Προκαλεί το δημόσιο αίσθημα η απαλλαγή από το Πενταμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης των έξι από τους οκτώ κατηγορούμενους αστυνομικούς για τον άγριο ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή Αυγουστίνου Δημητρίου ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου, το 2006. Σημειώνεται ότι πρωτοδίκως είχαν καταδικαστεί όλοι σε ποινές φυλάκισης από 15 μήνες έως 3 χρόνια και τρεις μήνες.
Τι άλλαξε ξαφνικά; Ποια στοιχεία ήσαν αυτά που επηρέασαν την κρίση των δικαστών; Τι καινούργιο απαλλακτικό προσεκόμισε η υπεράσπιση των έξι αστυνομικών; Προφανώς η έδρα θεώρησε αναξιόπιστη την κατάθεση του πρύτανη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και άλλων πανεπιστημιακών, οι οποίοι ήσαν αυτόπτες μάρτυρες της αστυνομικής βίας και περιέγραψαν λεπτομερώς την απάνθρωπη συμπεριφορά των αστυνομικών.
Πρόκειται για απόφαση-πρόκληση, που ταυτοχρόνως κάνει να εμφανιστούν και μειδιάματα απαξίωσης στην κοινή γνώμη, στον κοινό νου. Είναι αστεία η επιχειρηματολογία της υπεράσπισης των αστυνομικών. Είπε ο ένας συνήγορος για τον δαρθέντα φοιτητή: «Αντιστεκόταν στη σύλληψη σηκώνοντας τα πόδια του. Ο πελάτης μου αυτό που έκανε μόνο ήταν να του ρίξει μία ελαφριά κλοτσιά χωρίς βία»!
Βέβαια. Το αλλοιωμένο και παραμορφωμένο πρόσωπο του φοιτητή ήταν αποτέλεσμα της πτώσης του -είπαν τότε τα όργανα της τάξεως- πάνω σε μια ζαρντινιέρα, που κατά σύμπτωση βρισκόταν στο σημείο αυτό. Με λίγα λόγια το Εφετείο Θεσσαλονίκης καταδίκασε απερίφραστα τη ζαρντινιέρα και αθώωσε τα αστυνομικά όργανα που, τι έκαναν; Μια ελαφριά κλοτσιά έδωσαν…
Τέτοιες αποφάσεις γελοιοποιούν την ίδια τη Δικαιοσύνη, υποβιβάζουν τη μέγιστη λειτουργία της ως ανεξάρτητης εξουσίας, υπονομεύουν αυτήν την ανεξαρτησία.
Το γεγονός ότι, σύμφωνα με την απόφαση, καταδικάστηκαν μόνο δύο αστυνομικοί, σε ποινή μάλιστα μικρότερη της πρωτόδικης (2,5 χρόνια έναντι τριών), δεν μπορεί να ρίξει στάχτη στα μάτια της κοινωνίας. Ο φοιτητής ήταν κατηγορηματικός: «Με χτυπούσαν όλοι μαζί… Γονάτιζαν πάνω μου και με χτυπούσαν στο πρόσωπο». Το ίδιο κατηγορηματικοί ήσαν και οι πανεπιστημιακοί, οι οποίοι δέχτηκαν και προπηλακισμούς στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν τον άτυχο φοιτητή.
Είναι κρίμα για μερικούς δικαστές που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις. Υποβιβάζουν από μόνοι τους και τιτρώσκουν το κύρος της Δικαιοσύνης, διαχέοντας ταυτόχρονα τον προβληματισμό και την απογοήτευση σε μια κοινωνία που, πλέον, δεν ξέρει αν μπορούν τα μέλη της να βρουν το δίκιο τους. Απεχθή για όλους όλα αυτά και οχληρά: για τους θεσμούς, την αμεροληψία, την κοινωνία.
Με τέτοιους αστείους ισχυρισμούς [αποδεικτικά(;) στοιχεία, όπως «ελαφριά κλοτσιά χωρίς βία»] διασαλεύεται κάθε έννοια ορθολογισμού, προκαλείται η κοινή λογική. Στη συνέχεια αρχίζει η διακωμώδηση αλλά και η οργή, οι υπαινιγμοί για «εισπήδηση» ιδιοτελών παραμέτρων στον χώρο της Δικαιοσύνης, αλλά και η απαξίωσή της στη συνείδηση της κοινωνίας.
