Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*
Η συνθηματολογία της εξουσίας κάθε φορά διαφέρει. Από το Καραμανλής ή τανκς φτάσαμε στην Αλλαγή του Παπανδρέου, για να περάσαμε στον νεοφιλελευθερισμό του Μητσοτάκη και αργότερα στον εκσυγχρονισμό του Σημίτη. Από την καταπολέμηση της διαφθοράς, τους νταβατζήδες του Κώστα Καραμανλή και το λεφτά υπάρχουν του Γ. Παπανδρέου, καταλήξαμε στο success story του Σαμαρά και στον θανάσιμο εναγκαλισμό της τρόικας και της Ε.Ε. Η συνθηματολογία αυτή, άλλοτε κενή περιεχομένου, άλλοτε απειλητική, δημαγωγική, βαρύγδουπη, λαϊκιστική και επικίνδυνη. Σε κάθε περίπτωση, όμως, δηλωτική της ιδεολογίας και των προθέσεων των κυβερνώντων. Βομβαρδιζόμαστε συνεχώς από τις ίδιες λέξεις-συνθήματα, για να μην τις ξεχνάμε. Κάπως έτσι συνηθίσαμε σε φράσεις, όπως νόμος και τάξη, ανακατάληψη των πόλεων, θεωρία των δύο άκρων, Ξένιος Ζευς κ.ά.
Ναι, αλλά δεν συνηθίσαμε μόνο να τις ακούμε. Γιατί η συνθηματολογία είχε και πρακτική εφαρμογή. Στο πλαίσιο αυτό, είδαμε τον πρωθυπουργό, πριν από μήνες, να εισέρχεται αργά το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας θριαμβευτής, για να επιθεωρήσει την ανακατάληψη της πόλης. Είδαμε ταλαίπωρους μετανάστες να γεύονται τη φιλόξενη συμπεριφορά του Δία, να στοιβάζονται σε κλούβες και να οδηγούνται στα κρατητήρια και από εκεί στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κέντρα κράτησης μεταναστών στην επίσημη ορολογία. Παρακολουθήσαμε τη Χ.Α να υποκαθιστά την Ελληνική Αστυνομία και να αναλαμβάνει η ίδια δράση με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα. Αγανακτήσαμε κάποια στιγμή με τις εικόνες των διαδηλωτών (ανάμεσά τους και το σύμβολο της Αριστεράς, ο Μανώλης Γλέζος), που δέχονταν κιλά χημικών στο πρόσωπο και οργιστήκαμε, όταν κατασυκοφαντήθηκαν κινήματα όπως αυτό στις Σκουριές. Ο νόμος και η τάξη πάνω απ’ όλους και απ’ όλα κατά τον κ. Δένδια.
Ο νόμος και η τάξη επιβλήθηκαν παντού. Επιβάλλονται παντού. Σε όσους τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι και να διεκδικήσουν. Γι’ αυτό φτάσαμε στην πολιτική επιστράτευση των ναυτεργατών, των εργαζομένων στο μετρό, των καθηγητών, για να θυμηθούμε μόνον ορισμένες από τις μικρές εκτροπές που έχουν γίνει. Ολα αυτά, βεβαίως, γίνονται με τη βοήθεια ενός προπαγανδιστικού μηχανισμού που όμοιός του δεν έχει υπάρξει άλλη φορά στη χώρα μας.
Ο προπαγανδιστικός αυτός μηχανισμός λειτουργεί μεθοδικά. Χρησιμοποιεί τη συνθηματολογία των κυβερνώντων για να τρομοκρατήσει. Βαφτίζει τις απολύσεις κινητικότητα και μετατάξεις. Ως το δεξί χέρι της κυβέρνησης, φροντίζει να συκοφαντεί πρώτα τον πληθυσμό-στόχο, να κάνει πλύση εγκεφάλου και να δημιουργεί συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού, πριν από το τελικό χτύπημα. Ετσι, δημιούργησε το κλίμα για να πετύχουν οι επόμενες εκτροπές: κατάργηση 49 ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ, απόλυση σχολικών φυλάκων και η πρώτη πράξη του κλεισίματος της αριστερής (!) ΕΡΤ σε μια νύχτα.
Γιατί τη χθεσινή νύχτα παίχτηκε η ΕΡΤ πράξη Β΄. Πραγματοποιήθηκε ό,τι φημολογούνταν το τελευταίο διάστημα. Εγινε η ανακατάληψη του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής ξανά νύχτα. Μια ανακατάληψη η οποία έχει και συμβολικό χαρακτήρα. Η κυβέρνηση φιμώνει ένα πείραμα πλουραλισμού πρωτόγνωρο για την ελληνική κοινωνία και στέλνει ένα μήνυμα σε όλους ότι κανείς και τίποτα δεν θα τη σταματήσει. Οι χθεσινές εξελίξεις είναι μέχρι στιγμής και το αποκορύφωμα της πολιτικής των εκτροπών.
Μια πολιτική η οποία δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε αποσπασματική. Είναι συνειδητή επιλογή του ίδιου του πρωθυπουργού, του αντιπροέδρου του και των στενών συνεργατών τους. Είναι η πολιτική του αστυνομικού κράτους, που έχει ακροδεξιά χαρακτηριστικά και παραβιάζει το σύνταγμα. Δεν περνά απαρατήρητο ότι την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση ψηφίζει μνημόνια σε ένα άρθρο και κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και με προεδρικά διατάγματα, ο πρωθυπουργός δεν εμφανίζεται παρά ελάχιστες φορές στο Κοινοβούλιο, υπονομεύοντάς το με αυτόν τον τρόπο. Η πολιτική αυτή, όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές και όσο θα υπάρχει η προοπτική διακυβέρνησης από την Αριστερά, θα παίρνει και πιο άγρια χαρακτηριστικά.
Το επόμενο διάστημα οι εκτροπές θα συνεχιστούν και θα πολλαπλασιαστούν. Αυτό δείχνει η πρόσφατη ιστορία της χώρας μας. Οι αντιδημοκρατικές και αυταρχικές κυβερνήσεις δεν μπορούν να επιβιώσουν διαφορετικά. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι ως κοινωνία συνηθίσαμε ή δεν αντιδράσαμε αποφασιστικά στις καθημερινές μικρές ή μεγάλες εκτροπές που ζήσαμε. Και αυτό είναι το ανησυχητικό. Οι εκτροπές που έγιναν, φοβάμαι ότι λειτουργούν σαν πρόβες και μας προετοιμάζουν για μια μεγαλύτερη και, για να μη θεωρηθεί ότι κινδυνολογώ, δεν μιλάω για δικτατορία. Το ερώτημα είναι αν θα αποκτήσουμε αντανακλαστικά ως πολίτες για να βάλουμε ένα τέλος σ’ αυτόν τον άκρως επικίνδυνο για τη δημοκρατία κατήφορο.
…………………………………………………………………………………………………………………
* Eκπαιδευτικός του 6ου Λυκείου Καλαμάτας
