Του Τάσου Παππά
Είχε πει με αφορμή την απόδραση του Χ. Ξηρού και την αποφυλάκιση των Μαζιώτη-Ρούπα ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Δένδιας ότι «εμείς τους πιάνουμε και οι άλλοι τους αφήνουν». Ως προϊστάμενος των διωκτικών αρχών προσπάθησε να καλύψει τους υφισταμένους του και να ρίξει την ευθύνη στους δικαστικούς.
Η κριτική στη Δικαιοσύνη συνεχίστηκε με κραυγές από τις τηλεοράσεις και με επιθετικά κείμενα από διάφορα έντυπα. Προχθές έδωσε απάντηση επί της ουσίας ο υπουργός Δικαιοσύνης Χ. Αθανασίου: «Ο ρόλος των αστυνομικών οργάνων είναι να συλλαμβάνουν και να σχηματίζουν δικογραφίες βάσει στοιχείων και η Δικαιοσύνη να αποδίδει δικαιοσύνη, τηρώντας τις αρχές του κράτους δικαίου και του τεκμηρίου αθωότητας». Αυτονόητο; Φαίνεται πως όχι. Γιατί η άποψη ότι η αστυνομία κάνει καλά τη δουλειά της, ενώ η Δικαιοσύνη είναι κατώτερη των περιστάσεων, παραμένει στην κυκλοφορία. Διακινητές, κυβερνητικοί και δημοσιογραφικοί κύκλοι, οι οποίοι κατά τ’ άλλα κόπτονται για τη διάκριση των εξουσιών και χλευάζουν όσους υποστηρίζουν ότι η διάκριση εξουσιών σε ταξικά συστήματα είναι αντίφαση εν τοις όροις. Ουδείς όμως από τους επικριτές της Δικαιοσύνης μάς λέει γιατί, κατά τη γνώμη του, οι λειτουργοί της δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους. Υπαινίσσονται ότι οι δικαστές και οι εισαγγελείς φοβούνται για την ασφάλειά τους; Πιστεύουν ότι κάποιοι εξ αυτών είναι αργυρώνητοι; Εκτιμούν ότι οι επαγγελματίες του χώρου εκδικούνται την κυβέρνηση επειδή τους έχει περιορίσει τις απολαβές; Θεωρούν ότι ορισμένοι στο δικαστικό σώμα κινούνται με πολιτικά και κομματικά κριτήρια, όπως άφησε να εννοηθεί η ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ με αφορμή την υπόθεση Καρχιμάκη; Πολλές οι υποψίες. Οι αποδείξεις λείπουν. Το θέμα διογκώνεται όταν στην επικαιρότητα σκάνε θέματα τρομοκρατίας.
Αν πιστεύαμε τις διαρροές της αντιτρομοκρατικής θα σχηματίζαμε την εντύπωση ότι οι υπηρεσίες της έχουν πετύχει εξαιρετικές επιδόσεις στο πεδίο του εντοπισμού και της εξάρθρωσης των οργανώσεων, αλλά δεν μετατρέπονται σε χειροπιαστά αποτελέσματα (προφυλακίσεις, καταδίκες) γιατί οι ανακριτές, οι εισαγγελείς και τα δικαστήρια είτε κωλυσιεργούν χαρακτηριστικά είτε διυλίζουν τον κώνωπα και συμπεριφέρονται με γραφειοκρατικό πνεύμα.
Το παιχνίδι που παίζεται είναι επικίνδυνο. Στα κράτη δικαίου οι ρόλοι είναι διακριτοί. Τους περιέγραψε πολύ καλά ο κ. Αθανασίου. Ο συνάδελφός του όμως υπουργός -νομικός κι αυτός- Ν. Δένδιας, που προσφέρει δωρεάν συμβουλές στις οικογένειες των θυμάτων για το πώς πρέπει να κινηθούν εναντίον του βιβλίου του Δ. Κουφοντίνα, επιχειρεί με συνεχείς παρεμβάσεις να καθοδηγήσει τη Δικαιοσύνη, να ορίσει αυτός το πλαίσιο εντός του οποίου οφείλει να πορευτεί. Πάνω στη φούρια του να εμφανιστεί ως απηνής διώκτης της τρομοκρατίας ξεχνάει και το τεκμήριο της αθωότητας και το βάρος που έχουν τα στοιχεία και την ανάγκη τήρησης της νομιμότητας. Μάλλον αυτός δεν κάνει καλά τη δουλειά του.
