Η προβολή της άκοπης βερσιόν του πρώτου μέρους, αν εξαιρέσεις λίγο hardcore sex και μεγαλύτερη ανάπτυξη ορισμένων σκηνών, δεν αλλάζει σε τίποτα από την ταινία που βλέπουμε στις ελληνικές αίθουσες. Ο ίδιος ο Τρίερ, αλλά κυρίως ο -σε σύγχυση εσχάτως- ηθοποιός του Σάια ΛαΜπεφ έκαναν πάντως το σόου τους. Και μια ελληνική νότα, η ταινία «The two faces of January», γυρισμένη σε Αθήνα και Κρήτη

Της Λήδας Γαλανού

Ο Λαρς φον Τρίερ προκαλεί αναστάτωση κι ένα χαμόγελο όπου κι αν βρεθεί, ακόμα κι αν περιοριστεί… στα παρασκήνια! Η Berlinale αποφάσισε να παρουσιάσει, σε μια ειδική προβολή, το πρώτο μέρος του «Nymph()maniac» στην άκοπη βερσιόν του, των 140 λεπτών.

Οι πρωταγωνιστές της ταινίας ήρθαν στο Βερολίνο, έδωσαν συνέντευξη Τύπου, διέσχισαν το κόκκινο χαλί. Ο Τρίερ ήρθε στο Βερολίνο κι έδωσε, μόνο, τροφή για γαργαλιστικό κουτσομπολιό: ο άτακτος (όσο και μεγαλειώδης) σκηνοθέτης εμφανίστηκε στο photo call της ταινίας με μαύρο T-shirt, με τον χρυσό φοίνικα του Φεστιβάλ των Κανών, που πριν από δύο χρόνια τον αποκήρυξε, και, από κάτω, γραμμένο το persona non grata – official selection.

Γιατί ο Τρίερ γνωρίζει άριστα το παιχνίδι των media και διασκεδάζει αφάνταστα παίζοντάς το, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα μια εγγύηση αναγνώρισης, μια και, εκτός από προκλητικός, είναι κι ένας ριζοσπαστικός, εμπνευσμένος δημιουργός.

Πράγμα που δεν μπορεί κανείς να πει για τον έναν από τους ηθοποιούς του, τον Σάια ΛαΜπεφ, ο οποίος μάλλον τα περνά δύσκολα τον τελευταίο καιρό, τραβώντας ηθελημένα πάνω του τη δημοσιότητα, αλλά με τρόπο ανόητο και κενό. Ο ΛαΜπεφ εμφανίστηκε στη συνέντευξη Τύπου του «Nymph()maniac» ατημέλητος, με κατεστραμμένο look κι απάντησε μόνο σε μια ερώτηση μ’ ένα αινιγματικό απόφθεγμα κλεμμένο από αντίστοιχο περιστατικό με τον Ερίκ Καντονά, λέγοντας «όταν οι γλάροι ακολουθούν την τράτα, είναι γιατί περιμένουν ότι κάποιος θα τους πετάξει σαρδέλες» κι αποχώρησε από την αίθουσα. Για να εμφανιστεί και πάλι στην επίσημη προβολή της ταινίας, με μια χαρτοσακούλα στο κεφάλι του, που έγραφε «δεν είμαι πια διάσημος». Με την ανοχή, φυσικά, αν όχι και τη χαρά, της ομάδας marketing της ταινίας, αλλά χωρίς λόγο, χωρίς αποτέλεσμα και χωρίς ιδιαίτερη εξυπνάδα.

Η ίδια η ταινία, στα 28 περισσότερα λεπτά της διάρκειάς της, ομολογουμένως δεν αλλάζει ουσιαστικά από τη βερσιόν που προβλήθηκε στην Ελλάδα: υπάρχουν σκηνές hardcore σεξ, οι ιστορίες ξετυλίγονται λίγο πιο ανεπτυγμένες, η σκηνή με τον πατέρα της ηρωίδας στο νοσοκομείο διαρκεί αρκετά περισσότερο κι αποκτά πιο σύνθετο βάρος, αλλά το ύφος και το περιεχόμενό της είναι ακριβώς τα ίδια, κερδίζοντας (ή χάνοντας) τους θεατές ακριβώς για τους ίδιους λόγους με την κομμένη βερσιόν.

…………………………………………………………………………………

Η Χάισμιθ στην Ακρόπολη

Μια βόλτα στην Ελλάδα του ’60 με το «The two faces of January». Το συναρπαστικό μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ διασκευάζεται για τη μεγάλη οθόνη από τον Χοσεΐν Αμινί και ξετυλίγει το χρονικό ενός φόνου και μιας τιμωρίας στην Αθήνα και την Κρήτη του 1962. Σ’ ένα τρίγωνο συνενοχής αλλά και πόθου, ένα παντρεμένο ζευγάρι κι ένας πρόθυμος ξένος προσπαθούν να διαφύγουν τη σύλληψη από τις αρχές μετά από ένα έγκλημα που λαμβάνει χώρα στο υπέρκομψο ξενοδοχείο Grand στο κέντρο των Αθηνών.

Η ταινία, σκηνοθετημένη από τον σεναριογράφο, άλλωστε, Αμινί («Τα Φτερά της Αγάπης», «Drive», «47 Ronin»), είναι δυστυχώς υπερβολικά επίπεδη και δεν δικαιώνει το υλικό στο οποίο βασίστηκε για να χτίσει ένα θρίλερ που παρασύρει τον θεατή. Οι τρεις πρωταγωνιστές ωστόσο, οι Βίγκο Μόρτενσεν, Οσκαρ Αϊζακ («Inside Llewyn Davis») και Κίρστεν Ντανστ, γίνονται ξεναγοί σ’ ένα θεαματικό τουρ σε μια πειστική Ελλάδα εποχής: από την Ακρόπολη, την αρχαία Αγορά, τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στα Χανιά όπου οι ντόπιοι χορεύουν μπάλο και χτυπάνε το χταπόδι (και το πόδι), στον Λαβύρινθο της Κνωσού που δυστυχώς μένει αναξιοποίητος, πιθανόν επειδή οι ελληνικοί φορείς δεν έδωσαν άδεια για γύρισμα, η ταινία προσφέρεται για να προσελκύσει τον πολυπόθητο τουρισμό αυτό το καλοκαίρι, αλλά και να κάνει εισιτήρια με το ελληνικό κοινό που θα χαρεί εικόνες.