Του Νίκου Κιάου

Με μεγάλη φόρα φαίνεται ότι ήρθε ο νέος χρόνος. Κι αυτό σ΄ ό,τι αφορά τον «χορό των σκανδάλων» (συνέχεια κατά κάποιον τρόπο από το 2013) στις προμήθειες και τις μίζες στα υποβρύχια, στις τράπεζες (με πρώτο -προς το παρόν;- αυτό του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου), στις μίζες (πάλι σε εξοπλιστικά προγράμματα) για να μείνουμε μόνο σ’ αυτά που «τρέχουν» τις μέρες αυτές.

Αν προσθέσουμε τις ερωτήσεις για το τι γίνεται με τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια (πολλών εκατομμυρίων ευρώ, βεβαίως) από τις λεγόμενες συστημικές τράπεζες σε επιχειρηματίες και εκδοτικούς οργανισμούς (μαζί με τηλεοπτικά ΜΜΕ), τι γίνεται με άλλα εξοπλιστικά προγράμματα, τι γίνεται με τη λίστα Λαγκάρντ και με άλλες λίστες, π.χ. Λιχτενστάιν, τι γίνεται με τη χρηματοδότηση που που πήραν από τράπεζες τα κόμματα (το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., βεβαίως), τι γίνεται με το λαθρεμπόριο καυσίμων και πρωτίστως στο πετρέλαιο, τι γίνεται με ατασθαλίες σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, τι γίνεται σε τόσα και τόσα άλλα, αντιλαμβανόμαστε ότι ο «χορός» γίνεται «χοροί» και «καλά κρατούν».

Βεβαίως, όλο αυτό το «πάρτι» των εκατομμυρίων ευρώ γίνεται με δημόσιο χρήμα. Και το ερώτημα που έχει τεθεί είναι πώς προέκυψε έτσι «ξαφνικά», ο «χορός» των ημερών, ποιος άνοιξε τη βεντάλια. Και ένα ακόμα: πού θα φθάσει η υπόθεση αυτή; Ισως το τελευταίο να έχει και δόση προβληματισμού, απαισιοδοξίας, καθώς έχουμε συνηθίσει να λέμε «κράτα μικρό καλάθι».

Οι «χοροί» έχουν στηθεί γύρω από το τρίγωνο τράπεζες, πολιτική εξουσία, επιχειρηματίες και ΜΜΕ. Αυτό είναι φανερό από την αρχή, εκεί ακριβώς βρίσκεται το ενδιαφέρον και σ’ αυτό αναφέρεται η σκέψη για «μικρό καλάθι». Πολύ περισσότερο αν διευρύνουμε τον κύκλο των «χορών», με το «μπλόκο», που έβαλε το Συμβούλιο της Επικρατείας στην εκτροπή του Αχελώου. Αλλά τι γίνεται με την επί 20 χρόνια σπατάλη δισεκατομμυρίων ευρώ από την εκτροπή; Αν διευρύνουμε τον κύκλο και με την υπόθεση του χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής; Και με τις ιστορίες για την εκποίηση δημόσιας περιουσίας; Με την «επικείμενη» πώληση του νερού στη Θεσσαλονίκη; Μην ξεχνούμε και τις μεγάλες υποθέσεις του Χρηματιστηρίου και των Ολυμπιακών Αγώνων.

Ολα αυτά μας προκύπτουν ενώ η κυβέρνησή μας θέλησε να μπει κι αυτή με φόρα στη νέα χρονιά με την ευρωπαϊκή προεδρία. Χαλάει η φιέστα, που με τόση προσπάθεια στήθηκε για να γίνει το σκηνικό στην προεκλογική εκστρατεία της (της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ δηλαδή). Ηταν (λέγεται -και το έχουμε γράψει) διακαής πόθος του πρωθυπουργού η ευρωπαϊκή προεδρία. Ακόμη κι αν είναι το «κύκνειο άσμα» της πρωθυπουργίας του;

