Η ελληνική κοινωνία διανύει την πέμπτη χρονιά οικονομικής ύφεσης και η έξοδος από το «τούνελ» της οικονομικής δυσπραγίας μοιάζει αρκετά μακρινή. Πολίτες και επιχειρήσεις βρίσκονται σε μια καθημερινή προσπάθεια επιβίωσης και παράλληλα καλούνται να αντιμετωπίσουν τις νέες προκλήσεις και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ένα νέο μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης. Κεντρικό ζητούμενο είναι τελικά η δημιουργία των δομών εκείνων, οι οποίες θα αποτρέψουν την «επανάληψη της Ιστορίας» που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία.
Είναι πλέον σαφές ότι κοινωνικά υπεύθυνες επιχειρήσεις και ευαισθητοποιημένοι πολίτες μπορούν οργανωμένα να αντιμετωπίσουν σημαντικά προβλήματα κοινωνικής συνοχής εκεί που το οργανωμένο κράτος απουσιάζει, όχι τόσο ελλείψει χρημάτων όσο ελλείψει πολιτικής βούλησης.
Η κρίση λοιπόν, μέσα σε όλα τα δεινά που επιφέρει, μπορεί να αποτελέσει πεδίον δόξης λαμπρό για τον επιχειρηματικό κόσμο, καθώς η οικονομική του επιβίωση είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ευημερία των ανθρώπων και των φυσικών πόρων.
Η οικονομική δυστοκία δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να αποτελεί δικαιολογία για τη διακοπή πρωτοβουλιών Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης (ΕΚΕ). Οι επιχειρήσεις που θα παραμείνουν πιστές στη στρατηγική της βιώσιμης ανάπτυξης θα είναι τελικά αυτές που θα αποκομίσουν τα μεγαλύτερα οφέλη, θα ανακτήσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών προς αυτές και θα διατηρήσουν την καλή φήμη τους.
Οι δράσεις Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης είναι η σημαντικότερη και πιο αποδοτική επένδυση που μπορούν να κάνουν οι επιχειρήσεις, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης.
Οι επιχειρήσεις διαθέτουν τις δομές, την τεχνογνωσία και αν έχουν και όραμα μπορούν να κινητοποιήσουν και να υποστηρίξουν το κίνημα των πολιτών και να αποτελέσουν το παράδειγμα χρηστής διοίκησης, παραγωγής υπεύθυνων προϊόντων και παρόχων αποδεκτών υπηρεσιών, με υπαλλήλους και πελάτες που υποστηρίζουν καλές πρακτικές.
Αλλωστε ένα υποβαθμισμένο φυσικό περιβάλλον, μια διαλυμένη κοινωνία κάθε άλλο παρά ευνοεί την επιβίωση και την οικονομική ανάπτυξη. Απέναντι σε μια κοινωνία πιο ενημερωμένη, πιο προβληματισμένη και πιο απαιτητική σε σχέση με το παρελθόν, οι επιχειρήσεις οφείλουν να αντιληφθούν ότι η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη δεν είναι μια μόδα ή κάτι παροδικό, αλλά πρέπει να έχει συνέχεια και συνέπεια.
Δεν αρκεί η ταμπέλα της κοινωνικά υπεύθυνης εταιρείας, καθώς ήδη είναι πολλοί εκείνοι που εκφράζουν τον σκεπτικισμό τους και θεωρούν ότι η ΕΚΕ είναι μια βιτρίνα, μια προσπάθεια περιορισμού του ελέγχου του κράτους στις πολυεθνικές εταιρείες.
Αυτό που περιμένουν οι πολίτες από τις επιχειρήσεις, κυρίως τις μεγάλες, είναι να λειτουργούν με σεβασμό προς το περιβάλλον και τον άνθρωπο και να επιστρέψουν στην κοινωνία μέρος από τα κέρδη, από τα οφέλη που αποκόμισαν τις εποχές τις ευημερίας. Κέρδη που δημιουργήθηκαν χάρη στους ίδιους τους πολίτες, καταναλωτές και εργαζόμενους. Και τελικά αυτό που απαιτούν τα παιδιά μας είναι μια ηθική κοινωνία των πολιτών και των επιχειρήσεων.
