Το γεγονός ότι η πλειονότητα των Ελλήνων (ποσοστό 55%) είναι πεπεισμένη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε σε περίπτωση που γίνονταν εκλογές είναι βεβαίως ενθαρρυντικό για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από μόνο του, όμως, δεν αρκεί για να καταγάγει πραγματική νίκη με εξασφαλισμένη αυτοδυναμία.
Στο δεύτερο μέρος της έρευνας πολιτικής συγκυρίας που δημοσιεύουμε σήμερα επικρατεί η εκτίμηση αυτή, αναδεικνύεται όμως για ακόμη μια φορά η ρευστότητα της πολιτικής κατάστασης λίγους μόλις μήνες πριν από τις διπλές εκλογές του Μαΐου. Μπορεί να επικυρώνεται το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της Νέας Δημοκρατίας, η διαφορά όμως είναι ελάχιστη, κυμαινόμενη στη μιάμιση ποσοστιαία μονάδα, ενώ τον προηγούμενο μήνα η διαφορά αυτή είχε «ανοιχτεί» στις 3,5 ποσοστιαίες μονάδες (31,5% έναντι 28%), ενώ τώρα τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 30% έναντι 28,5%.
Από τη μια πληθαίνουν όσοι αποφαίνονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο νικητής των εκλογών, η νίκη όμως θα είναι με μικρή διαφορά.
Αυτό είναι το πολύ σημαντικό της στάσης των ψηφοφόρων. Αρνούνται τη Νέα Δημοκρατία και πιστεύουν στη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν παύουν όμως να είναι επιφυλακτικοί, με μεγάλο το ποσοστό (40%) αυτών και μικρό (15%) εκείνων που πιστεύουν ότι η νίκη θα είναι με μεγάλη διαφορά.
Αλλη μια ένδειξη του ομιχλώδους τοπίου που έχει καταλάβει την πολιτική ζωή της χώρας είναι η αμφιταλάντευση των ψηφοφόρων στο αν χρειάζονται πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Οι απόψεις διίστανται. Αρνητικά απαντά το 52% και θετικά το 47%.
Σχεδόν ισοδυναμούν, το γεγονός όμως πως αυτοί που θεωρούν ότι μάλλον χρειάζονται εκλογές αυξήθηκε κατά 6 μονάδες σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα είναι δηλωτικό του αδιεξόδου στο οποίο βρίσκονται οι μισοί σχεδόν ψηφοφόροι.
Οπως εμφατικά δηλωτική είναι και η γνώμη των περισσοτέρων (57%) ότι η κυβέρνηση δεν θα εξαντλήσει την τετραετία, σε αντίθεση με αυτούς (35%) που πιστεύουν ότι θα καταφέρει να εξαντλήσει την τετραετία.
Αυτό που προκύπτει από τα αποτελέσματα της έρευνας είναι η ρευστότητα και η εναλλαγή γνωμών και ότι η πολιτική ζωή έχει εγκλωβιστεί στον αγώνα στήθος με στήθος ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας, κάτι που περιορίζει την πιθανότητα ανάπτυξης νέων πολιτικών δυνάμεων ή την αναδιάταξη των εκλογικών ποσοστών των λοιπών κομμάτων. Προσδίδει βεβαίως και ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον, αλλά παραμένει απορίας άξιο πώς η Νέα Δημοκρατία δεν κατακρημνίζεται με την αυταρχική και ληστρική διακυβέρνηση. Οι λίγοι επόμενοι μήνες θα είναι καθοριστικοί στη διαμόρφωση της εκλογικής συμπεριφοράς των πολιτών.
