Του Νίκου Κιάου
Η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή κατά της κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ φαίνεται, από την εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων, ότι όχι μόνο δεν ήταν ένα απλό επεισόδιο στη συνηθισμένη και αναμενόμενη αντιπαράθεση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά αποδεικνύνεται σταθμός και αφετηρία ποικίλων πολιτικών αντιδράσεων, που δείχνουν, με λόγια απλά, ότι τρίζει το οικοδόμημα της δικομματικής κυβερνητικής συνεργασίας. Η κατάθεση της πρότασης στις 7 Νοεμβρίου, μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο κτίριο της ΕΡΤ, έδωσε σαφώς την εντύπωση ότι η κυβέρνηση στο σύνολό της αιφνιδιάστηκε. Αρχισαν να ψελλίζουν διάφοροι, όχι μόνο από τον κυβερνητικό χώρο, ότι ήταν άκαιρη η κατάθεση της πρότασης, άλλοι είπαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «στηρίζει» αντικειμενικά την κυβέρνηση μ' αυτήν, άλλοι προεξόφλησαν ότι θα αποτύχει η κίνηση γιατί θα συσπειρώσει τις κοινοβουλευτικές ομάδες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, άλλοι επέκριναν τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν χρησιμοποίησε το ίδιο «όπλο» σε πιο «σοβαρές» πράξεις της κυβέρνησης, άλλοι ότι χάνει την ευκαιρία να επανακατατεθεί για έξι μήνες καθώς θα έρθουν σκληρότερα μέτρα κ.λπ.
Ο πρωθυπουργός εξαναγκάστηκε και προσήλθε στη Βουλή επιτέλους. «Μαύρα μάτια» κάνανε οι βουλευτές να τον δουν. Δεν ήταν σε τυπικό, καθαρό, πολιτικό, σκληρό επίπεδο η αντιπαράθεσή του με τον Αλ. Τσίπρα. Επέλεξε την τακτική της επίθεσης και της ειρωνείας, με τρόπο μάλιστα κουτσαβάκικο. Ανάλογη ήταν και η στάση του εταίρου Ευάγγ. Βενιζέλου. Προδήλως η τακτική τους φανέρωσε αδυναμία. Δεν ήταν στάση κυρίαρχου στο παιχνίδι, που έχει τη δύναμη, την εκπέμπει και την επιβάλλει. Μαζί φανέρωσε εκνευρισμό και αμηχανία για το τι μέλλει γενέσθαι όχι μόνο το ίδιο βράδυ της ψηφοφορίας, την Κυριακή 10 Νοεμβρίου, αλλά και τις επόμενες ημέρες. Αλλωστε η τρόικα περίμενε, τα μέτρα ήταν σαν να κρέμονται πάνω από τα κεφάλια, οι εταίροι-δανειστές κ.λπ. φαίνονται άτεγκτοι και αποφασιστικοί, όσο και αν προσπαθούν κυβερνητικοί και ΜΜΕ, που στηρίζουν, να διασκεδάσουν, να αμβλύνουν εντυπώσεις και να κάνουν επίδειξη «αντίστασης» στην τρόικα και σε κάποιους ισχυρούς παράγοντες της Γερμανίας και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Επιπλέον προχώρησαν σε ευφυολογήματα και εξυπνακισμούς με το Τέξας, όπου προ ημερών είχε πάει ο Αλ. Τσίπρας και συνομίλησε με παράγοντες της οικονομικής ζωής σε διεθνές επίπεδο. Ζήλια; Αμηχανία γιατί ο αντίπαλος βρίσκει συνομιλητές διεθνώς; Κακία για την πρόοδό του; Οπως και να το κάνουμε, είναι και αυτές οι επαφές υποθήκη, είναι κινήσεις στην πορεία του για την πόρτα της κυβέρνησής του. Ο Αντ. Σαμαράς δήλωσε το ίδιο βράδυ μετά την ψηφοφορία στη Βουλή ότι η κυβέρνηση βγήκε πιο ισχυρή. Μα η Θεοδώρα Τζάκρη του ΠΑΣΟΚ την καταψήφισε ψηφίζοντας την πρόταση δυσπιστίας. Εστω κατά έναν βουλευτή κόντυνε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Γιατί είναι πιο ισχυρή; Μήπως κατά το «χοντραίνουν τα σκόρδα όσο τα αραιώνεις»; Εν πάση περιπτώσει δεν έχει πέσει κυβέρνηση σε πρόταση δυσπιστίας της αντιπολίτευσης.
Αμέσως όμως ξέσπασε πόλεμος από το ΠΑΣΟΚ, από φίλια ΜΜΕ και δημοσιογράφους-δημοσιολογούντες, με σύμπραξη και από τη Ν.Δ., που είχε στόχο την «αποστατήσασα» κ. Τζάκρη, με χαρακτηρισμούς και ειρωνείες μάλλον απαξιωτικούς, ακόμα και σεξιστικούς παρά πολιτικούς. Φάνηκε καθαρά ότι πόνεσε η ψήφος της. Δεν την είχαν προβλέψει. Κι ακόμα άνοιξε ο δρόμος σε άλλους βουλευτές με δηλώσεις τους και ενδοκομματικές (στο ΠΑΣΟΚ) αποστασιοποιήσεις.
