Yποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Ο Τερέντιος -με διορθώνει εκλεκτός συνάδελφος- ήταν αυτός που είπε ότι τίποτε το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο. «Είμαι άνθρωπος και τίποτε το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο -Homo sum, humani nihil a me alienum puto» είναι η ακριβής διατύπωση. Η αλήθεια είναι ότι ήξερα την έκφραση μέσω του Μαρξ και, γράφοντας από μνήμης, αντί Τερέντιος έγραψα Βιργίλιος. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει συντακτική αλληλοκάλυψη, ότι όλοι ενδιαφέρονται να βγαίνει σωστά η εφημερίδα.
Η σημαντική αυτή έκφραση δεν σημαίνει ότι οφείλουμε να τα παραδεχόμαστε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας χωρίς κριτική, χωρίς αμφισβήτηση. Διότι πόσο οικεία μπορούν να γίνουν τα ρατσιστικά εγκλήματα, οι άστεγοι, οι αυτοκτονούντες από απόγνωση, οι καταθλιπτικοί, οι κοντά στην παράνοια διαβιούντες;
Πώς μπορούν όλα αυτά να είναι αποτελέσματα ανθρωπίνων πράξεων; Να, που γίνονται. Δεν θα 'πρεπε να ξεσηκωθούμε ώστε να τα αποτρέψουμε; Εδώ παρεμβαίνει η πολιτική δραστηριότητα του ανθρώπου, ετερόνομη ή (σπάνια) αυτόνομη. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα μιας και το πολιτικό σύστημα, τόσο πολυπλόκαμο και αυθαίρετο, επιτρέπει μόνο σε όσους έχουν δηλώσει υποταγή σ' αυτό, να αποφασίζουν και να δρουν ερήμην των περισσοτέρων. Αυτό το σύστημα θα 'πρεπε να φαίνεται ανοίκειο στους εχέφρονες, στα πολιτικά ζώα και όχι οι νεανικές, σπασμωδικές επιθέσεις εναντίον των οργάνων του, στην αγωνιώδη βέβαια προσπάθεια των νέων να αντισταθούν στην κρατική καταστολή.
Η τρικομματική κυβέρνηση, έχοντας καταστρατηγήσει Σύνταγμα και νόμους, χρησιμοποιώντας άφθονη βία στους δρόμους των μεγαλουπόλεων, προσπαθεί να πείσει την κοινωνία ότι μεριμνά για την τάξη και την ασφάλεια. Το ίδιο μεριμνά, παράλληλα και για δικούς του λόγους, το ναζιστικό κόμμα που βρίσκεται στο Κοινοβούλιο, σε μια αγαστή, θα 'λεγε κανείς, σύμπνοια με την κυβέρνηση.
Αυτή η σύμπνοια ξενίζει την πολιτική συνείδηση, αυτός ο ευτελισμός της ειρήνης και της συμβίωσης που επιφέρει τούτη η σύμπνοια. Πώς γίνεται αυτή να είναι η εξέλιξη της πολιτικής πράξης, της κυβερνητικής τακτικής; Πώς γίνεται τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΔΗΜ.ΑΡ. να στρογγυλοκάθονται στης Βουλής τα έδρανα και να (γνωρίζουν ότι) τσακώνονται σαν κοκόρια με την αντιπολίτευση;
Γίνεται, γίνεται, το γνωρίζει πλέον αυτό ο τελευταίος ανυποψίαστος, ο έσχατος αδαής. Παρ' όλα αυτά τίποτε δεν συμβαίνει, για τους τηλεοπτικούς μας σταρ τουλάχιστον.
Η αλήθεια είναι ότι οικονομολόγοι και πολιτικοί αναλυτές σκίζουν τα πτυχία τους. Αδυνατούν να «μετρήσουν» την κατάσταση με τα, υποθετικά, ούτως ή άλλως, επιστημονικά τους μέτρα.
Οπότε ας είμαστε από μόνοι μας προετοιμασμένοι, θωρακισμένοι ψυχικά και διανοητικά τουλάχιστον, για όσα πρόκειται να συμβούν και ας μη μας φανούν ξένα.
ΥΓ. Κι άλλη διόρθωση, από αγαπητούς αναγνώστες: Στον στίχο του Morisson «people are strange» η λέξη strange δεν σημαίνει ξένος, αλλά παράξενος, διαφορετικός και πρωτότυπος, κάτι που «ξενίζει», που δεν σου πάει. Ο στίχος δηλαδή πάει έτσι: Οι άνθρωποι είναι παράξενοι όταν είσαι ξένος.
Γι' αυτό να 'μαστε τόσο περίεργα απαθείς σ΄όσα «ξένα» βλέπουμε καθημερινά; Ευχαριστώ τους «διορθωτές».
