Μη δείτε το Nymph()maniac (Μέρος Β´) χωρίς το πρώτο. Είναι όμως πιο βίαιο και ακραίο. Η συγχώρεση είναι μακριά. Και ο πόνος δεν εξιλεώνει

Της Λήδας Γαλανού

Nymph()maniac (Μέρος Β’)

Σκηνοθεσία: Λαρς φον Τρίερ

Ηθοποιοί: Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Στέισι Μάρτιν, Σάια ΛαΜπέφ, Γουίλεμ Νταφό, Τζέιμι Μπελ, Ζαν-Μαρκ Μπαρ, Ούντο Κίερ

(Nymph()maniac: Volume II)

Το δεύτερο μέρος του «Nymph()maniac» συνεχίζει εκεί ακριβώς όπου σταμάτησε το πρώτο. Η Τζο αφηγείται στον Σέλιγκμαν τις ερωτικές της περιπέτειες που εξελίσσονται σε εθισμό ή αυτοκαταστροφική μανία. Οι συναντήσεις της, όλο και πιο βίαιες και ακραίες, θα πάρουν τη μορφή τιμωρίας για ένα καθοριστικό παράπτωμα, αλλά η συγχώρεση, η ίαση και η ευτυχία βρίσκονται πολύ μακριά και ο πόνος δεν είναι ικανή εξιλέωση.

Το συναρπαστικό πρώτο μέρος του «Nymph()maniac» έθεσε κάποια ζητήματα που περιμέναμε να απαντηθούν στο δεύτερο. Πότε η ερωτική απόλαυση της ηρωίδας θα γεμίσει ενοχές, πότε θα μάθουμε περισσότερα για τον εξομολογητή Σέλιγκμαν, πότε ο Λαρς φον Τρίερ θα αποδείξει εάν η εκπληκτική του εγκεφαλική θεωρητικοποίηση του ανθρώπινου πόθου έχει κάποια σημαντική κατάληξη ή συμπέρασμα. Ολα απαντώνται στο δεύτερο μισό της ταινίας (μην το δείτε χωρίς το πρώτο), αλλά με τρόπο πιο προβλέψιμο, πιο επιφανειακό απ’ ό,τι θα αξίωνε ένα υπό κατασκευή αριστούργημα.

Το «Nymph()maniac» κατατρώγεται από τις εμμονές του ίδιου του Τρίερ: τις μοιραίες ενοχές που δημιουργεί η καθολική διαπαιδαγώγηση, μια παρωχημένη μορφή της ψυχαναλυτικής θεωρίας, έναν σκεβρωμένο φεμινισμό που θέλει τη γυναίκα υποχείριο της αντρικής εξουσίας για πάντα. Η απώλεια της Στέισι Μάρτιν, που αντικαθίσταται πια από τη Σαρλότ Γκενσμπούργκ στην αρχή ήδη του δεύτερου μέρους, είναι σημαντική στη μείωση του ερωτισμού της και στην πειστικότητά της. Ο Τζέιμι Μπελ κάνει το ωραιότερο πέρασμα ως στυγνός σαδιστής, σ’ ένα δικό του «κεφάλαιο» παρόμοιο μ’ εκείνο της Ούμα Θέρμαν στο πρώτο μέρος. Το χιούμορ εξακολουθεί να υπάρχει ολοζώντανο, προσφέροντας απολαυστικά διαλείμματα και μια αίσθηση του ότι τίποτα δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με ιδιαίτερη σοβαρότητα.