Την ίδια ώρα, με την αρχή του νέου χρόνου, φουντώνουν ξαφνικά κάποια άλλα θέματα, όπως π.χ. η «εξαφάνιση» του Χριστόδουλου Ξηρού, που γίνεται «απόδραση». Και αρχίζει άλλος «χορός» από την κυβέρνηση και τα κόμματά της καθώς και από τα συστημικά-μνημονιακά ΜΜΕ με την περίφημη «άδεια» στο 6 φορές ισοβίως καταδικασθέν στέλεχος της «17Ν». Και εξελίσσεται σε τρομοφοβία και τρομολαγνεία με την καλλιέργεια φόβου για νέο τρομοκρατικό χτύπημα (χωρίς να λένε τι κάνουν οι υπηρεσίες, οι αρμόδιες, που δεν είναι λίγες- Αντιτρομοκρατική, Ασφάλεια, ΕΥΠ, Αστυνομία). Η υστερία τους συνοδεύεται από τον απαραίτητο «μαϊντανό», που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ (άλλωστε δεν έχουμε πει ότι για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ;).

Είναι όμως φανερό ότι πρόκειται για τακτική άμυνας του συστήματος, το οποίο βρίσκει ευκαιρία να επιτεθεί και στη Δικαιοσύνη, στους λειτουργούς της. Τους επιρρίπτει ευθύνες για την «άδεια» στον Χρ. Ξηρό, καλλιεργεί και διά της Xρυσής Αυγής κλίμα αμφισβήτησής της. Βρίσκει ευκαιρία για να τεθούν ερωτήματα σχετικά με τις υποθέσεις των σκανδάλων. Κι όμως πού θα είχαν οδηγηθεί τα πράγματα αν δεν υπήρχε το 1963 στην υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη ο Σαρτζετάκης, αν δεν ήταν ο Μπούκης κι ο Δελαπόρτας, αν δεν ήταν οι δημοσιογράφοι Βούλτεψης, Ρωμαίος, Μπέρτσος; Μην ξεχνάμε ότι πριν από τους σημερινούς ανακριτές και εισαγγελείς, στις υποθέσεις «χορών», ήταν οι Πεπονής και Μουζακίτης ώς τον προηγούμενο Ιούνιο.

Η αρχή του 2014 συνοδεύεται από τη συνέχιση της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του. Την ίδια ώρα εξαπλώνεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο (κι όχι μόνο) η ακτινοβολία του Αλέξη Τσίπρα από την υποψηφιότητά του για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που είναι για πρώτη φορά μια προβολή η οποία κινεί τόσο ενδιαφέρον για δραστηριότητα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Είναι, άραγε, άσχετοι οι προβληματισμοί και οι σκέψεις από συστημικά ΜΜΕ (π.χ. «Βήμα», «Σκάι») για πρόωρες βουλευτικές εκλογές, για κυβερνητικό ανασχηματισμό, με τον Στουρνάρα στη θέση του Προβόπουλου και, κυρίως, για την «προσπάθεια» συγκυβέρνησης στο μέλλον ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ., αποδεχόμενα ουσιαστικά νίκη του ΣΥΡΙΖΑ; Και τι γίνονται οι καταγγελίες για τόσα και τόσα που καταλόγιζαν στον ΣΥΡΙΖΑ;

Μην ξεχνάμε ότι το Ευρωκοινοβούλιο, που δεν εκπροσωπήθηκε ως ευρωπαϊκός θεσμός στη φιέστα για την προεδρία, καταλογίζει ευθύνες σοβαρές στην τρόικα για τη μνημονιακή πολιτική στις χώρες της Ε.Ε., μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα που προεδρεύει.

Η εικόνα που εκπέμπει η κυβέρνηση, πρωτίστως στην αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι της ομάδας που αμύνεται κι αυτό προδίδει ή μαρτυράει αμηχανία σε κατάσταση πανικού ή ζάλης.