Καταρρέουν μέρα με τη μέρα οι μύθοι πίσω από τους οποίους κρυβόταν το πολιτικό σύστημα, χρόνια τώρα, σύμφωνα με τους οποίους η αστυνομία και ο στρατός φρόντιζαν για την ασφάλεια της χώρας, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Η εμπλοκή ανώτατων στρατιωτικών στο μοίρασμα της πίτας από τις μίζες για εξοπλιστικά προγράμματα αποδεικνύει αυτό που πολλοί υποψιαζόμασταν, αλλά δεν τολμήσαμε να το εκφράσουμε δημόσια: ότι το τρίπτυχο πατρίς – θρησκεία – οικογένεια είναι όρος πίσω από τον οποίο κρύβονται όχι κοινωνικά-θρησκευτικά-εθνικά συμφέροντα, αλλά καθαρά ατομικά. Η διαδικασία προμήθειας οπλικών συστημάτων φέρνει στο φως την ιδιοτέλεια αρκετών στρατιωτικών σε βάρος πάντα της κοινωνίας και της οικονομικής ζωής του τόπου. Είναι μια γάγγραινα που σαπίζει το σώμα της χώρας, το ότι πολλοί στρατιωτικοί, ακόμη και μετά το πέρας της ευδόκιμης θητείας τους, καταλαμβάνουν σημαντικές θέσεις ως διοικητές, συνήθως, σε νευραλγικούς οργανισμούς του Δημοσίου. Με τη συμμετοχή τους σε επιτροπές προμηθειών διευκολύνουν τον «θεσμό» της μίζας προς ίδιον όφελος, αμαυρώνουν όμως μ’ αυτή τους τη στάση το σώμα του Στρατού ως θεματοφύλακα της εθνικής ασφάλειας και σκορπίζουν σύγχυση αλλά και δυσπιστία στον κόσμο για τον πραγματικό ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων.
Σαφώς δεν είναι όλοι οι στρατιωτικοί ίδιοι – το ίδιο όμως συμβαίνει σε κάθε κλάδο εργαζομένων. Οι λίγοι, οι επιρρεπείς στο έγκλημα είναι αυτοί που επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Αλλά ούτε αυτοί οι λίγοι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι, παρότι έχουν τεράστια προσωπική ευθύνη. Το μεγάλο έγκλημα παραμένει ο «θεσμός» της μίζας, η αδιαφανής λειτουργία των οικονομικών συνδιαλλαγών, τις οποίες προστατεύει ένα διεφθαρμένο πολιτικά σύστημα, γύρω από το οποίο κινούνται άπαντες: πολιτικοί – επιχειρηματίες – δημοσιογράφοι.
Το «μαύρο» χρήμα είναι αυτό που διαφθείρει συνειδήσεις. Η στρατιωτική πειθαρχία που έχουν αποκτήσει οι αξιωματικοί, προφανώς είναι κριτήριο για την εχεμύθεια στις συναλλαγές και γι' αυτό διαπρέπουν όσοι αποφασίζουν να δώσουν τις «υπηρεσίες» τους στις κρατικές διαπραγματεύσεις. Η διάβρωση ανώτατων στελεχών είναι όνειδος για την κοινωνία, που πένεται και αγκομαχά για την επιβίωσή της.
Ταυτόχρονα, αφαιρεί κάθε αίγλη του εθνικού κορμού της χώρας και ζημιώνει την πολιτική σταθερότητα, αφού ως πρότυπο ο Στρατός χάνει κάθε συμβολισμό εθνικής σταθερότητας και κοινωνικής αξιοκρατίας. Η αποκάλυψη για συμμετοχή στρατιωτικών στις εξοπλιστικές μίζες ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για τη διαφθορά που επικρατεί σε τμήματα του ελληνικού στρατού, με απρόβλεπτες συνέπειες για τη μελλοντική ζωή του τόπου. Εάν χαθεί η εμπιστοσύνη και στις Ενοπλες Δυνάμεις, δεν μένουν πολλά να πιστέψει ο Ελληνας πολίτης…