Ωστόσο ο (έντονα αυτοαναφορικός) Λαρς φον Τρίερ βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ενοχική του ιδιοσυγκρασία, στην πίστη ότι αθώος μπορεί να είναι μόνο ο παρθένος στο κορμί και στην ψυχή, στο αξίωμα ότι η ανθρώπινη φύση είναι κακή, και το δεύτερο μέρος του «Nymph()maniac», εικαστικά το ίδιο συναρπαστικό με το πρώτο, γίνεται πιο αδύναμο λόγω των σεναριακών και φιλοσοφικών του επιλογών. Εάν φυσικά η ταινία είχε προβληθεί ολόκληρη, ως ένα 4ωρο opus, θα μιλούσαμε για ένα σκηνοθετικό μεγαλούργημα μ’ ένα αδύναμο δεύτερο μέρος.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Lustlands

Σκηνοθεσία: Αρης Ιωνάς, Λάκης Ιωνάς (The Callas)

Ηθοποιοί: Αννίτα Πολυχρόνη, Τερψιχόρη Σαββάλα, Κώστας Βαρώτσος, Αφροδίτη Ψαρρά, Αγγελική Χατζή, Ηλίας Παπαζαχαρίας, Τασία Δρούζα

Η Τερψιχόρη, η Αννίτα, η Αφροδίτη και η Αγγελική ζουν στην Αθήνα, αλλά η ανεργία και η απραγία τις οδηγεί να περάσουν τις επ’ αόριστον διακοπές τους σ’ ένα αγρόκτημα στη Θερμησία, στην Πελοπόννησο. Κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο, δίπλα στη δροσερή θάλασσα, μέσα στα έρημα ξερά χωράφια, μεθυσμένες από το ποτό και τα νιάτα τους, οι ηρωίδες θα βρεθούν στο επίκεντρο της περιέργειας των χωριανών, θύματα ενός μυστικού από το παρελθόν που απειλεί να βγει στην επιφάνεια.

Στην καρδιά του καλοκαιριού που μπερδεύει τον ιδρώτα με τον πόθο, με τα τζιτζίκια να σκεπάζουν κάθε ανθρώπινο ήχο, οι Callas παρουσιάζουν ένα αισθαντικό φιλμ νουάρ στην ελληνική επαρχία, με δυνατή ρετρό ατμόσφαιρα, υπέροχα κορίτσια που η κάμερα κρυφοκοιτά με ηδονοβλεπτική σαγήνη, σεβασμό για την κινηματογραφική παράδοση και μια δόση ατίθασου χιούμορ.

Κάτι που ξεκίνησε ως πείραμα των Callas και της μουσικής και εικαστικής παρέας τους, εξελίχθηκε σε ένα διαφορετικό, ακαταμάχητο δείγμα σινεμά είδους, μια απόλυτα κινηματογραφική ταινία που φέρνει κοντά τον Ερίκ Ρομέρ με τον Ρας Μέγερ, αρκεί να ιδωθεί με τον τρόπο που έγινε: με μια αίσθηση ότι σ’ ένα γεμάτο ερωτισμό, χαριτωμένο κινηματογραφικό σύμπαν όλα επιτρέπονται.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Μαραθώνιος μιας ημιτελούς άνοιξης: Γρηγόρης Λαμπράκης

Σκηνοθεσία: Στέλιος Χαραλαμπόπουλος

Η ζωή και κυρίως η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη ζωντανεύουν στην οθόνη μέσα από αληθινά σπάνιο αρχειακό υλικό και από τις κουβέντες του περίγυρου, των φίλων και των συναγωνιστών του.

Ο σκηνοθέτης τού «Ημερολόγια Καταστρώματος – Γιώργος Σεφέρης» και «Ι. Μόραλης» παρουσιάζει ένα ντοκιμαντέρ που το ίδιο το υλικό του το κάνει συναρπαστικό, όσο κι αν η σκηνοθεσία του παραμένει συμβατική. Η έμφαση της ταινίας πέφτει, περισσότερο κι από τη φυσιογνωμία και τη δράση του Γρηγόρη Λαμπράκη, στον θάνατο και την παλλαϊκή συγκέντρωση στην κηδεία του, στη σημασία που αυτή είχε για τις πολιτικές εξελίξεις και στο πώς η καλλιέργεια της συνείδησης των πολιτών χρησιμοποίησε αυτή τη συμβολική αφορμή για να επαναστατήσει – με σαφείς αλλά και ταιριαστά συγκρατημένες αναγωγές στη σημερινή Ελλάδα.

