Η αιματοχυσία στη Συρία συνεχίζεται αμείωτη, ενώ ο πρώτος γύρος των υποτιθέμενων «ειρηνευτικών συνομιλιών» στη Γενεύη ολοκληρώθηκε, χωρίς καμιά πρόοδο όσον αφορά τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου. Το καθεστώς του Ασαντ δεν έπαψε ούτε στιγμή να βομβαρδίζει τις σχεδόν ισοπεδωμένες πόλεις που κατέλαβαν οι αλληλοσπαρασσόμενες οργανώσεις των ανταρτών, με τα θύματα ανάμεσα στον παγιδευμένο πληθυσμό να αυξάνονται αλματωδώς. Η μοναδική ελπίδα διεθνών οργανισμών και ανθρωπιστικών οργανώσεων είναι τουλάχιστον να επιτραπεί η παροχή βοήθειας στους πολιορκημένους αμάχους οι οποίοι πεθαίνουν καθημερινά από την έλλειψη τροφής και νερού ή από τα τραύματά τους.
Η σύνοδος στην Ελβετία δεν ήταν παρά μια ευκαιρία για να διατυπώσουν όλες οι πλευρές τις αμετακίνητες απόψεις τους, ενώ οι μεγάλες και οι περιφερειακές δυνάμεις κινούνται παρασκηνιακά για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους.
Στόχος μας δεν είναι να εκφράσουμε ξανά τη γνώμη μας. Στο κύριο άρθρο της «Εφ.Συν.» στις 14-15 Σεπτεμβρίου 2013 με τίτλο «Βλάπτουν… τη Συρία το ίδιο», τονίζαμε την τραγική απουσία της ενωμένης Ευρώπης που θα μπορούσε να παίξει ουσιαστικό ρόλο στη διαφύλαξη της ειρήνης. Σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να θίξουμε μια άλλη πλευρά που μας αφορά άμεσα: την ελληνική στάση. Βέβαια, η ελληνική κοινή γνώμη παρακολουθεί εδώ και χρόνια τις εξελίξεις και τις τραγικές συνέπειες των συγκρούσεων στη Συρία, μία από τις οποίες είναι το κύμα των προσφύγων που προσπαθούν να σωθούν και χρησιμοποιούν συνήθως τα δίκτυα των σύγχρονων δουλεμπόρων για να μπορέσουν να φτάσουν στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ο τραγικός θάνατος των προσφύγων στο Φαρμακονήσι ανέδειξε την ανεπάρκεια των μεθόδων που εφαρμόζονται στην αντιμετώπιση του προβλήματος.
Το ζήτημα όμως είναι ευρύτερο. Η χώρα μας ασκεί ήδη έναν μήνα την εξάμηνη προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και δεν είδαμε καμία απολύτως ενέργεια της κυβέρνησης στην κατεύθυνση του να αναδείξει το πρόβλημα, να θέσει το σύνολο των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων μπροστά στις ευθύνες τους και να διεκδικήσει άμεσα μέτρα. Πέρα όμως από τα κύματα της προσφυγιάς, υπάρχει ένα τεράστιο κενό ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Η Ελλάδα, χώρα της ΝΑ Ευρώπης και της Μεσογείου, απουσιάζει κατά τρόπο οικτρό από οποιαδήποτε πρωτοβουλία στην ευρύτερη περιοχή. Ας μην επικαλεστούν οι υπεύθυνοι ότι μας καλύπτουν οι θέσεις και οι ενέργειες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ούτε τις οικονομικές και δημοσιονομικές δυσκολίες.
Αν μια χώρα που βρίσκεται σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι δεν έχει επεξεργαστεί θέσεις και προτάσεις για όλα τα φλέγοντα ζητήματα της περιοχής, θα βρεθεί σε λίγα χρόνια όχι μόνο ουραγός των εξελίξεων, αλλά και θύμα των σχεδιασμών και των αποφάσεων που θα πάρουν άλλοι… Ας αφήσει ο πρωθυπουργός «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» για το 2021, όταν η «Νέα Ελλάδα δεν θα είναι όραμα, αλλά πραγματικότητα», και ας στρέψει την προσοχή του -μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών- στον κόσμο γύρω μας, όπου συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές, ενώ αυτοί προσπαθούν απλώς να διασώσουν την κυβέρνησή τους. Η Ελλάδα σήμερα είναι ανύπαρκτη γεωπολιτικά και στρατηγικά και η ευθύνη τους είναι ιστορική, γιατί αυτά που διακυβεύονται είναι πολύ πιο σημαντικά από τα μικροπολιτικά συμφέροντά τους. Η Συρία -και όχι μόνο- δεν είναι καθόλου μακριά!
