Του Ζαν Κοέν*

Το 1814 στην Οδησσό συναντήθηκαν τρεις άνθρωποι και αποφάσισαν πως ήρθε η ώρα να ελευθερώσουν την πατρίδα τους, έτσι έφτιαξαν μία οργάνωση (σήμερα θα τη λέγαμε αντιστασιακή ή απελευθερωτική και ίσως μερικοί να την έλεγαν τρομοκρατική).

Επτά χρόνια μετά ξεκίνησε ο απελευθερωτικός πόλεμος της πατρίδας τους. Η οργάνωση είναι η Φιλική Εταιρεία και όπως όλες οι οργανώσεις, είτε μυστικές είτε αντιστασιακές ή απελευθερωτικές, είχαν μέλη από όλο το κοινωνικό φάσμα. Στη Φιλική Εταιρεία υπήρχαν κληρικοί όπως ο Γρηγόριος Δίκαιος (Παπαφλέσσας), Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Ανθιμος Γαζής. Η Εταιρεία είχε εφοπλιστές ή καραβοκύρηδες όπως λέγονταν τότε (Κουντουριώτηδες), μεγαλοκοτζαμπάσηδες (Ζαΐμης, Λόντος, Νοταράς) εμπόρους (αδελφοί Σέκερη), στρατιωτικούς (Βρατσάνος, Υψηλάντης) διανοούμενους (Γεώργιος Γεννάδιος) και δεν έλειπαν οι κλέφτες και οι αρματολοί (Νικηταράς, Γεωργάκης Ολύμπιος). Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι αυτοί ονειρεύονταν την ανεξάρτητη Ελλάδα. Αλλά αυτό που η Εταιρεία αντιπροσώπευε ήταν ο Ελληνισμός με την έννοια του έθνους.

Στις 15 Οκτωβρίου 1894 στη Γαλλία ξεσπάει η υπόθεση Ντρέιφους. Μεταξύ των δημοσιογράφων που παρακολουθούν τη δίκη και τα πογκρόμ εναντίον των Εβραίων της Γαλλίας, είναι και ο νεαρός ανταποκριτής της βιεννέζικης εφημερίδας Neue Freie Presse Θεόδωρος Χέρτσελ. Βλέποντας τις βιαιότητες εναντίον των Εβραίων αποφασίζει και ιδρύει το σιωνιστικό κίνημα με σκοπό την επιστροφή των απανταχού Εβραίων στη γη των προγόνων τους, την τότε Παλαιστίνη.

Οπως ήταν φυσικό στην οργάνωση εντάχθηκαν από υπερορθόδοξοι Εβραίοι μέχρι άθεοι, από ακροδεξιοί μέχρι ακροαριστεροί και από διανοούμενοι μέχρι στρατιωτικοί, από οπαδοί της αστικής δημοκρατίας μέχρι οπαδοί της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ο καθένας ονειρευόταν το Ισραήλ με διαφορετικό τρόπο.

Αλλοι ήθελαν ένα Ισραήλ σε βιβλικό στιλ με βασιλιά και με τον ναό του Σολομώντα να ξαναχτίζεται, με τον λαό γεωργούς και ψαράδες. Αλλοι ήθελαν ένα Ισραήλ που να θυμίζει την Κεντρική Ευρώπη, όπου οι ραββίνοι θα ήταν το κέντρο του κράτους. Αλλοι ήλπιζαν σε μια αστική δημοκρατία τύπου Αμερικής, ενώ άλλοι ήλπιζαν να εφαρμόσουν τη θεωρία του Μαρξ εξ ου και τα κιμπούτς.

Παρά τις διαφορές όλοι ήθελαν ένα κράτος στην Παλαιστίνη και όλοι ήταν σιωνιστές. Με άλλα λόγια, ο σιωνισμός είναι το εθνικό κίνημα του Ισραήλ, αλλά δεν είναι παρά ένα επίθετο, αφού υπάρχουν σιωνιστές θρησκευόμενοι, δεξιοί, αριστεροί κτλ.

Οταν λοιπόν είσαι αντισιωνιστής στην ουσία είσαι εναντίον των Εβραίων να έχουν δικό τους κράτος και φυσικά ανακύπτει το ερώτημα αν δεν έχουν κράτος πού τους θέλουν οι αντισιωνιστές; Στην Ευρώπη και στη διασπορά για να τους κυνηγούν;

Φανταστείτε να σας πει κάποιος «δεν είμαι ανθέλληνας, απλώς είμαι εναντίον του Ελληνισμού, όπως εκφράστηκε από τη Φιλική Εταιρεία». Προφανώς θα θεωρούνταν ανίδεος ή τρελός ή -το πιθανότερο και σωστότερο- ανθέλληνας.

Ο αντισιωνισμός μαζί με τον αντισημιτισμό είναι τα δύο μεγαλύτερα ρατσιστικά κινήματα στον κόσμο διότι στην ουσία θέλουν την εξαφάνιση των Εβραίων. Ο αντισιωνισμός είναι ρατσισμός διότι δεν επιτρέπει στους Εβραίους να έχουν δικό τους κράτος, όπως έχουν οι Γάλλοι ή θέλουν οι Παλαιστίνιοι. Με άλλα λόγια θέλουν την εξαφάνιση των Εβραίων που μένουν στο Ισραήλ.

Και έρχομαι στην Ευρώπη και στην αναγέννηση του αντισημιτισμού με το πρόσχημα του αντισιωνισμού.