Οσο κι αν η διαδοχή προσώπων που μιλούν στην κάμερα σχηματίζει μια δομή χωρίς ορμή κι αν, επίσης, η ιστορία του Λαμπράκη είναι σε όλους γνωστή, χωρίς εκπλήξεις, οι ίδιοι οι άνθρωποι που μιλούν στο ντοκιμαντέρ και οι φωτογραφίες και ταινίες που έχει ανασύρει ο Χαραλαμπόπουλος μαγνητίζουν την προσοχή και προκαλούν γι’ άλλη μια φορά σκέψεις και συγκρίσεις.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

The deep

(Djúpið)

Σκηνοθεσία: Μπαλτασάρ Κορμακούρ

Ηθοποιοί: Ολαφουρ Ντάρι Ολαφσον, Γιόχαν Γκ. Γιόχανσον, Στεφάν Χαλούρ Στέφανσον

Ο Γκούλι ζει σ’ ένα ψαροχώρι στη βόρεια Ισλανδία. Είναι ναυτικός, όπως και οι περισσότεροι άντρες στον τόπο του. Μια μέρα ξεκινά, όπως συνήθως, για μια διαδρομή με το αλιευτικό που θα φέρει την πρωινή ψαριά. Μόνο που το καράβι θα βυθιστεί κι ο Γκούλι θα είναι ο μόνος από το πλήρωμα που θα επιβιώσει, κολυμπώντας για έξι ώρες στο παγωμένο νερό, καταρρίπτοντας κάθε δεδομένο ανθρώπινης αντοχής. Οσο ο Γκούλι προσπαθεί να έρθει ξανά σε ισορροπία με τον κόσμο των ζωντανών τόσο οι γύρω του δυσκολεύονται να πιστέψουν κάτι που μοιάζει, απειλητικά, με θαύμα.

Ο Μπαλτασάρ Κορμακούρ τού «101 Reykjavik» και του «Contraband», ο δημοφιλέστερος Ισλανδός σκηνοθέτης, βασίστηκε σε πραγματικό περιστατικό για την ταινία του, που αποτέλεσε και την επίσημη πρόταση της χώρας του για το ξενόγλωσσο Οσκαρ πριν από δυο χρόνια. Μ’ έναν εκπληκτικό πρωταγωνιστή, έναν συνηθισμένο, άχαρο, βαρύ, «κανονικό» ήρωα και με παντελή απουσία ειδικών εφέ, παρά τις συναρπαστικές σκηνές στη θάλασσα, ο Κορμακούρ σκηνοθετεί ένα γεμάτο αγωνία δράμα με έντονες θρησκευτικές ή υπαρξιακές προεκτάσεις.

Σκοτεινή, υποφωτισμένη διαρκώς, η ταινία περιπλανιέται στα μυστήρια της κατάστασης του ανθρώπου απέναντι στον Θεό ή τη φύση ή τη μοίρα – όχι τυχαία η ταινία έγινε ακριβώς την περίοδο που η Ισλανδία αγωνιζόταν για την οικονομική της επιβίωση. Μ’ ένα ορμητικό πάθος όταν κινηματογραφεί τη μάχη με τη θάλασσα και μ’ έναν πνευματώδη κυνισμό όταν ο αγώνας μεταφέρεται στο πεδίο της ανθρώπινης δυσπιστίας, το φιλμ ικανοποιεί και όσους αναζητούν την κινηματογραφική περιπέτεια, αλλά και όσους ψάχνουν για απλές απαντήσεις για τη θέση τους στο σύμπαν του 2010.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ονειρεμένο τώρα

(The Spectacular Now)

Σκηνοθεσία: Τζέιμς Πόνσολντ

Ηθοποιοί: Σεϊλίν Γούντλεϊ, Μάιλς Τέλερ, Μπρι Λάρσον

Το Λύκειο κοντεύει να τελειώσει. Ο Σάτερ είναι ο ένας από τους ωραίους του σχολείου, αλαζόνας, ζαμανφουτίστας, ολίγον αλκοολικός. Η Εϊμι είναι το ακριβώς αντίθετο: ήσυχη, nerd, στα παρασκήνια της κοινωνικότητας. Οταν οι δυο τους θα γίνουν ζευγάρι ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, θα έρθουν αντιμέτωποι όχι μόνο με την άβυσσο του πρώτου έρωτα, αλλά κυρίως με τα όριά τους και το καθρέφτισμα της ενήλικης προσωπικότητάς τους.

