Η σύγχρονη Αριστερά δεν χρειάζεται να έχει κάποια καθεστώτα ως πρότυπα, ούτε να λατρεύει κάποια πρόσωπα. Αυτά γράφαμε από τις στήλες αυτές πριν από ακριβώς δύο εβδομάδες. Πράγματι, μια σύγχρονη, ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί να βλέπει τον σημερινό κόσμο με τα μάτια και τις ιδεοληψίες του παρελθόντος. Σήμερα δεν υπάρχουν οι κακές ΗΠΑ και η καλή Σοβιετική Ενωση, που θα μας σώσει από τον κακό ιμπεριαλισμό και θα μας δείξει τον μόνο σωστό δρόμο για τον σοσιαλισμό! Οσοι εξακολουθούν να πιστεύουν αυτά τα παραμύθια, όχι μόνο είναι αξιολύπητοι, αλλά κυρίως δεν μπορούν να αντιληφθούν τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο και τον τρόπο λειτουργίας μεγάλων, μεσαίων ή μικρότερων δυνάμεων που αντιπαρατίθενται στα διάφορα μέτωπα.
Αλίμονο, αν μια σύγχρονη Αριστερά εναποθέτει τις ελπίδες της στον Πούτιν, στους ηγέτες τους Πεκίνου ή σε κάποιους άλλους «σωτήρες» για την προώθηση προοδευτικών ή φιλολαϊκών λύσεων ουπουδήποτε. Ακόμη περισσότερο, αν πρόκειται για αριστερή δύναμη στην Ευρώπη, η οποία περνά τη σοβαρότερη κρίση της από το τέλος του Β′ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το ίδιο ισχύει και για τα μεγάλα ζητήματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της εξωτερικής πολιτικής, δύο τομείς οι οποίοι είναι περίπου εξαφανισμένοι από τον δημόσιο λόγο και τους προβληματισμούς που αναπτύσσονται. Το ζήτημα της Ευρώπης έχει περιοριστεί δυστυχώς στην πολιτική της λιτότητας που έχει επιβάλει η γερμανική κυβέρνηση, ενώ πολλές φορές, έτσι όπως διεξάγεται η συζήτηση στη χώρα μας, δίνεται η εντύπωση ότι βρισκόμαστε πολλές δεκαετίες πίσω…
Τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής είτε αγνοούνται παντελώς, είτε προσεγγίζονται με όρους ακραίων εθνικιστικών και σοβινιστικών θέσεων, των ίδιων ακριβώς που συντηρούνται απαράλλακτες τα τελευταία σαράντα χρόνια, με αρκετές από αυτές να διεκδικούν και τον χαρακτηρισμό τους ως «αριστερές», αφού επιβιώνουν με εξαιρετική άνεση σε όλα τα πολιτικά περιβάλλοντα…
Τα ζητήματα όμως της διεθνούς και της εξωτερικής πολιτικής για μια σύγχρονη Αριστερά δεν είναι αποκομμένα από τη συνολική πολιτική και στρατηγική της. Δεν είναι δυνατόν, να επιδιώκεις σταθερές και συγκροτημένες συμμαχίες -και κυρίως εδραιωμένες σε θέσεις και συγκεκριμένες προτάσεις- μόνο στο εσωτερικό ή μόνο στο εξωτερικό. Αυτά τα δύο στοιχεία είναι αλληλένδετα. Ο σημερινός περίπλοκος και πολυδιάστατος κόσμος απαιτεί σταθερές και πειστικές συμμαχίες που να έχουν όσο το δυνατόν ευρύτερη απήχηση στις κοινωνίες και να μπορούν να προτείνουν ένα συνεκτικό και ελκυστικό πρόγραμμα που να απαντά στα μεγάλα και κρίσιμα ερωτήματα για τη ζωή των πολιτών.
Η σύγχρονη, ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά στην Ευρώπη, έχοντας ακόμη πολύ δρόμο μπροστά της για να ξεπεράσει τα τραύματα του πρόσφατου παρελθόντος -με κυριότερο την πολυδιάσπασή της-, δεν πρέπει να τρέφει αυταπάτες για μια επανάληψη της «εφόδου στα Χειμερινά Ανάκτορα», ούτε να υιοθετεί τη δογματική προσέγγιση του μοναδικού κατόχου της αλήθειας έναντι όλων των άλλων. Αντίθετα, πρέπει να οικοδομεί σταθερά σχέσεις συνεργασίας και συμμαχίες, με βάση αρχές και προγράμματα, με όσες δυνάμεις μπορούν να συναποτελέσουν την εναλλακτική πρόταση, χωρίς να ξεχνά ότι στο πλαίσιο ενός ευρύτατου πολιτικού φάσματος, οι δυνάμεις που βρίσκονται πιο κοντά της είναι η άκρα Αριστερά, η οικολογική Αριστερά και η Κεντροαριστερά. Γιατί, καλώς ή κακώς, σήμερα στον κόσμο εξακολουθεί να υπάρχει Αριστερά, αλλά και Δεξιά!