Σε άρθρο του στην Καθημερινή (25 Μαΐου 2011) ο Πάσχος Μανδραβέλης γράφει: «Ο σιωνισμός είναι ο πιο αντιδημοφιλής εθνικισμός στον κόσμο. Αντισιωνιστές δηλώνουν όλοι. Δηλαδή, είναι κατανοητό να θάλλει ο αντισιωνισμός στη Μέση Ανατολή (στα εδάφη που διεκδικούν οι Αραβες αποφάσισε ο ΟΗΕ να δημιουργηθεί το Ισραήλ), αλλά είναι ακατανόητο να φουντώνει ο αντισιωνισμός στην Ευρώπη. Και όμως! Αν μετρήσουμε τις δηλώσεις διάφορων «διανοούμενων», πολιτικών και λοιπών, θα διαπιστώσουμε ότι πρέπει να υπάρχουν περισσότεροι αντισιωνιστές στη Δύση, απ’ όσους υπάρχουν στην Παλαιστίνη. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί με τρεις τρόπους. Πρώτον: μπορεί αυτοί που δηλώνουν αντισιωνιστές να είναι πολύ στενοχωρημένοι που οι Εβραίοι απέκτησαν πατρίδα και τους εγκατέλειψαν μόνους τους. Δεύτερον: μπορεί να θεωρούν ότι η δημιουργία του Ισραήλ είναι μέρος μιας παγκόσμιας συνωμοσίας, κάτι σαν τις συνωμοσίες που φαντάστηκαν οι συγγραφείς των «Πρωτοκόλλων». Η -τρίτον- μπορεί απλώς να μην ξέρουν τι τους γίνεται· έχουν καταπιεί αμάσητα τα στερεότυπα και, δίχως να καταλαβαίνουν, τα αναπαράγουν. Οι πρώτοι μάλλον δεν υπάρχουν. Οι δεύτεροι είναι αντισημίτες και οι τρίτοι είναι αντισημίτες με τον φερετζέ του αντισιωνιστή. Γιατί, π.χ., δεν δηλώνουν αντιβασκιστές και είναι αντισιωνιστές;»

Για του λόγου το αληθές σας θυμίζω τις δηλώσεις Θεοδωράκη (Νοέμβριος 2003), ο οποίος λέγοντας πως είναι αντισιωνιστής μας είπε πως «στη ρίζα του κακού είναι οι Εβραίοι». Για να μην υπάρχει αμφιβολία ότι είναι αντισημίτης μίλησε για τους πατριάρχες Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ. Δεν μίλησε για τους Ισραηλινούς Μπεν Γκουριόν ή Εχούντ Μπαράκ ή Βενιαμίν Νετανιάχου. Μίλησε εναντίον των πατριαρχών της εβραϊκής θρησκείας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί κάποιος να ασκήσει κριτική στο κράτος του Ισραήλ. Οχι μόνο μπορεί, αλλά είναι επιβεβλημένο διότι όπως όλα τα κράτη έτσι και το Ισραήλ ούτε άγιο είναι ούτε καθαρό. Εχει κάνει και εξακολουθεί και κάνει πολλά λάθη, βλακείες και ανήθικα πράγματα, είτε ως κυβέρνηση, είτε αδιαφορώντας για τον τρόπο που οι έποικοι συμπεριφέρονται στους Παλαιστίνιους. Αυτό μπορεί να γίνει χωρίς να κατηγορηθεί κάποιος για αντισημιτισμό και έχω αρκετά παραδείγματα στον ελλαδικό χώρο.

Εβδομήντα χρόνια μετά τη ναζιστική λαίλαπα η λέξη ναζί θεωρείται ακόμα βρώμικη λέξη. Παράδειγμα, η Χρυσή Αυγή. Πόσες φορές την έχουμε ακούσει να λέει ότι απορρίπτει μετά βδελυγμίας τον ναζισμό και τον αντισημιτισμό και ότι ο χαιρετισμός με το χέρι τεντωμένο είναι ελληνικός (οι πιο ηλίθιοι μιλούν για αρχαίο ελληνικό χαιρετισμό). Το να είναι κανείς αντισημίτης δεν είναι πρέπον και πολιτικά ορθό, αλλά μπορεί άνετα να είναι αντισιωνιστής, διότι ο αντισιωνισμός είναι εναντίον του κράτους του Ισραήλ (όχι της κυβέρνησης) και φυσικά όχι των Εβραίων, σαν να κατοικούν στο Ισραήλ ό,τι άλλο θέλετε εκτός από Εβραίους. Το μεγάλο όμως αίσχος δεν είναι η ναζιστική-φασιστική Δεξιά, που τουλάχιστον λέει ξεκάθαρα ποια είναι η ιδεολογία της. Το μεγάλο αίσχος είναι η λεγόμενη Αριστερά που στην προσπάθεια της να κρύψει τον αντισημιτισμό της μιλάει για αντισιωνισμό.

Οσοι γνωρίζουν από Ιστορία θα ξέρουν ότι οι Εβραίοι της κομμουνιστικής Ευρώπης υπέφεραν ουκ ολίγα από τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ετσι η Αριστερά καμουφλάρισε τον αντισημιτισμό της. Προβάλλει τον αντισημιτισμό της πιο κόσμια. Είναι εναντίον του σιωνισμού.

Και για να παραφράσω μία λαϊκή παροιμία: «ο αντισιωνισμός είναι ο φερετζές του αντισημίτη».

……………………………………………………………………………………………………………………………….

* Ελληνοεβραίος δημοσιογράφος, ανταποκριτής της Ισραηλινής Ραδιοφωνίας στην Ελλάδα