Εθελοντές γιατροί, νοσοκόμοι και απλοί πολίτες που δουλεύουν ασταμάτητα στα κοινωνικά ιατρεία καταγγέλλουν, μετά από επίσκεψή στους στα δύο ογκολογικά νοσοκομεία της Αθήνας, τραγικές ελλείψεις τόσο σε προσωπικό, ιατρικό και παραϊατρικό όσο και σε τεχνολογικό εξοπλισμό. Εχουν σημασία τα δύο αυτά νοσοκομεία, «Μεταξά» και «Αγιος Σάββας», διότι φιλοξενούν την ευπαθή ομάδα των καρκινοπαθών οι οποίοι, εκτός από τις ελλείψεις, αδυνατούν πλέον να επισκέπτονται τα νοσοκομεία, διότι δεν γίνονται δεκτοί όταν δεν καλύπτονται ασφαλιστικά. Η αδυναμία αυτή έχει γίνει μάστιγα τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια του Μνημονίου, αφού ένας στους τρεις Ελληνες πολίτες είναι ανασφάλιστος. Ειδικά σ' αυτά τα νοσοκομεία, όπου οι ασθενείς δίνουν την υπέρτατη μάχη για τη ζωή τους, δεν υπάρχει καμία πολιτική εκ μέρους του υπουργείου να τους στηρίξει.
Είναι συγκλονιστικές οι περιπτώσεις που καταγράφονται σήμερα στην εφημερίδα μας. Ανθρωποι που χρειάζονται φάρμακα, ακτινολογικές εξετάσεις, αιματολογικές, αξονικές και άλλη υποστήριξη που δεν την έχουν. Είναι τέτοια η γραφειοκρατία, τόση η αναμονή για τις απαραίτητες εξετάσεις που πολλοί δεν προλαβαίνουν καν να τις κάνουν γιατί κανένα δημόσιο νοσοκομείο δεν τους δέχεται χωρίς χρήματα. Ας φωνάζει ο υπουργός Υγείας ότι το κράτος δείχνει ανθρώπινο πρόσωπο σε μερικές περιπτώσεις, οι γιατροί τον διαψεύδουν, αποκαλύπτοντας ότι δεν υπάρχει ειδικό κονδύλι για την περίθαλψη ανασφάλιστων καρκινοπαθών, αλλά ούτε και το κατάλληλο νομικό πλαίσιο.
Μοναδικό μέλημα της κυβέρνησης, λένε οι γιατροί, είναι αυτό που γνωρίζει όλη η ελληνική κοινωνία, η περιστολή δηλαδή δαπανών για την Υγεία και η συρρίκνωσή της μέσα από συγχωνεύσεις νοσοκομείων, κλινικών, ιατρικών κέντρων και άλλων μονάδων που ανακούφιζαν τους ασθενείς και στα πιο απομακρυσμένα μέρη. Ξέρουν οι κυβερνώντες ότι σε χώρες στις οποίες μπήκε το ΔΝΤ ο μέσος όρος ζωής έπεσε κατά 1,6 έως 9,8 χρόνια;
Ασφαλώς και το ξέρουν, καθώς γνωρίζουν πολύ καλά τα αίτια αυτής της πτώσης. Οι άνθρωποι πεθαίνουν διότι δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να πληρώσουν αυτά που χρειάζονται για τη θεραπεία τους, αλλά και γιατί δεν γίνονται δεκτοί επειδή είναι ανασφάλιστοι.
Είναι γνωστή η αναλγησία της κυβέρνησης, έχει δείξει πολλές φορές το αποκρουστικό της πρόσωπο, αλλά θα περίμενε κανείς να δείξει ιδιαίτερη ευαισθησία στον κρίσιμο τομέα της περίθαλψης καρκινοπαθών πολιτών. Να παράσχει δηλαδή κοινωνικές υπηρεσίες, γερό ασφαλιστικό ταμείο, να προσφέρει καλή διατροφή και σημαντική ψυχολογική υποστήριξη. Ευτυχώς στην κορυφαία αυτή μάχη των ασθενών βρίσκονται κοντά τους, εκτός από συγγενείς και φίλους, εθελοντές γιατροί, γιατροί του δημόσιου νοσοκομείου που δέχονται τους ασθενείς, εθελοντές από τα κοινωνικά ιατρεία, ο σύλλογος καρκινοπαθών, που μεριμνούν για τα φάρμακα και τις εξετάσεις τους. Το ελληνικό κράτος είναι τραγικά απόν και ταυτόχρονα απάνθρωπο.