Και επειδή ο Αλ. Τσίπρας στη συνέχεια χαιρέτισε τη στάση βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας, που αντιδρούν στην πολιτική Σαμαρά-Βενιζέλου, που θυμίζουν προεκλογικές υποσχέσεις τους, που δείχνουν να απομακρύνονται, τότε θυμήθηκαν μια λέξη: «αποστασία». Την θυμήθηκαν πρώτοι η εφημερίδα «Τα Νέα», που γνωρίζει από πρώτο χέρι πώς στήθηκε, πώς προβλήθηκε και πώς έγινε η «κωλοτούμπα» τους το 1965 με την αποστασία από την τότε Ενωση Κέντρου, αλλά και ο κ. Βενιζέλος. Εδειξαν όμως πόσο ανιστόρητοι είναι.
Αμερικανική πλευρά, Παλάτι, πολιτικοί τής τότε Ενωσης Κέντρου μαζί με την τότε Δεξιά, την ΕΡΕ, και τους Προοδευτικούς του Σπύρου Μαρκεζίνη ήταν το πλαίσιο που οργάνωσε και επέβαλε την αποστασία (με πρωταγωνιστή τον Κων. Μητσοτάκη μην ξεχνούμε και, μεταξύ άλλων, τον Ηλ. Τσιριμώκο).
Ποια η ιστορική σύγκριση, ποια είναι η αναλογία με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ. Τσίπρα αξίζει (για την ιστορική αλήθεια) να το πουν οι εμπνευστές της ανακάλυψης της «αποστασίας». Μην ξεχνούμε επίσης τον ρόλο τότε, 1965-1967, πάλι των «Νέων» (και του «Βήματος») και όχι μόνο, για τη σύμπλευση-συνεργασία ΕΡΕ – Ε.Κ. (Π. Κανελλόπουλου – Γ. Παπανδρέου). Τους ξεπέρασε όμως η χούντα (με Αμερικανούς και Παλάτι) κι επιβλήθηκε η δικτατορία στις 21 Απριλίου 1967.
Η αντιπολίτευση είναι θεμιτό και αναμενόμενο να ζητεί εκλογές και ανατροπή της κυβέρνησης. Είναι μέσα στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Πώς θα γίνει κυβέρνηση αν δεν γίνουν εκλογές; Οι καταγγελίες ότι επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ ανατροπή της κυβέρνησης είναι μάλλον αντικοινοβουλευτικές.
Δεν αναγνωρίζεται η άμιλλα μέσα στη λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Μετά την «πιο ισχυρή» κυβέρνηση, που είπε ο Αλ. Σαμαράς, βγήκε πρώτα η γερμανική εφημερίδα «Ντι Βελτ» και μίλησε για άνοιγμα της κυβέρνησης προς ΔΗΜΑΡ και Ανεξάρτητους Ελληνες (άρα εκτιμάται ότι δεν είναι τόσο ισχυρή). Η Ντόρα Μπακογιάννη επίσης για επιστροφή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση (δηλαδή πάλι δεν είναι ισχυρή η κυβέρνηση).
Το «Βήμα» της Κυριακής 17/11/13 έχει το κύριο θέμα με τίτλο: Πολιτική Κουζίνα με σεφ την τρόικα, υπέρτιτλος: Οι πιέσεις των Ευρωπαίων δρομολογούν εξελίξεις, και πλάγια: Το προξενειό της Ντόρας, η αστάθεια στο ΠΑΣΟΚ, οι στροφές του Τσίπρα, τα σχέδια Σαμαρά και το ραντεβού με την Μέρκελ, οι κρίσιμες διαβουλεύσεις Στουρνάρα με φόντο ευρω-σενάρια χάους. Ο Τσίπρας προκαλεί αποστασία; Ποια είναι η πραγματικότητα;
Ο Φ. Κουβέλης ξεκαθάρισε πάντως ότι δεν είναι «αποστασία», αλλά «πολιτική παρέμβαση» η αναφορά του Αλ. Τσίπρα στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να διαφοροποιήσουν τη στάση τους.
Η εναγώνια έκκληση προ ημερών του Αντ. Σαμαρά από το Παρίσι στους υπουργούς να κλείσουν οι εκκρεμότητες με την τρόικα δεν βρήκε ανταπόκριση. Οι σχεδιασμοί με πλεονάσματα κ.λπ. δεν βγαίνουν. Τα μέτρα είναι εφιάλτης. Ποιος θα σηκώσει το βάρος; Αύριο ο Αντ. Σαμαράς συναντάται με την Ανγκελα Μέρκελ στο Βερολίνο. Προσδοκά βεβαίως. Αλλά οι καταστάσεις θυμίζουν, κάπως, δύο χρόνια πριν, όταν ο Γ. Παπανδρέου, πρωθυπουργός, συναντήθηκε στις Κάνες με Αν. Μέρκελ και Ν. Σαρκοζί. Σε λίγες μέρες έγινε πρωθυπουργός, τότε, ο κ. Παπαδήμος.
Κάποιοι διακινούν, αμέσως μετά την πρόταση δυσπιστίας, σενάριο για νέο πρωθυπουργό.
Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται…
