Του Τάσου Παππά
Γράφτηκαν πολλά, και θα γραφτούν ακόμη περισσότερα όσο πλησιάζουμε στις ευρωεκλογές, για τις προσπάθειες που γίνονται προκειμένου να δημιουργηθεί ένας τρίτος πόλος-σφήνα ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κυρίαρχο μιντιακό μπλοκ υποστηρίζει με φανατισμό κάθε πρωτοβουλία που στοχεύει στο συμμάζεμα του χώρου με την εμπλοκή των κομμάτων και των ομάδων που αναφέρονται στη Σοσιαλδημοκρατία. Το κάνει άγαρμπα, με επιθετική αναίδεια απέναντι σε όσους εκφράζουν επιφυλάξεις, αλλά αυτό είναι σύνηθες. Δεν πρέπει να ξαφνιάζει. Με όπλο κάποιες εξαιρετικά βολικές δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος αισθάνεται πολιτικά ορφανό, προσφέρει τις υπηρεσίες του ώστε να καμφθούν οι αντιστάσεις που εκδηλώνονται από διάφορες πλευρές, κυρίως από τη ΔΗΜΑΡ, να υποχωρήσουν οι εγωισμοί, να ελεγχθούν οι ναρκισσισμοί, να τεθούν εκποδών οι προσωπικές στρατηγικές, και να σιωπήσουν όλοι εκείνοι που επιμένουν ότι επανεκκίνηση χωρίς αυτοκριτική και ανάληψη ευθυνών από τα πρόσωπα και τα σχήματα που πρωταγωνίστησαν τα τελευταία χρόνια, μ’ άλλα λόγια μηδενισμός του κοντέρ και συνέχιση της πορείας με την ίδια μηχανή και τους ίδιους ανθρώπους στις θέσεις των οδηγών, δεν θα έχει καμία τύχη. Ακτινογραφώντας το νεοπαγές σύμπλεγμα παρατηρούμε τα εξής:
● Ορισμένα από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης που ρίχνουν το βάρος τους για την ευδοκίμηση της επιχείρησης είναι ευάλωτα στην υποψία ότι είναι ιδιοτελή. Είναι ζημιογόνα, χρωστούν στις τράπεζες και οι ιδιοκτήτες τους κινούνται και σε άλλους επιχειρηματικούς τομείς. Για να επιβιώσουν στον χώρο της επικοινωνίας και να συνεχίσουν να παίζουν ρόλο στα πολιτικά πράγματα πρέπει να είναι ακμαίοι στις υπόλοιπες δραστηριότητές τους. Με τα κέρδη από τις άλλες επιχειρήσεις χρηματοδοτούν τα μέσα και τα κρατάνε ζωντανά, έστω και αποψιλωμένα, έστω και με μικρότερο κύρος συγκριτικά με το παρελθόν. Η κερδοφορία τους όμως εξαρτάται από το κράτος, άρα και από την εκάστοτε κυβέρνηση, καθότι κρατικοδίαιτοι. Θα ήθελαν συνεπώς ένα πολιτικό σύστημα που δεν θα αμφισβητεί την υπόστασή τους και θα διασφαλίζει την προστασία των συμφερόντων τους. Ενα πολιτικό σύστημα που θα στηρίζεται σε δύο κόμματα-πυλώνες, τα οποία θα εναλλάσσονται στην εξουσία ή θα συνεργάζονται αρμονικά και δεν θα απειλούν τις υπάρχουσες ισορροπίες. Με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να είναι σίγουροι. Επιχείρησαν να τον τιθασεύσουν, αλλά αυτός για την ώρα δείχνει να αντιστέκεται. Αν γίνει κυβέρνηση και επιμείνει στην εφαρμογή των θέσεών του, θα αντιμετωπίσουν σοβαρό πρόβλημα. Δεν έχουν βεβαίως εγκαταλείψει την προσπάθεια να τον «συνετίσουν», ωστόσο ως καλοί χειριστές σύνθετων καταστάσεων, με πλούσιο παρελθόν στη χειραγώγηση κομμάτων και πολιτικών, «μαγειρεύουν πριν πεινάσουν». Ενα κόμμα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. με υπολογίσιμη κοινοβουλευτική δύναμη, που θα είναι απαραίτητο για να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας, θα τους είναι πολύ χρήσιμο.
● Τα πολιτικά πρόσωπα που έσπευσαν να αγκαλιάσουν την πρωτοβουλία για την ανασύνταξη της Σοσιαλδημοκρατίας δεν έπεσαν από τον ουρανό. Είναι γνωστά, έχουν δοκιμαστεί και η πλειονότητα των πολιτών για μερικά απ’ αυτά δεν έχει τις καλύτερες αναμνήσεις. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι συγκεκριμένοι παράγοντες θέλουν να παραμείνουν στην πολιτική ζωή ή να τρυπώσουν ξανά -όσοι μέχρι τώρα ιδιώτευαν- χωρίς να έχουν κάνει απολογισμό των πεπραγμένων τους, χωρίς να έχουν τοποθετηθεί κριτικά απέναντι στις επιλογές τους, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής στον δημόσιο λόγο τους. Λες και δεν συνέβη τίποτε στη χώρα, λες και οι ίδιοι ήταν απλώς οι κομπάρσοι και όχι οι σκηνοθέτες μιας θλιβερής παράστασης που διέσυρε ιδέες, βεβήλωσε αξίες, εκπόρνευσε οράματα. Νομίζουν ότι απευθύνονται σε Λωτοφάγους;
● Πολλοί από τους διανοούμενους που μπήκαν μπροστάρηδες στην υπόθεση έχουν να επιδείξουν σπουδαίο έργο στον τομέα τους, έχουν αγνές προθέσεις, το ενδιαφέρον τους είναι ειλικρινές, δεν έχουν συνδέσει το όνομά τους με τις καταστάσεις ζωώδους απληστίας που κυριάρχησαν στο παρελθόν, ωστόσο από τις μέχρι τώρα παρεμβάσεις τους απουσιάζει το σαφές ιδεολογικό στίγμα (ποια Σοσιαλδημοκρατία έχουν στο μυαλό τους), είναι εμφανής η αγωνία τους για την όπως όπως εκλογική επιβίωση του χώρου, είναι υποτονισμένη, στα όρια της παρεξήγησης, η αντίθεση στον νεοφιλελευθερισμό και τη συντηρητική παράταξη, ενώ φωτογραφίζεται ως κεντρικός αντίπαλος του υπό διαμόρφωση σχήματος η ριζοσπαστική Αριστερά. Οι απαξιωτικές αναφορές (λαϊκιστική, δημαγωγική, κρυπτοσταλινική) έχουν περίοπτη θέση στις αναλύσεις τους, οι οποίες κατά τ’ άλλα πλασάρονται από τα φιλόξενα και φιλικά δίκτυα ως ψύχραιμες, νηφάλιες, ευρύχωρες και διεισδυτικές.
Η κατασκευή εχθρού είναι δεσπόζον στοιχείο σε κάθε πολιτική πρόταση. Αν η νέα (;) Σοσιαλδημοκρατία υιοθετήσει τη γραμμή της κυβερνητικής συνιστώσας της (ΠΑΣΟΚ), δεν θα υπάρχει καμιά αμφιβολία για το ποιους επιλέγει για αντιπάλους της και ποιους για συνομιλητές και μελλοντικούς συμμάχους της.
