Στο Συμβούλιο της Επικρατείας παραπέμπει το θέμα εάν είναι αντισυνταγματική ή όχι η επίταξη ο υπουργός Κ. Χατζηδάκης, μετά την δικαίως αποκληθείσα πύρρειο νίκη του να επαναλειτουργήσει το μετρό.

Μπορεί μεν να φαίνεται κερδισμένη η κυβέρνηση, καταδεικνύεται όμως ότι, όταν οι εργαζόμενοι είναι ενωμένοι, ο κίνδυνος της απρόσμενης πολιτικής εξέλιξης είναι συνεχώς στο προσκήνιο.

Να καρπωθεί οφέλη η κυβέρνηση είναι πολύ δύσκολο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του υπουργού να δείξει ότι κατήγαγε νίκη. Είναι αξιοσημείωτο ότι εκμεταλλεύτηκε την απεργία, προσπαθώντας να μεταφέρει στην ευθύνη των απεργών τη βέβαιη αύξηση τιμών στα εισιτήρια.

Το επιχείρημά του ότι «δεν μπορούν να υπάρχουν εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων» εξανεμίστηκε όταν του υπενθύμισαν ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους υπάλληλους της Βουλής και του υπουργείου Οικονομικών. Τελικά, ο κοινωνικός αυτοματισμός είναι γερό όπλο στα χέρια των εξουσιαστών, γνωστό, εδώ και αιώνες, ως η πολιτική τού «διαίρει και βασίλευε». Παρ' όλα αυτά, η κοινωνία εμφανίζεται πιο ώριμη πλέον και αρχίζει σιγά σιγά να στοχεύει στο κέντρο, εκεί δηλαδή όπου γεννώνται οι αιτίες των προβλημάτων της.

Οι κοινωνικές εκρήξεις δεν αναφύονται εκεί όπου υπάρχει επίγνωση του προβλήματος, αλλά μόνο όπου επικρατεί σύγχυση. Η «λογική» του διχασμού δεν είναι έντιμη πολιτική τακτική, ιδίως όταν συνεπικουρείται από την πλειονότητα των ηλεκτρονικών media, τα περισσότερα εκ των οποίων παρουσιάζουν τους απεργούς σαν εχθρούς (!) της κοινωνίας, λες και οι ίδιοι (οι απεργοί) δεν αποτελούν (νευραλγικό) κομμάτι της κοινωνίας.

Πίσω από την αγαστή συνεργασία κυβέρνησης και μέσων ενημέρωσης μπορεί κάποιος να δει πώς λειτουργεί ο μηχανισμός της εξουσίας (προπαγάνδα, χειραγώγηση κ.λπ.). Πρόκειται για διαστρέβλωση της αλήθειας, για πίστη σε κάποιον παραμορφωτικό φακό της ενημέρωσης, της καθημερινότητας, της πραγματικότητας.

Η κοινωνία δεν έχει να χωρίσει κάτι, υφίσταται την ίδια πίεση, τον ίδιο καταναγκασμό. Ουδείς είναι σε θέση να στιγματίσει τον αγώνα μιας κοινωνικής ομάδας, διότι ουδέποτε η οποιαδήποτε αυτή κοινωνική ομάδα έζησε σε βάρος κάποιας άλλης, ή εκμεταλλεύτηκε κάποιαν άλλη.

Το θέμα είναι οι κοινωνικές ομάδες, είτε στο Δημόσιο εργάζονται είτε στον ιδιωτικό τομέα, να συνειδητοποιήσουν ότι ο εχθρός είναι απέναντι (όταν φέρεται εχθρικά) και αυτός δεν είναι άλλος παρά η ρέπουσα προς αντιδημοκρατική συμπεριφορά κυβέρνηση. Ολα δείχνουν ότι η κοινωνία βγαίνει από τον λήθαργό της παρά τις προπαγανδιστικές προσπάθειες της ελίτ και της κυβέρνησης.

Είναι πολλές, πλέον, οι κοινωνικές ομάδες που έχουν πληγεί από τη μνημονιακή πολιτική και είναι δύσκολο να ελέγχεται η αντίδρασή τους στην κυβερνητική πολιτική. Ολα είναι ρευστά, διότι η μία ομάδα παίρνει τη σκυτάλη από την άλλης. Αυτό σημαίνει εργασιακή αλληλεγγύη. Ορος κρίσιμος για όλους.