Οι σεναριογράφοι του «500 Μέρες με τη Σάμερ» επιστρέφουν στο νεανικό τους σύμπαν με μια ιστορία λιγότερο εμπνευσμένη, αλλά εξίσου γοητευτική, σκοτεινή και αθώα, μια ρομαντική κομεντί στα πρόθυρα της τραγωδίας, όπως μοιάζουν όλες οι εφηβικές ιστορίες αγάπης. Παρότι η Σεϊλίν Γούντλεϊ (η μεγάλη κόρη των «Απογόνων») δύσκολα πείθει ότι είναι το ανεπιθύμητο ασχημόπαπο του σχολείου, η μαγική λάμψη της μας κάνει να ανυπομονούμε για το υπόλοιπο της καριέρας της. Εξασφαλίστε το soundtrack πριν μπει η άνοιξη, θα σας κάνει καλή παρέα.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Φωτιά πάνω από την Πομπηία

(Pompeii)

Σκηνοθεσία: Πολ Αντερσον

Ηθοποιοί: Κιτ Χάρινγκτον, Εμιλι Μπράουνινγκ, Τζάρεντ Χάρις, Κίφερ Σάδερλαντ, Κάρι Αν Μος, Τζέσικα Λούκας

Οσο ο Βεζούβιος δίνει μηνύματα για την επικείμενη ολοσχερή καταστροφή της ένδοξης Πομπηίας, ένας Κέλτης μονομάχος, ο Μάιλο, επαναστάτης και παντοδύναμος, αγωνίζεται ενάντια στον χρόνο για να υψώσει το ανάστημά του στον Ρωμαίο κατακτητή, αλλά και να σώσει την πανέμορφη ευγενή με το λευκό δέρμα και το ευάλωτο βλέμμα που του έχει κλέψει την καρδιά.

Θεαματικά οπτικά εφέ, ειδικά στην προβολή σε 3D και ειδικά στο τελευταίο τμήμα της ταινίας, όπου ο Βεζούβιος ξερνά πυρακτωμένες πέτρες και λάβα στον καταδικασμένο λαό της Πομπηίας. Αυτό είναι το σχεδόν μοναδικό πλεονέκτημα μιας ταινίας peplum, σκηνοθετημένης από τον δημιουργό των «Resident Evil», με προβλέψιμη δράση, υποτυπώδεις διαλόγους και αδιάφορους χαρακτήρες. Το άλλο φυσικά πλεονέκτημα, ακόμα πιο… τρισδιάστατο, είναι ο Κιτ Χάρινγκτον στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο ανεπανάληπτος Τζον Σνόου τού «Game of Thrones», εδώ με απελευθερωμένους τους κοιλιακούς του, φροντισμένο μιζανπλί και τον ακαταμάχητο συνδυασμό ευαισθησίας και αντρίλας.

…………………………………….

* Ακόμα στις αίθουσες:

«Barbie, η Πριγκίπισσα των Μαργαριταριών». Για 28η φορά πρωταγωνίστρια σε ταινία, για 4η φορά ως γοργόνα, η Barbie θα κάνει και πάλι τα κοριτσάκια να σπεύσουν στις αίθουσες για να τη δουν, ως Λούμινα, να εξερευνά το θαλάσσιο βασίλειο, να λάμπει στον βασιλικό χορό και γενικώς να σκορπά παιδικά όνειρα μεγαλείου.