Tου Τάσου Παππά

«Αν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα θα είχαν κηρυχτεί παράνομες». Δεν ξέρω ποιος έχει πει τη φράση -άλλοι την αποδίδουν στον Μαρξ, άλλοι στους αναρχικούς-, ωστόσο μια παραλλαγμένη εκδοχή της βλέπουμε να εφαρμόζεται στην πράξη. Οι εκλογές δεν έχουν κηρυχθεί παράνομες, αλλά αντιμετωπίζονται σαν μπαμπούλας από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Οταν δεν είναι σίγουρες για το αποτέλεσμα της κάλπης προσπαθούν να τις αποφύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Βεβαίως στα λόγια εξακολουθούν να ορκίζονται στη δημοκρατία, αποθεώνουν προκαταβολικώς την κρίση τού πάντα σοφού λαού, δεν παραβιάζουν ανοιχτά τους θεσμούς, εμφανίζονται πιστοί οπαδοί των αξιών του φιλελευθερισμού, αλλά κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να φασκιώσουν τις διαδικασίες.

Σε πρώτη φάση επικαλούνται το γνωστό επιχείρημα, ότι πάνω απ’ όλα είναι η πολιτική σταθερότητα, η οποία θα απειληθεί αν κληθεί ο λαός να τοποθετηθεί για σοβαρά ζητήματα πριν εκπνεύσει η θητεία μιας κυβέρνησης. Θέλουν να μας πείσουν ότι δεν είναι σοβαρό πρόβλημα το ότι το πολιτικό προσωπικό που ασκεί την εξουσία έχει εγκαταλείψει όλες τις προεκλογικές δεσμεύσεις του και έχει εξαπατήσει τους ψηφοφόρους με παχυλές υποσχέσεις για να υφαρπάξει τις ψήφους. Η περίπτωση του Γ. Παπανδρέου που εξελέγη με άλλη ατζέντα και με εντελώς διαφορετική (μνημόνιο) πορεύθηκε, χωρίς να πάρει την έγκριση του εκλογικού σώματος, είναι χαρακτηριστική. Οταν μάλιστα επιχείρησε με εγκληματική καθυστέρηση να διορθώσει το λάθος του προτείνοντας δημοψήφισμα, τον εκπαραθύρωσαν, προωθώντας στην πρωθυπουργία τον τεχνοκράτη πρώην τραπεζίτη Λ. Παπαδήμο. Ολα έγιναν με κοινοβουλευτική τάξη, αλλά ο ελληνικός λαός δεν ρωτήθηκε. Ασήμαντη λεπτομέρεια.

Τα ίδια συνέβησαν στην Ιταλία με την εκδίωξη Μπερλουσκόνι και την ανάδειξη Μόντι, τα ίδια συμβαίνουν και σήμερα με την καρατόμηση του Λέτα και την αναβάθμιση του Ρέντσι. Και στην περίπτωση της Ελλάδας και στην περίπτωση της Ιταλίας έδρασαν στο παρασκήνιο πολιτικοί και πολιτειακοί παράγοντες, ισχυρά συμφέροντα, η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και βεβαίως οι κυβερνήσεις των πλούσιων χωρών της Ευρώπης. Με μηχανορραφίες, συμφωνίες κορυφής πίσω από κλειστές πόρτες και ίντριγκες επιβάλλουν τα σχέδιά τους, χλευάζοντας κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας.

Θα ρωτήσει κάποιος: «Θα ήταν προτιμότερο να επιτρέψουν στον Παπανδρέου να κάνει επιπολαιότητες και στον διεφθαρμένο Μπερλουσκόνι να παίξει με την τύχη της Ιταλίας και της ευρωζώνης;». Ετσι όπως τίθεται το ερώτημα οδηγεί στην επιθυμητή απάντηση. Αυτονόητη όμως πρέπει να είναι και η απάντηση στο ακόλουθο ερώτημα: «Θα τους επιτρέψουμε να μας αγνοούν, θα τους αφήσουμε να κανονίζουν τις τύχες των χωρών ερήμην μας;». Αν γι’ αυτούς δεν είναι εύκολο να αλλάξουν λαούς, για μας είναι εύκολο να αλλάξουμε ηγεσίες και πολιτικό προσωπικό.