«Επέλεξα να ζήσω στο χωράφι του παππού μου και να καλλιεργήσω τη γη και να φτιάξω μελίσσια. Το σπίτι δεν έχει ρεύμα, ούτε τηλέφωνο. Δεν θα μπορούσα να εγκαταλείψω το δάσος για όλα τα χρήματα του κόσμου. Γι' αυτό έφαγα πρώτος το δεκανίκι από τα ΜΑΤ, όταν άρχισαν να λειτουργούν σαν στρατός. Γι' αυτό καθημερινά έχω διαπληκτισμούς με τους σεκιουριτάδες της εταιρείας. Μια μέρα έκοψαν κατά λάθος ένα από τα δέντρα μου. Τι να τα κάνω τα λεφτά τους; Αν υποχωρήσουμε από αυτόν τον αγώνα, τα πάντα γύρω θα καταστραφούν. Ο,τι συμμαχεί με τη ζωή -το νερό κι ο αέρας- είναι εχθρός της εταιρείας». Ο Γιώργος Καλύβας δεν τα έχει βάλει απλώς με μια εταιρεία· τα έχει βάλει με αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «ύστερο καπιταλισμό»: πολυεθνικές εταιρείες που σε συνεργασία με κυβερνήσεις εξορύσσουν κέρδη αποστραγγίζοντας την ανθρώπινη ζωή.
Γιώργους Καλύβες συναντάμε σε κάθε γωνιά της Γης που προσφέρεται για λεηλασία: από την Κίνα ώς την Ινδία, από την Αφρική ώς τη Λατινική Αμερική και τα Βαλκάνια. Ο δικός μας πρωταγωνιστής ζει στον μαρτυρικό Κάκκαβο της Χαλκιδικής από το 1981. Τα ορυχεία βρίσκονται από αρχαιοτάτων χρόνων στην περιοχή, αλλά η αδηφάγα εκμετάλλευση της συγκεκριμένης γης και των σπλάχνων της είναι σύγχρονη ιστορία. Η καναδική ΤVX Gold -προκάτοχος της Eldorado Gold- του προσέφερε κάποτε 70 εκατομμύρια για να αγοράσει τη γη του. Ο Καλύβας αρνήθηκε κι έτσι σήμερα βρίσκεται μόνος με τον μικρό παράδεισό του καταμεσής της… ερήμου· μιας τεράστιας έκτασης που ανήκει στoυς χρυσοθήρες της «Ελντοράντο».
Τι υπερασπίζεται ο άνθρωπός μας μαζί με το κίνημα των κατοίκων της Χαλκιδικής; Το νερό, τον αέρα, τα συστατικά που επέτρεπαν σε γενιές ολόκληρες να ζουν εκεί και να βιοπορίζονται· από τη γεωργία, την κτηνοτροφία και τον ήπιο τουρισμό. Απέναντί τους βρίσκεται η εταιρεία και το ελληνικό κράτος με τους μηχανισμούς του. Και στη μέση, η απελπισία: εργάτες μεταλλωρύχοι που διεκδικούν το δικό τους διαβατήριο στη ζωή· το μεροκάματο.
