Του Γιάννη Ζαμπετάκη*
Πήγα προχθές με τον μεγαλύτερο γιο μου σινεμά! Σπάνιας ομορφιάς είναι να πηγαίνουμε σινεμά οι δυο μας, αλλά έπρεπε να αφήσουμε τον μικρότερο γιο στο σπίτι μια και πήγαμε να δούμε το έργο «300, η άνοδος της Αυτοκρατορίας». Την καταχαρήκαμε την ταινία αφού είδαμε στη μεγάλη οθόνη όσα μαθαίνει ο Ναθάνιελ φέτος στην Ιστορία της Δ’ Δημοτικού.
Είδαμε το τέλος της μάχης του Μαραθώνα, τον θάνατο του Δαρείου από το βέλος του Θεμιστοκλή, τις ραδιουργίες τής (επικεφαλής του περσικού στόλου) Αρτεμισίας για να κάνει τον Ξέρξη να πιστέψει ότι είναι θεός, τον αγώνα του Θεμιστοκλή να ενώσει όλους τους Ελληνες και άλλα πολλά!
Στο τέλος (της ταινίας, φευ, όχι της ζωής) κερδίσαμε χάρη στην πανουργία του Θεμιστοκλή, ο οποίος λέει στους συμπολεμιστές του κάποια στιγμή στην ταινία: «Ας τους δείξουμε ότι επιλέξαμε να πεθάνουμε όρθιοι παρά να ζήσουμε γονατιστοί!»
Η ταινία είναι πραγματικά ύμνος στη συντροφικότητα των Ελλήνων που εμψύχωναν ο ένας τον άλλο σε όλα τα πεδία των μαχών, σε αντίθεση με τις περσικές τριήρεις όπου το μαστίγιο ήταν η κινητήριος δύναμη των εχθρικών πλοίων. Σήμερα, με την τρόικα – Ξέρξη εν Ελλάδι να είναι αγκυροβολημένη για τα επόμενα «χ» χρόνια (ή μήπως δεκαετίες;), τα λόγια του Θεμιστοκλή είναι επίκαιρα όσο ποτέ. Και ας τα δούμε λίγο και σε επίπεδο αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής.
Ο κ. Καμπούρης έγραψε («Εφ.Συν.», 5.3.2014) ότι «το γάλα είναι η αιχμή του δόρατος της τροϊκανής πολιτικής» και προτείνει να μη δεχτούμε σε καμιά περίπτωση την αύξηση της διατηρησιμότητας του γάλακτος από πέντε σε δέκα μέρες. Αλλά γιατί να στεκόμαστε με τέτοιες εμπορικές και παραγωγικές παρωπίδες μπροστά στις προκλήσεις των καιρών;
Σήμερα, καλούμαστε να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας (επιστημονικές, παραγωγικές, εμπορικές) για την ανάσταση της Ελλάδας μετά τη λαίλαπα της τελευταίας πενταετίας! Για να γίνει όμως αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη και μετά επιστημονικού λόγου γνώσεως, θα πρέπει να κόψουμε τον γόρδιο δεσμό που μας δένει με τη νοοτροπία των επιδοτήσεων και των αρτηριοσκληρύνσεων στην αγορά των τροφίμων.
Το γάλα που παράγεται στην Ελλάδα είναι ίσως το καλύτερο και από πλευράς οργανοληπτικών ιδιοτήτων και από πλευράς διατροφικής αξίας σε ολάκερη την Ευρώπη. Αυτό όμως δεν θα έπρεπε να το καθιστά αυτόματα και το πιο ακριβό στην Ευρώπη. Με τιμή παραγωγού €0,40 και τελική τιμή €1,20-1,50 ανά λίτρο, πρέπει να αναρωτηθούμε: ποιος («αραμπάς») καρπώνεται το πραγματικό κέρδος; Γιατί να μην είναι σε θέση οι παραγωγοί να φτιάξουν καθετοποιημένες μονάδες συσκευασίας και πώλησης ώστε και όλο το κέρδος να επιστρέφει στον παραγωγό (βλ. και «Υπάρχει καρτέλ στο γάλα;» «Εφ.Συν.», 12.2.2014) και ο τελικός καταναλωτής να μπορεί να αγοράζει πιο φτηνά το τελικό προϊόν;
Το αυτό ισχύει και για το λάδι, τα φρούτα, τα ψάρια και τόσα τρόφιμα που παράγει η ελληνική γη. Και αν θέλουμε σε πολιτικό, πλέον, επίπεδο να σχεδιάσουμε τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και εξωστρέφειας της Ελλάδας, πρέπει να επανασχεδιάσουμε την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή της χώρας μας από μηδενική βάση. Η τυποποίηση και η πώληση-εξαγωγές επώνυμων ελληνικών τροφίμων είναι ικανά εργαλεία να φέρουν προστιθέμενη αξία και άρα κέρδος και συνεπώς οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία στον αγροτικό και κτηνοτροφικό πληθυσμό της Ελλάδας.
Αλλά το να στεκόμαστε μόνο στην καλλιέργεια των ψυχανθών, όπως φρονεί λανθασμένα ο υπουργός Αγρ. Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Τσαυτάρης, είναι «μυωπικά» λάθος! Η Ελλάδα μπορεί να παράγει και να εξάγει ποιοτικά, επώνυμα (και άρα ακριβά!) τρόφιμα. Στο χέρι μας είναι, μα την Αθηνά!
ΥΓ.: Η διαβάθμιση «άνω των 15» που έχει η ταινία είναι για γέλια! Τα παιδιά σήμερα έχουν δει πολύ πιο βίαια πράγματα, είναι κρίμα να μην επιτρέπεται (εμείς βέβαια μπήκαμε!) η είσοδος σε παιδιά της Δ’ Δημοτικού ώστε να δουν την Ιστορία που μαθαίνουν… Ο κινηματογράφος είναι εξαιρετικό εκπαιδευτικό εργαλείο. Αυτό το ξέρουν στο υπουργείο Παιδείας;
…………………………………………………………………………………………………………………..
* Επίκουρος καθηγητής Χημείας Τροφίμων, ΕΚΠΑ, [email protected]
