Του Τάσου Παππά
Να, λοιπόν, που βρισκόμαστε πάλι στο ίδιο έργο θεατές. Πριν ακόμη συγκεντρωθούν όλα τα στοιχεία, το μυαλό πολλών πήγε κατευθείαν στις μυστικές υπηρεσίες, εγχώριες και ξένες. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μην έχουν διαψευστεί στο παρελθόν τα σχετικά σενάρια που συνέδεαν τις υποθέσεις τρομοκρατίας με σκοτεινά κέντρα. Αυτοί που μιλούν για μυστικές υπηρεσίες εστιάζουν στον επαγγελματισμό των δραστών, στην άρτια οργάνωση της επιχείρησης, στην άψογη εκτέλεση του σχεδίου και, κυρίως, στις πολιτικές παρενέργειες που θα έχει η συγκεκριμένη πράξη στη δημόσια ζωή.
Να θυμίσουμε εδώ σε όσους επιμένουν στη βολική θεωρία ότι τις δεκαετίες που έδρασε η «17 Νοέμβρη», οι πάντες έκαναν λόγο, ύστερα από κάθε ενέργεια της οργάνωσης, για την επαγγελματική λειτουργία της. Κυκλοφορούσε μάλιστα και το σχετικό ανέκδοτο που έλεγε ότι ο ορισμός του τέλειου επαγγελματία ταιριάζει μόνο στον Νίκο Γκάλη και στη «17 Νοέμβρη»! Ηταν εντυπωσιακό το γεγονός ότι τα μέλη της οργάνωσης κατάφερναν να δρουν σε πολυσύχναστους χώρους, κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη των διωκτικών αρχών, προκαλώντας εύλογες απορίες, οι οποίες έβρισκαν αποκούμπι στη φιλολογία περί ύποπτων διασυνδέσεων.
Επρεπε να περάσουν περίπου τριάντα χρόνια για να ανακαλύψει η κοινή γνώμη (που έπεσε από τα σύννεφα) πως επρόκειτο για μια ομάδα ανθρώπων -κοινών θνητών- που σχεδίαζαν με υπομονή τα χτυπήματά τους. Αξιοποιούσε το στοιχείο του αιφνιδιασμού και εκμεταλλευόταν το θηριώδες έλλειμμα διορατικότητας των αντιπάλων της, οι οποίοι έψαχναν την αρχή του νήματος άλλοτε στη CΙΑ, άλλοτε στα υπολείμματα της χούντας, άλλοτε στις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, άλλοτε στη Μοσάντ, άλλοτε στον αντιεξουσιαστικό χώρο και άλλοτε στο ΠΑΣΟΚ.
Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, η «17 Νοέμβρη» και οι υπόλοιπες ένοπλες σέχτες ήταν αυτό που δήλωναν, δηλαδή οργανώσεις που επιδίωκαν να ανατρέψουν το σύστημα με τα όπλα. Τα περί διείσδυσης των μυστικών υπηρεσιών και χειραγώγησης από πολιτικά και οικονομικά κέντρα, που ορισμένοι εξακολουθούν να πιστεύουν μέχρι σήμερα, δεν έχουν αποδειχτεί.
Τώρα σ’ ό,τι αφορά το ερώτημα «ποιος ωφελείται από το φονικό της Παρασκευής», η απάντηση είναι εύκολη. Προφανώς η Χρυσή Αυγή, που ήταν στη γωνία μετά τις αποκαλύψεις για τον εγκληματικό χαρακτήρα της. Ωστόσο, αυτό δεν είναι αρκετό για να χρεώσουμε την ενέργεια είτε σε κύκλους που θέλουν να καταστήσουν συμπαθές το νεοναζιστικό μόρφωμα είτε σε συμφέροντα που ευνοούνται από το κλίμα αποσταθεροποίησης. Οι ένοπλες οργανώσεις πάντοτε δρούσαν εντός της συγκυρίας και προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους, αναλαμβάνοντας ρόλο τιμωρού και εκδικητή για λογαριασμό του λαϊκού κινήματος, το οποίο, σύμφωνα με τις αναλύσεις τους, έχει προδοθεί από τα συμβιβασμένα κόμματα της Αριστεράς.
Κάποτε πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι υπάρχουν ομάδες που έχουν σημείο αναφοράς ορισμένες εκδοχές της αριστερής ιδεολογίας και πλευρές του αναρχισμού και χρησιμοποιούν την τρομοκρατία για να πετύχουν τους σκοπούς τους, αδιαφορώντας για τις συνθήκες, τις επιπτώσεις των πράξεών τους και το επίπεδο ωριμότητας του λαϊκού παράγοντα. Φαντασιώνονται ότι μπορούν να γίνουν οι εμβρυουλκοί ενός νέου επαναστατικού υποκειμένου που θα απελευθερώσει τις κοινωνίες από τον καπιταλιστικό ζυγό. Κι ας μην έχουν δικαιωθεί πουθενά στον κόσμο ανάλογα εγχειρήματα.
