Του Νίκου Κιάου
Πρόσφατα παρουσιάστηκε το βιβλίο «Ποιος επιτέλους κυβερνά αυτή τη χώρα;» των Μιχάλη Ιγνατίου και Κώστα Παπαϊωάννου (εκδόσεις Λιβάνη). Ο τίτλος είναι αυτό που έχει αποδοθεί στον τότε πρωθυπουργό Κων. Καραμανλή μετά τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, 22 Μαΐου 1963. Στο βιβλίο παρουσιάζεται με ενάργεια η σχέση «δυναμικών» τομέων του κράτους (Παλάτι, Στρατός, Αστυνομία, ΚΥΠ) με το παρακράτος (ακροδεξιοί, παλαιοί συνεργάτες των ναζί, ταγματασφαλίτες) και με κέντρα αποφάσεων στις ΗΠΑ.
Το ίδιο κύκλωμα προετοίμασε, επέβαλε και στελέχωσε τη χούντα και τη δικτατορία της 21-4/’67. Κύρια ιδεολογία ήταν ο αντικομμουνισμός, ο (δήθεν) εθνικισμός, και εχθρός η Σοβιετική Ενωση, το ΚΚΕ, η ΕΔΑ.
Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και το κινηματογραφικό έργο «Γρηγόρης Λαμπράκης – Μαραθώνιος μιας ημιτελούς άνοιξης» του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου.
Με αφετηρία αυτά τα γεγονότα πριν από 51 χρόνια μπορούμε να δούμε τους κύκλους που συνταντούμε στην Ιστορία, τόσο στον τόπο μας όσο και παγκοσμίως.
Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο βλέπουμε να ενισχύονται σιγά σιγά στην ηττημένη Γερμανία το κόμμα των ναζί και ο Χίτλερ από τις δυνάμεις της Δύσης και τους κεφαλαιοκράτες, ως ανάχωμα στους μπολσεβίκους και την κομμουνιστική Σοβιετική Ενωση, που μόλις λίγα χρόνια πριν είχαν επικρατήσει με την επανάσταση του Οκτώβρη του 1917. Ηταν μπροστά τους ο κομμουνιστικός κίνδυνος και από τότε θεμελιώθηκε και αναπτύχθηκε η αντικομμουνιστική και αντισοβιετική ιδεολογία στη Δύση με κέντρο, πρωτίστως, τις ΗΠΑ.
Η ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία αναπτύχθηκαν, σήκωσαν κεφάλι κανονικά -κυρίως η πρώτη, διότι ο φασισμός στην Ιταλία ξέφτισε και κατέρρευσε. Η Δύση «παραμέρισε» την αντιπαλότητα με τη Μόσχα, πολέμησαν μαζί τους ναζί και νίκησαν. Παρέμειναν πάντως στις χώρες της Δύσης δυνάμεις που συνεργάστηκαν με τους ναζί (οι δωσίλογοι και οι αντίστοιχοι σε άλλες χώρες με τους ταγματασφαλίτες) και έκαναν εγκλήματα. Διώχθηκαν μάλλον επιδερμικά, ενώ παρέμεινε και η ιδεολογία του αντικομμουνισμού.
Λίγο καιρό μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εγκαθίσταται ο ψυχρός πόλεμος με ανοιχτή διακήρυξη και αφετηρία από τις δυτικές δυνάμεις. Βάση της (απαραίτητης πάντοτε) ιδεολογίας ο αντικομμουνισμός τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο όσο και τοπικά στις χώρες, που φτάνει να γίνεται και «αντιρωσισμός» ή «ρωσοφοβία», με υστερία, όπως παραστατικά και ειρωνικά αποτυπώνεται στην αμερικανική ταινία «Ερχονται οι Ρώσοι» (αρχές της δεκαετίας του ‘60).
Εν τω μεταξύ, ενισχύεται (πάλι) η Δυτική Γερμανία, τώρα από τη Δύση, ως ανάχωμα (πάλι) στη Σοβιετική Ενωση. Ορθοποδεί και σιγά σιγά δημιουργείται νέα κατάσταση στην Ευρώπη με την ΕΟΚ. Ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός, πάλι, ενώ με την πάροδο των χρόνων δημιουργούνται νέες αντίπαλες οικονομικά δυνάμεις, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Νοτιοανατολική Ασία κ.ά.
