Του Πέτρου Μανταίου

Εχει και λογοπαίγνια το πολύπτυχο δράμα της λίστας Λαγκάρντ (τον Φαλτσιανί, πάει, τον ξεχάσαμε…), που εναλλάσσεται από τραγωδία σε κωμωδία (και μιας και το ’φερε το… δράμα, είδα την «Άννα Καρένινα»∙ ο απόλυτος κινηματογράφος, το παραμύθι, για όσους δεν ψειρίζουν… λίστες!). Εχει και τα λογοπαίγνιά της η (ευρωπαϊκή) λίστα Λαγκάρντ, που από άλλα ευρωπαϊκά κράτη διήλθε αθορύβως, αλλά άφησε σιρμαγιά στα ταμεία, και από εμάς περνάει με ταρατατζούμ, σημαίες και ταμπούρλα, αλλά τα ταμεία… Σαχάρα.

Οι ειδικοί, λέει, επισημαίνουν ότι «η αποκρυπτογράφηση του ψηφιακού δίσκου κρύβει πολλές δυσκολίες». Εξ ου και το λογοπαίγνιο: δίσκου δυσκολίες. Αν δε επικαλεστώ τα ρουμελιώτικα ή θεσσαλικά, προκύπτει το ωραιότατο: δίσκου δυσκουλίες. Τα λέει όλα! Θυμήθηκα ταξιτζή που, προ ετών, μου εξηγούσε, με ύφος… Μπαμπινιώτη, γιατί η Σταδίου λέγεται Σταδίου. Επειδή, έλεγε, παλιά η Σταδίου ήταν ρέμα που χώριζε την Αθήνα… στα δύου!

Πώς, νομίζετε, ερμηνεύουν τις δυσκουλίες που περνάμε οι αρμόδιοι: κυβέρνηση και κόμματα; Χωρίζουν την αλήθεια στα δύου, δίνουν σε μας τη μισή και κρατάνε την άλλη μισή για πάρτι τους. Κι όπως γνωρίζουμε έκπαλαι, ποτέ δύο μισές αλήθειες δεν κάνουν μία ολόκληρη. Είναι κάτι σαν το ευφυολόγημα του Γούντι Αλεν για τη Σφίγγα. Που η μισή ήταν λιοντάρι και η άλλη μισή πάλι λιοντάρι, αλλά από διαφορετικά λιοντάρια.

Πρόχειρο παράδειγμα ο κ. Στουρνάρας. Περαίνων την εισήγησή του στην ψηφοφορία για το… μισό φορονομοσχέδιο –το άλλο μισό (ζήσε μαύρε μου…) τον Μάη, οπότε μας περιμένει απολαυστικό πεντάμηνο αϋπνίας στην κλίνη του Προκρούστη…– υπογράμμισε το βαρύ κόστος κάθε υποχώρησης από τον στόχο δημοσιονομικής σταθερότητας. Μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι το μεσο-μακροπρόθεσμο κόστος στην οικονομία από όσα μέτρα πάρθηκαν έως τώρα! Ποιος το υπολόγισε; Τέλος πάντων, αισίως να πάει ο ψηφιακός δίσκος Λαγκάρντ και να μην καταλήξει… ιπτάμενος!