Του Τάσου Παππά
Δεν υπάρχει κόμμα, που να μην αντιμετωπίζει σοβαρά εσωτερικά προβλήματα. Στη Νέα Δημοκρατία έχουμε τις συνεχείς αντιδράσεις βουλευτών για την ασκούμενη πολιτική, την κινητικότητα των παραγόντων με σημείο αναφοράς τον Κ. Καραμανλή και τα σενάρια για νέα κυβέρνηση με άλλο πρωθυπουργό. Στο ΠΑΣΟΚ τα πράγματα βρίσκονται σε οριακό σημείο. Βουλευτές φεύγουν ή καταγγέλλουν ότι ψηφίζουν εκβιαζόμενοι, ο Γ. Παπανδρέου επανακάμπτει, ενώ κυκλοφόρησε για πρώτη φορά και η εκδοχή περί αλλαγής ηγεσίας με πρωτοβουλία του ίδιου του κ. Βενιζέλου («Το Βήμα» 17-11-2013). Στον ΣΥΡΙΖΑ η διάσταση απόψεων ανάμεσα στην πλειοψηφία (Τσίπρας) και τη μειοψηφία (Αριστερό Ρεύμα) παραμένει. Στους Ανεξάρτητους Ελληνες προσπαθούν να αποτρέψουν τις διαρροές βουλευτών προς τη Ν.Δ. και, τέλος, στη ΔΗΜΑΡ οι αντιθέσεις γύρω από πολλά ζητήματα καλά κρατούν.
Αν το ΠΑΣΟΚ είναι ο αδύναμος κρίκος της κυβέρνησης, η ΔΗΜΑΡ μοιάζει με την πολύφερνη νύφη που θέλουν να την παντρευτούν πολλοί. Η Ντόρα Μπακογιάννη κάλεσε τον πρωθυπουργό να αναλάβει πρωτοβουλία προκειμένου να επιστρέψει η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Μία μέρα πριν, σχετικό ρεπορτάζ είχε δημοσιευθεί στη γερμανική εφημερίδα «Ντι Βελτ». Κάποιοι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ είδαν με καλό μάτι την πρόταση και το δήλωσαν δημοσίως. Πρόκειται για κείνα τα στελέχη που είχαν διαφωνήσει με την ηγεσία, όταν αυτή επέλεξε τον δρόμο της αποχώρησης από την τρικομματική κυβέρνηση και στη συνέχεια κατηγόρησαν τον Φ. Κουβέλη πως με την τακτική του σπρώχνει το κόμμα στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Προοπτική που βδελύσσονται. Τα ίδια στελέχη εγκαλούν τον Φ. Κουβέλη επειδή δεν ανταποκρίνεται στο προσκλητήριο για ανασύνταξη της Κεντροαριστεράς με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ.
Την ίδια στιγμή από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πέσει οι τόνοι της κριτικής απέναντι στη ΔΗΜΑΡ. Η πολεμική της περιόδου που η ΔΗΜΑΡ συμμετείχε στην κυβέρνηση Σαμαρά έχει δώσει τη θέση της σε πιο ήπιες διατυπώσεις, ενώ στο παρασκήνιο οι πιο κοντινοί στον Αλ. Τσίπρα παράγοντες επισημαίνουν ότι πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να κρατήσει ανοιχτούς τους διαύλους επικοινωνίας με τη ΔΗΜΑΡ γιατί ενδεχομένως να «μας φανεί χρήσιμη για τον σχηματισμό κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας». Συνεπώς, η ΔΗΜΑΡ τούτη την ώρα δέχεται πιέσεις και από τα δεξιά και από τα αριστερά της και εκ των πραγμάτων καλείται να παίξει ένα ρόλο μπαλαντέρ. Τη χρειάζονται και οι δύο φορείς του νέου διπολισμού.
Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Το δικομματικό μπλοκ, για να διευρύνει την επιρροή του, για να μην είναι έρμαιο των διαθέσεων του ενός ή του άλλου βουλευτή και για να αποκτήσει έτσι την πολυπόθητη σταθερότητα που θα του επιτρέψει να εξαντλήσει την τετραετία, ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες. Η αξιωματική αντιπολίτευση, επειδή μια συνεννόηση με τη ΔΗΜΑΡ θα του λύσει το πρόβλημα των συνεργασιών. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνει ότι χωρίς έγκυρους συνομιλητές δεν είναι σε θέση να απαντήσει πειστικά στο ερώτημα «με ποιους θα κυβερνήσετε;». Η πρόταση του Αριστερού Ρεύματος, για κυβέρνηση της Αριστεράς με τη συμμετοχή του ΚΚΕ και της υπόλοιπης Αριστεράς, δεν έχει αποδέκτες, ενώ η φιλολογία για «μονοθεματική κυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛΛ. δεν προκαλεί ρίγη ενθουσιασμού στις τάξεις των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι λέει για όλα αυτά η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ. Ο Φ. Κουβέλης απορρίπτει διαρρήδην τις προτάσεις για επιστροφή του κόμματός του στην κυβέρνηση Σαμαρά, όχι μόνο γιατί «δεν εξέλιπαν οι λόγοι που μας έκαναν να φύγουμε», αλλά και γιατί θα ήταν μεγάλο ρίσκο να εμπλακεί ξανά η ΔΗΜΑΡ σε μια υπόθεση που, όπως όλα δείχνουν, δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Με το ένα κόμμα (Ν.Δ.) σε κατάσταση διαρκούς γκρίνιας και το άλλο (ΠΑΣΟΚ) σε φάση προχωρημένης σήψης, θα ήταν αυτοκτονική μια επιλογή τέτοιου τύπου. Ο κ. Κουβέλης το βλέπει, και γι’ αυτό αποκρούει τις δελεαστικές προσφορές που του γίνονται. Κοντολογίς, επιστροφή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου με τον Φ. Κουβέλη στην ηγεσία της πρέπει να αποκλειστεί.
Υπάρχει μήπως έδαφος για συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΔΗΜΑΡ; Με βάση τις πολιτικές γραμμές των δύο κομμάτων, όχι. Αν καμφθούν όμως οι αδιαλλαξίες και της μιας και της άλλης πλευράς, ναι. Για παράδειγμα, ο κ. Κουβέλης δεν αρνείται τη συμμετοχή του σε μια αριστερή κυβέρνηση, με κορμό προφανώς τον ΣΥΡΙΖΑ, υπό την προϋπόθεση ότι θα στηριχτεί σε μια μίνιμουμ προγραμματική συμφωνία. Αυτή η λέξη «μίνιμουμ» είναι που δημιουργεί τα αγκάθια. Για τον ΣΥΡΙΖΑ «μίνιμουμ» είναι η κατάργηση των μνημονίων και των αναγκαστικών νόμων που τα συνοδεύουν. Για τη ΔΗΜΑΡ «μίνιμουμ» είναι η πολιτική που δεν θα προκαλέσει προβλήματα στη σχέση της χώρας με την ευρωζώνη. Δύσκολη όντως εξίσωση.