Γίνονται τοπικοί πόλεμοι, πίσω από τους οποίους είναι κατά κανόνα (με ενίσχυση και επεμβάσεις) αμερικανικές δυνάμεις. Πέφτει, καταρρέει ο ανατολικός συνασπισμός και η Σοβιετική Ενωση και ξεδιπλώνεται η επιχείρηση περικύκλωσης της Ρωσίας, με ένα τόξο από την Ευρώπη ώς την Ασία, το οποίο έχει από πολέμους-επεμβάσεις (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ) έως ανάπτυξη βάσεων πυραύλων. Συντρέχουν βεβαίως και οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ.
Ιδεολογικά πλέον ο αντικομμουνισμός με τις διάφορες εκφράσεις του καλλιεργείται μάλλον κατά χώρα, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο αναπτύσσεται μάλλον η ρωσοφοβία. Η Ρωσία του Πούτιν αναπτύσσεται, βεβαίως, καπιταλιστικά και φυσικά είναι ανταγωνιστής και αντίπαλος των δυνάμεων της Δύσης και του κεφαλαίου, που εκδηλώνεται με διάφορες μορφές και επεμβάσεις, με τη συνταγή του γνωστού δόγματος του σοκ, με στόχο τη συσσώρευση.
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ο κίνδυνος για τις σύμμαχες δυνάμεις με τους Δυτικούς είναι η Αριστερά και όπως αυτή εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, που δυναμώνει, αναπτύσσεται και απειλεί να γίνει κυβέρνηση!
Η Ακροδεξιά, αφού κάποιες εκφράσεις της νομιμοποιήθηκαν από τη Δεξιά και τη Σοσιαλδημοκρατία, δραστηριοποιείται σιγά σιγά με ναζιστικά μορφώματα. Εχει την ανοχή των κυβερνητικών, παρά τις καταγγελίες της Αριστεράς. Κι όταν σηκώνει κεφάλι κι απειλεί την εκλογική τους δύναμη, αυτοί, οι κυβερνώντες αρχίζουν να παίρνουν μέτρα. Ως τότε τους βόλευε να καλλιεργείται το αντιαριστερό-αντικομμουνιστικό κλίμα.
Τον τελευταίο καιρό είχαμε στην Ουκρανία τα γεγονότα. Ξεσηκώθηκαν οι πολίτες κατά του διεφθαρμένου καθεστώτος αλλά γρήγορα δραστηριοποιήθηκαν δυνάμεις της Ακροδεξιάς, των ναζί και της επίσης διεφθαρμένης αντιπολίτευσης. Συνεργάστηκαν καθαρά με τις δυτικές κυβερνήσεις. Ιδεολογικό φόβητρο, η Ρωσία του Πούτιν. Η ρωσοφοβία στην ημερήσια διάταξη. Παρά τη συμφωνία, ανέτρεψαν τη (διεφθαρμένη αλλά εκλεγμένη) κυβέρνηση κι εγκατέστησαν στα καίρια και δυναμικά πόστα της χώρας ακροδεξιούς και ναζί.
Οι Γερμανοί και οι της Ευρωπαϊκής Ενωσης, παρ’ ότι πρωτοστάτησαν στην αλλαγή-ανατροπή, είδαν να επικρατεί η επιλογή των ΗΠΑ. Ηταν αναμενόμενο να αντιδράσει η Ρωσία. Δυτικότροπα και δυτικοκατευθυνόμενα ΜΜΕ μιλούν για επέμβαση των Ρώσων. Αποσιωπούν την επέμβαση των Δυτικών με τον διορισμό της νέας κυβέρνησης, με την αποστολή και επισήμως πρακτόρων του FBI, με τους ναζί.
Φτάσαμε, λοιπόν, στις μέρες μας, να κλείνει άλλος ένας κύκλος της Ιστορίας με την επανάληψη μεθόδων και πολιτικής: οι ίδιες ή παρόμοιες δυνάμεις χρησιμοποιούνται, προβάλλονται, δημιουργούνται αναχώματα. Κινητήριες δυνάμεις παραμένουν οι ίδιες ή αλλάζουν κατά τους καιρούς, αλλά βάση και κέντρα αποφάσεων παραμένουν τα ίδια, το κεφάλαιο και οι κατά καιρούς εκφράσεις του. Δεν είναι συμπτώσεις, είναι μεθοδεύσεις και κύκλοι που επανέρχονται.
