαζα στην εφημερίδα: «Κλειστά σήμερα τα νοσοκομεία». «Μπα, μην ακούς τι λένε. Κανονικά λειτουργεί το νοσοκομείο. Μόνο μια νοσηλεύτρια δεν ήρθε. Τι θα πω στους ασθενείς μου; Ελάτε την τρίτη του μηνός;»
Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι συχνά τη συνειδητά και από άποψη μόνιμη απεργοσπάστρια της οικογενένειας: όταν ακούω ότι εργαζόμενοι του Μετρό καταλαμβάνουν το κέντρο ελέγχου και προκαλούν αρρυθμίες στα δρομολόγια διαμαρτυρόμενοι για την ένταξή τους στο ενιαίο μισθολόγιο – με τόσα πτυχία και ντοκτορά. Οταν μαθαίνω ότι οι τεχνικοί της Λυρικής Σκηνής, με τις στάσεις εργασίας τους επειδή δεν εξαιρέθηκαν από το ενιαίο μισθολόγιο, όπως οι άτιμοι οι καλλιτέχνες, στέρησαν το θέατρο από εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ έσοδα.
Και ο δικός μου κλάδος; Ενα ενιαίο μισθολόγιο πολύ θα το γούσταρα, ομολογώ. Κι ας ήταν και το κατώτερο. Μόνο ανεργία και εθελοντική εργασία και πληρωμές κάθε τρία τέρμινα βλέπω. Και την αφοσίωσή μας στη δουλειά, στα ύψη. Μεγάλες ψωνάρες. Εμείς και οι ηθοποιοί. Με τόσο χαμηλά μεροκάματα γύρισαν την πλάτη τους στο ΣΕΗ, που ζήταγε αυξήσεις από τους εργοδότες, και κράτησαν τα θέατρα ανοιχτά μέρα απεργίας.
Βλέπω τελευταία και κάτι παλιούς αγαπημένους μου συναδέλφους, που όποιον υπέγραφε κάποτε ατομική σύμβαση τον έλεγαν προδότη, να επιστρέφουν ησύχως σε μαγαζιά που τους ρούφηξαν το αίμα.
