Το δεκατριάχρονο κοριτσάκι που έχασε τη ζωή του στη Θεσσαλονίκη από τις αναθυμιάσεις ενός μαγκαλιού που είχαν στο διαμέρισμα με τη μητέρα της επειδή αδυνατούσαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και ο πνιγμός πενηνταπεντάχρονης στο Αργος λόγω του ότι πλημμύρισε το διαμέρισμά της μάς φέρνουν αντιμέτωπους με μια σκληρή πραγματικότητα την οποία νομίσαμε ότι είχαμε αφήσει πίσω μας.
Είναι θλιβερό έως τραγικό, στο απόγειο, υποτίθεται, του τεχνολογικού πολιτισμού, να πεθαίνουν άνθρωποι επειδή δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες του υλικού καταναλωτισμού. Είναι σχεδόν αδιανόητο ένα κοριτσάκι να χάνει τη ζωή του από ένα «πρωτόγονο» μέσο θέρμανσης γιατί η ανεργία έκανε απαγορευτικό το καλοριφέρ ή μια ηλεκτρική σόμπα ή ό,τι άλλο προσφέρει ο (αδυσώπητος) καταναλωτικός «πολιτισμός» μας. Οπως αδιανόητο είναι μια κακοκαιρία να προκαλεί τον θάνατο σε μια γυναίκα γιατί το υπόγειο στο οποίο ζούσε πλημμύρισε και την εγκλώβισε.
Και οι δύο τραγικές περιπτώσεις είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των περικοπών και των απολύσεων που έχει αποδιαρθρώσει τον κοινωνικό ιστό. Η δήλωση του δημάρχου του Αργους, έστω και αν φαίνεται υπερβολική ή μονομερής σε ό,τι αφορά τις ευθύνες Τοπικής Αυτοδιοίκησης και κεντρικής εξουσίας, αποτυπώνει το μέγεθος της αδιαφορίας εκ μέρους της Πολιτείας, αλλά και την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ κεντρικής και περιφερειακής διοίκησης: «Να σταματήσει αυτό το παράλυτο κράτος να σφυρίζει αδιάφορα», είπε ο δήμαρχος, αλλά πρέπει να δείξει ουσιαστικό ενδιαφέρον και η τοπική εξουσία, η οποία δεν είναι άμοιρη ευθυνών για τις κακοτεχνίες στη δόμηση, την αποχέτευση, το μπάζωμα ρεμάτων κ.λπ.
Σε ό,τι αφορά τη ΔΕΗ έχουμε ξαναγράψει ότι είναι εγκληματική η πολιτική της διακοπής ρεύματος ειδικά σε ευπαθείς ομάδες ή σε πολίτες άνεργους και χαμηλοσυνταξιούχους. Κάθε πολυκατοικία κρύβει και μία ή πολλές φτωχές πλέον οικογένειες, που αδυνατούν να ανταποκριθούν στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί οι πολίτες πρέπει να οδηγηθούν στην απόγνωση αναζητώντας «παλαιούς» τρόπους θέρμανσης. Οι «παλαιοί» τρόποι δεν ενσωματώνονται στον νέο ρυθμό ανάπτυξης και επιβίωσης. Είναι διαφορετικό το μαγκάλι στην ανοιχτή επαρχία και εγκληματικά διαφορετικό στην πνιγμένη ατμόσφαιρα ενός μικρού διαμερίσματος μιας πολυκατοικίας.
Απαιτείται μια γενναία πολιτική και όχι τυφλή υποταγή στις μνημονιακές δεσμεύσεις. Οι θεομηνίες αντιμετωπίζονται, η ανεργία όχι, όπως και η φτώχεια. Δυστυχώς η πολιτική της κυβέρνησης οδηγεί τη χώρα σε προαναπτυξιακές εποχές, στην παλιά Ελλάδα της μιζέριας.
