Του Τάσου Παππά
Το ένα παραμύθι που μας λένε κυβερνητικοί παράγοντες και ορισμένοι δημοσιολόγοι είναι ότι η τρόικα έχει αυτονομηθεί από τους προϊσταμένους της και κάνει του κεφαλιού της. Αν ισχύει αυτό, οφείλει η κυβέρνηση να καταγγείλει τους υπαλλήλους της τρόικας στα αφεντικά τους και να ζητήσει είτε να τους επαναφέρουν στην τάξη είτε να αντικατασταθούν. Δεν το έχει κάνει, συνεπώς πρόκειται για μια μεγάλη μπούρδα ώστε να παραπλανηθούν οι αφελείς ιθαγενείς.
Το άλλο παραμύθι που διακινούν οι ίδιοι κύκλοι είναι ότι η τρόικα απαιτεί να γίνουν πράγματα στη χώρα σε όλα τα επίπεδα τα οποία η κυβέρνηση δεν θέλει και αντιστέκεται με νύχια και με δόντια, αλλά στο τέλος, τι να κάνει, αναγκάζεται να υποχωρήσει για να μην κοπεί η ροή χρηματοδότησης και καταστραφεί η Ελλάδα. Πρόκειται για ακόμη πιο χοντρό ψέμα. Οχι ότι οι δανειστές μας δεν επιδιώκουν να φασκιώσουν την ελληνική κοινωνία και να αποψιλώσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά στην προκειμένη περίπτωση η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την τρόικα ως πρόσχημα. Οι επιλογές της τρόικας είναι σε απόλυτη συμφωνία με τη στρατηγική του συναινετικού δικομματισμού και με την αντίληψη που έχει για το κοινωνικό ζήτημα. Αν κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν θα διαπιστώσουμε ότι για όλα αυτά που συζητούνται σήμερα και τα οποία χρεώνονται στην τρόικα, έγιναν προσπάθειες και από τις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ να επιβληθούν, αλλά σκόνταψαν στις αντιστάσεις των εργαζομένων.
Μήπως είναι η πρώτη φορά που απασχολούν τη δημόσια συζήτηση οι ομαδικές απολύσεις, η ανταπεργία, η κατάργηση επιδομάτων για να ενισχυθεί δήθεν η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών για να αυξηθεί τάχα η απασχόληση, η θέσπιση όρων και ορίων για την κήρυξη μιας απεργίας; Οχι βέβαια. Ολα αυτά και αρκετά από κείνα που ήδη έχουν καθιερωθεί και είναι εις βάρος των συμφερόντων της εργασίας βρίσκονταν στην ατζέντα του συναινετικού δικομματισμού σε εποχές που δεν υπήρχαν τα μνημόνια. Από τη δεκαετία του 1980 προσπαθούν οι κυβερνήσεις να κάνουν πιο δύσκολη την απεργία.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 παλεύουν οι εργοδοτικές οργανώσεις να πετύχουν την απελευθέρωση των απολύσεων. Επί αρκετά χρόνια ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι, ένα μέρος της εργατικής αριστοκρατίας και οι πολιτικοί βαστάζοι τους αγωνίζονταν για να υπονομεύσουν τον θεσμό των συλλογικών συμβάσεων. Η διαφορά είναι ότι τότε δεν τους έπαιρνε. Σήμερα, τα συνδικάτα είναι ηττημένα και απαξιωμένα, ενώ υπάρχει και η εύκολη δικαιολογία ότι τα αντιλαϊκά μέτρα τα θέλουν οι δανειστές μας.
Επί της ουσίας, η τρόικα κάνει τη βρόμικη δουλειά για λογαριασμό του μπλοκ εξουσίας και της ελίτ του χρήματος. Στην υπόθεση δεν υπάρχουν καλοί (κυβέρνηση) και κακοί (τρόικα). Το μέτωπο είναι ενιαίο. Οι διαφορές τους είναι επουσιώδεις. Τα υπόλοιπα είναι «πιτσικουλιές Γιωργίτσα μου».
