Του Δημήτρη Τρίμη

Ενας εκδοτικός οίκος ζήτησε να νοικιάσει την αίθουσα του 3ου ορόφου του κτιρίου της ΕΣΗΕΑ για να παρουσιάσει ένα βιβλίο με τις απόψεις του ισοβίτη Σάββα Ξηρού, καταδικασμένου για ένοπλη τρομοκρατική δράση και δολοφονίες ως μέλος της οργάνωσης «17Ν». Οπως σχετικά μάς πληροφορούν στον διαδικτυακό τους τόπο οι εκδόσεις Κονιδάρη, «πρόκειται για τοποθετήσεις του Σάββα Ξηρού πάνω σε κρίσιμα και επίκαιρα ζητήματα, όπως αυτές προκύπτουν μέσα από το πλαίσιο μιας πανεπιστημιακής έρευνας». Το καθορισμένο από τη διοίκηση της ΕΣΗΕΑ ενοίκιο για τη συγκεκριμένη αίθουσα τιμολογείται στα 237,20 ευρώ.

Κατά πλειοψηφία (4-3) επί των παρόντων μελών, το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ ενέκρινε την παραχώρηση της αίθουσας. Μεταξύ όσων συμφώνησαν για την ενοικίαση της αίθουσας, ήμουν κι εγώ, με την ιδιότητα του απλού, πλέον, μέλους της διοίκησης του σωματείου. Ωστόσο, ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, Γιώργος Μουρούτης, εξανέστη, διότι, όπως έγραψε στο Τουίτερ χθες, λίγα μόλις λεπτά μετά τη λήψη της σχετικής απόφασης της ΕΣΗΕΑ: «Η αριστερή πλειοψηφία της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε να δώσει αίθουσά της για την παρουσίαση του βιβλίου του Σ. Ξηρού… Και έχει θρηνήσει και μέλη της». Το γεγονός ότι ο κ. Μουρούτης πανηγύριζε πάλι μέσω Τουίτερ για την «αποδοκιμασία του Τρίμη» και την «ήττα» της Αριστεράς στις τελευταίες εκλογές της ΕΣΗΕΑ (Ιούνιος 2013), ελάχιστη βέβαια σημασία έχει για έναν άνθρωπο που παίζει στα δάχτυλα την πολιτική επικοινωνία και τις μονταζιέρες…

Ακολούθως, τέσσερα μέλη του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, ανάμεσά τους και η πρόεδρος, συνέταξαν επιστολή με την οποία διαχώριζαν τη θέση τους, υπογραμμίζοντας ότι «διαφωνούν πλήρως με την απόφαση, η οποία είναι αντίθετη με τον θεσμικό της ρόλο» και ότι η παραχώρηση της αίθουσας «αποτελεί πρόκληση στις ηθικές αξίες μιας ευνομούμενης πολιτείας και δεν υπηρετεί την υπεράσπιση της αλήθειας, όπως επιτάσσει το δημοσιογραφικό λειτούργημα».

Αμέσως μετά, όλα τα «ειδησεογραφικά» σάιτ και μπλογκ του κλίματος Μουρούτη ανέλαβαν να εξηγήσουν στο πόπολο το νέο «σκάνδαλο» των αριστερών, για να ακολουθήσουν ρεπορτάζ στις εφημερίδες και ο απαραίτητος σχολιασμός από «ΤΑ ΝΕΑ» για το «κύρος της ΕΣΗΕΑ που βρίσκεται στο ναδίρ». Φυσικά, η είδηση ότι η ΕΣΗΕΑ και το Διασωματειακό του Τύπου και ΜΜΕ κήρυξαν κατά την ίδια συνεδρίαση απεργία στις 8/4/14, εναντίον της ακολουθούμενης εγκληματικής μνημονιακής πολιτικής της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και κατά των διαπλεκόμενων βαρόνων της «ενημέρωσης» που έχουν εξοντώσει και τρομοκρατήσει τους εργαζόμενούς τους, αγνοήθηκε, ως συνήθως.

Αλλά για να δούμε αν ισχύει η κατηγορία περί «ηθικού εγκλήματος», που συντελείται με την παρουσίαση του βιβλίου στο χώρο μιας Ενωσης που προβάλλει ως κεντρικό μήνυμά της ότι «Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Υποθέτω ότι το ίδιο θα έπρεπε να συνυπολογίζει κανείς όταν δημοσιοποιούσε εν ονόματί της επί πολλές δεκαετίες αποσπάσματα προκηρύξεων, καταθέσεις από δικογραφίες, συνεντεύξεις ή επιστολές τρομοκρατών.

Παρόμοια θα έπρεπε να αντιμετωπίζει κείμενα στον Τύπο, βιβλία που εκδίδονται και παρουσιάζονται ελεύθερα, καθώς και οποιοδήποτε άλλο ντοκουμέντο φιλοξενεί ακραίες και αιματοβαμμένες απόψεις λ.χ. με τις διηγήσεις πρωταγωνιστών πάσης φύσεως πολέμων ή ηγετών του αντίθετου «άκρου», όπως ο Παττακός, ο Μακαρέζος ή ο Λαδάς, καταδικασμένων για εγκλήματα (εσχάτη προδοσία, κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών, σφαγή του Πολυτεχνείου). Για να μη θυμίσουμε τα βιβλία καθαρά ποινικών ισοβιτών, εντός και εκτός της χώρας, με τα οποία κανένα κόμμα και κανείς διανοούμενος δεν θεώρησε σκόπιμο να ασχοληθεί για την «ηθική» τους.

Μου φαίνεται πως ελαφρά τη καρδία ορισμένες πλευρές αναπολούν την παλιά καλή εποχή, όπου στην ΕΣΗΕΑ ένας πρόεδρος -όπως ο μακαρίτης Δ. Μαθιόπουλος, το 1992- θα μπορούσε να ματαιώσει παρουσίαση έκδοσης με τις απόψεις της υπουργού τότε Βιργινίας Τσουδερού, του Κώστα Καραμανλή, του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, του Α. Αλαβάνου, του Γ. Παπανδρέου και του Γιώργου Λιάνη επί θεμάτων μεινοτήτων στην Ελλάδα στην έδρα του σωματείου και να πετάξει εκτός του κτιρίου της οδού Ακαδημίας 20 τους παρευρισκόμενους εκείνη την ημέρα στην ΕΣΗΕΑ (29/1/1992) Γιώργο Παπανδρέου, Νικ. Διαμαντούρο, Ακη Γεροντόπουλο, Στρ. Κόρακα και Μιχ. Παπαγιαννάκη. Ποιο ήταν τότε το επιχείρημα του Δ. Μαθιόπουλου -ο οποίος αργότερα πολιτεύτηκε με την Πολιτική Ανοιξη του κ. Σαμαρά; Μα τι άλλο από το γνωστό σε κάθε ανάλογη περίπτωση: «ηθικό είναι ό,τι συμφέρει». Τότε οι «εθνικόφρονες» απαγόρευαν στον πολιτικό κόσμο να μιλάει για τα δικαιώματα των Σλαβομακεδόνων, τουρκόφωνων, Βλάχων, Ρομά και λοιπών μειονοτήτων. Τώρα;