Του Γιάννη Παντελάκη
Ο Π. Σκουρλέτης διέψευσε ότι υπάρχει κεντρική πολιτική συμφωνία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝ.ΕΛΛ. για συνεργασία στις δημοτικές εκλογές. Είχε προηγηθεί ο Ν. Μαριάς των ΑΝ.ΕΛΛ., που είχε επιμείνει ότι υπάρχει τέτοια συμφωνία. Ενας από τους δύο λέει ψέματα ή μήπως και οι δύο διεκδικούν μερίδιο της αλήθειας; Αγνωστο. Το μόνο γνωστό σ’ αυτή την ιστορία είναι πως τα δύο αυτά κόμματα με κάποιους τρόπους -όχι απαραίτητα ξεκάθαρους- προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα θετικό κλίμα για μια ενδεχόμενη μελλοντική συνεργασία. Σε οποιοδήποτε εκλογικό επίπεδο. Τις αιτίες για τις οποίες συμβαίνει αυτό μπορούμε να τις αναζητήσουμε στις καμπύλες των δημοσκοπήσεων. Ολων των δημοσκοπήσεων, οι οποίες δείχνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αρκετά μακριά από την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Και όταν σ’ ένα κόμμα συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να αναζητήσει συμμάχους. Εν δυνάμει συμμάχους, όπως λένε. Και πού θα έβρισκε αυτούς τους συμμάχους ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια μετεκλογική περίοδο όπου υποθετικά είχε την πρώτη θέση και ο Α. Τσίπρας την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης;
Εδώ αναζητείται απάντηση διά της εις άτοπον απαγωγής. Μπορεί να συνεργαστεί με το ΚΚΕ; Η απάντηση είναι αρνητική, το ίδιο το κόμμα του Περισσού, όσες φορές χρειάστηκε, το απέκλεισε όσο πιο κατηγορηματικά μπορούσε. Με τη ΔΗΜΑΡ άραγε υπάρχει τέτοια δυνατότητα; Εδώ η απάντηση είναι λιγότερο ξεκάθαρη και πιο πολύπλοκη. Αν η ΔΗΜΑΡ εκπροσωπηθεί και στην επόμενη Βουλή με έναν ικανοποιητικό αριθμό βουλευτών, τότε θα πρέπει να ξεχαστούν πολλές από τις αντιπαραθέσεις μεταξύ στελεχών ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ. Αντιπαραθέσεις σε υψηλότατο μάλιστα επίπεδο. Και αν όμως συμβεί αυτό, είναι σίγουρο πως θα προκαλέσει πολλές και ισχυρές αναταράξεις και στο εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ και σε εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ.
Και ερχόμαστε στο επίμαχο ζήτημα. Συνεργασία με τον Καμμένο; Γιατί όχι, είναι το (καταφατικό) ερώτημα που ουσιαστικά πλανάται σε ένα μεγάλο μέρος της Κουμουνδούρου. Και δεν επικαλούμαστε τον Μαριά ως πηγή πληροφόρησης. Αλλά μια σειρά από στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θεωρούν πως δεν είναι ταμπού η συνεργασία με τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Ο Νίκος Βούτσης είναι μάλλον ένας από αυτούς.
Την περασμένη Τετάρτη, έλεγε (στο Mega) πως «στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές ο στόχος είναι να συγκροτηθούν τα ευρύτερα δυνατά αντιμνημονιακά ψηφοδέλτια». Ναι, δεν εννοεί κάποια συμφωνία σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, αλλά φαντάζομαι πως όλοι συμφωνούν και με μια άλλη παραδοχή. Αν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεχτούν τη συνεργασία στο όνομα ενός «αντιμνημονιακού μετώπου» με το κόμμα Καμμένου στις τοπικές εκλογές, γιατί να μην το δεχτούν και στις εθνικές εκλογές;
Ωστόσο, αυτό -οι διεργασίες εν όψει εθνικών εκλογών- είναι κάτι μακρινό. Και άλλωστε, ώς τότε, πολλά μπορούν να συμβούν. Ακόμα και να αλλάξει ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων. Ομως, προς το παρόν τουλάχιστον, οι πιο κοντινές εκλογές είναι οι δημοτικές. Και εκτός απροόπτου, στις εκλογές αυτές θα δοκιμαστούν πρόσωπα, κόμματα και οι επιρροές τους. Απορώ λοιπόν γιατί στις εκλογές αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιες ισχυρές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν πως μπορούν να συνεργαστούν με υποψηφίους ενός ακροδεξιού λαϊκιστικού κόμματος, όπως αυτό των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Στο όνομα ενός «αντιμνημονιακού ψηφοδελτίου»; Πειστικό; Ικανή αναγκαία συνθήκη άραγε; Οι απαντήσεις ανήκουν στον καθένα.
Ομως, πριν δοθούν οι απαντήσεις αυτές, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας και μερικές άλλες παραδοχές. Οτι οι δημοτικές εκλογές δεν είναι εκλογές μικρής σημασίας. Δεν θα έπρεπε να είναι ούτε καν εκλογές-πρόκριμα για τις εθνικές εκλογές, όπως συμβαίνει συνήθως. Πρόκειται για εκλογές που αφορούν μικρές ή μεγάλες τοπικές κοινωνίες με μικρά ή μεγάλα προβλήματα, η λύση των οποίων θα έπρεπε να- αποτελεί το μεγάλο αιτούμενό τους. Τα πρόσωπα στις εκλογές αυτές παίζουν ρόλο κυρίαρχο. Και προφανώς και το πολιτικό τους προφίλ, ακόμα σημαντικότερο. Ας απαντήσουν όσοι θέλουν να απαντήσουν στο ερώτημα «γιατί όχι και με τον Καμμένο;» έχοντας και όλες αυτές τις παραμέτρους στο μυαλό τους…
