Του Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή
Η έκρηξη οργής, αντιπάθειας, κατακραυγής εξαιτίας της έκδοσης του βιβλίου ενός αναγνωρισμένου τρομοκράτη συνοδεύτηκε από τετελεσμένες ετυμηγορίες (π.χ. «δεν έχει το δικαίωμα να εξιστορεί και να αιτιολογεί τις εγκληματικές του πράξεις», «ώς εδώ και μη παρέκει», «θα εισπράξει -δυστυχώς- δικαιώματα δίχως τα θύματά του να έχουν αποζημιωθεί»), από καταδίκες του συγγραφικού του οίστρου, από υπουργικές δηλώσεις περί του απαράδεκτου τέτοιας έκδοσης, από αφορισμούς παλαιότερων και νεότερων πολιτικών. Ολα αυτά εν θερμώ και με λεκτική ευρηματικότητα καταδίκης, με πλειοδοσίες ηθικών επιταγών, με το δάχτυλο χωμένο στο μάτι του τρομοκράτη για να μη δείχνει σε τι μια τέτοια έκδοση θα μπορούσε να βοηθήσει στη μελέτη εκείνης της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής μεθόδευσης, που γέννησε και συνεχίζει να εκτρέφει αντάρτικα κάθε είδους και κομματικά άκρα, τα οποία στοιχειώνουν την Ιστορία, δεν επιτρέπουν τη διάκριση μεταξύ πραγματικών ηρώων και πανηγυριώτικων τσιρκολάνων και διατηρούν την εκκρεμότητα μιας Πολιτείας δίχως κατεύθυνση έρμαιο της πάντα εν θερμώ δακτυλοδειξίας της.
Το θέμα δεν είναι αν ο τρομοκράτης έχει δικαίωμα λόγου (και συγγραφής). Θα μπορούσε να μην το έχει, όπως και ο κάθε βεβαρημένος ηθικά, αξιολογικά και πολιτικά εκπρόσωπος του έθνους, που ανερυθρίαστα εκδίδει τα θέσφατά του, συγκεντρώνοντας λιβανισμούς από πλήθη ανύπαρκτων προσωπικοτήτων στις παρουσιάσεις του βιβλίου του, είδος απόχρεμψης, αλλά στιβαρής δικαίωσης του πολιτικού παρελθόντος και εθνοσωτήριου παρόντος του. Αν μπορεί να υπάρξει σύγκριση μεταξύ του τρομοκράτη και του εκπροσώπου του έθνους ως προς το δικαίωμα λόγου, δεν είναι εύκολο να αποφασίσει κανείς ποιος από τους δύο βλάπτει περισσότερο τη χώρα. Και, πολύ σπουδαιότερο, ποιος βλάπτει περισσότερο τον λόγο. Από την άλλη πλευρά, αυτή η συλλογιστική δεν αναπτύσσεται προς δικαίωση του τρομοκράτη συγγραφέα, βάζοντας στην πλάστιγγα τις συγγραφές εκπροσώπων του έθνους. Εκτιμά πως στο σπίτι των πεθαμένων οι σκελετοί είναι ίδιοι και εξίσου αξιοπρόσεκτοι, επειδή η υπόθεση εργασίας είναι ότι όλοι οι σκελετοί είναι χρήσιμοι για να μεταφερθούν στο νεκροταφείο και το σπίτι των πεθαμένων να ξαλαφρώσει από τέτοιο φορτίο. Η απορία ότι μια ελληνική τρομοκρατική οργάνωση είχε βίο μεγαλύτερο κάθε άλλης ευρωπαϊκής τρομοκρατικής οργάνωσης, η απορία ότι ο βίος της καθορίστηκε πως έληξε μετά την καταδίκη των εμφανιζόμενων ως πρωταγωνιστών της, δεν βρίσκει κάποια διευκόλυνση με την απέχθεια προς τον τρομοκράτη και, καθ’ υπερβολή, με την τρομοκράτηση του τρομοκράτη. Η απουσία τής εν ψυχρώ αντιμετώπισης του πονήματός του είναι απουσία θάρρους, είναι ευκολία εξύβρισης. Επιβάλλει το θάρρος να υποστηριχθεί το πόνημα και κατ’ επέκταση ο τρομοκράτης. Εννοείται ο Κουφοντίνας.
Επιπλέον, μια και η έκδοση για την οποία γίνεται λόγος εδώ συνέπεσε με την εξύβριση ομοφυλόφιλου συγγραφέα από δημοσιογράφο, στον οποίο ο συγγραφέας, κατά δήλωσή του, απάντησε ότι ασχολείται με τα γραπτά του και τον άντρα του, δεν απέφυγε όμως –δυστυχώς– να καταθέσει αγωγή, είναι δείγμα της ίδιας συμπεριφοράς, εκείνης που ευστόχως αποκαλείται «κράξιμο». Η παραλλαγή είναι πως δεν πρόκειται για το δικαίωμα του εκφράζεσθαι διά της συγγραφής, αλλά για την καταδίκη ενός τρόπου ζωής, δεδηλωμένου από τον συγγραφέα, όπου το δικαίωμα του εκφράζεσθαι διά της συγγραφής διασύρεται εξαιτίας του τρόπου ζωής. Τρομοκρατείται κατ’ ουσία ένας άνθρωπος που δεν τρομοκρατεί. Επιβάλλεται έτσι το θάρρος να υποστηριχθεί αυτός που δεν τρομοκρατεί, εννοείται ο Αύγουστος Κορτώ (ψευδώνυμο του συγγραφέα), επειδή η συγγραφική του ικανότητα έχει το δικαίωμα να είναι ό,τι είναι, το «κράξιμο» όμως δεν την καταργεί. Και αυτό το θάρρος είναι απαραίτητο, επειδή ο τρομοκράτης (δημοσιογράφος) είναι ελεύθερος και θα συνεχίσει να τρομοκρατεί. Και η υποψία είναι πως ο τρομοκράτης αυτού του είδους είναι πολύ πιο επικίνδυνος από τον φυλακισμένο διά βίου τρομοκράτη, του οποίου το βιβλίο αντιμετωπίστηκε εν θερμώ, επειδή αυτός ο δημοσιογράφος τρομοκρατεί τον λόγο. Και θα τον τρομοκρατεί διά βίου. Είναι δηλαδή ένας άλλος εκρπόσωπος του έθνους, αντανάκλαση ενός έθνους δίχως εκπροσώπους.
