Του Τάσου Παππά

Τον Γιώργο Παπανδρέου για πολλά μπορείς να τον κατηγορήσεις. Αν και όφειλε να γνωρίζει την κατάσταση που θα παραλάμβανε από τη «χρηστή» διακυβέρνηση Καραμανλή, ονειροβατούσε. Αν και έπρεπε να είχε συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο με το που ορκίστηκε πρωθυπουργός, σπατάλησε περίπου επτά μήνες παίζοντας ανέμελα με την ανοιχτή διακυβέρνηση, αφήνοντας ακέφαλους νευραλγικούς τομείς του κράτους. Αν και επιβαλλόταν να ρωτήσει τον ελληνικό λαό για την αλλαγή πλεύσης, έβαλε τη χώρα στα μνημόνια, παρουσιάζοντας την εξέλιξη αυτή ως αναπόφευκτη και ως τη μόνη σωτήρια για την Ελλάδα. Αν και ήταν καθήκον του να διαπραγματευτεί με τους δανειστές, δέχτηκε σχεδόν αδιαμαρτύρητα ό,τι του ζήτησαν. Αν και ήταν υποχρεωμένος να υπερασπιστεί την τιμή της χώρας και να αποκρούσει την επιθετική ασχημία των ξένων μέσων ενημέρωσης και το μπαράζ δυσφήμισης με δράστες τους κυβερνητικούς αξιωματούχους των πλούσιων χωρών, αυτός και η κυβέρνησή του σιγοντάριζαν (όταν δεν πλειοδοτούσαν).

Αν και γνωρίζει (αυτό ισχυρίζεται) ποιοι συνεργάστηκαν για να τον εκπαραθυρώσουν, δεν μιλάει ανοιχτά, κρατώντας για τον εαυτό του τα στοιχεία (ενδεχομένως για μελλοντική χρήση). Σήμερα αυτοί που κάποτε τον αποθέωναν, που περίμεναν ότι θα τα αλλάξει όλα, που πίστευαν ότι ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να επανιδρύσει την παράταξή του, που αναδείκνυαν τις προοδευτικές θέσεις του για διάφορα ζητήματα, τον πετροβολούν και προσπαθούν να τον εμφανίσουν ως επικίνδυνο παράγοντα που υπονομεύει την κυβέρνηση και απειλεί την πολιτική σταθερότητα (;). Στο διάστημα της κυριαρχίας του στο ΠΑΣΟΚ είχαν απωθήσει τα υποτιμητικά σχόλια που τον συνόδευαν, όσο βρισκόταν στη σκιά του χαρισματικού πατέρα του. Τώρα τα ανασύρουν για να τον πλήξουν. Δεν είναι πρωτοφανές. Συμβαίνει συχνά στην πολιτική. Κάτι ανάλογο εισπράττει και ο εκπρόσωπος της άλλης πολιτικής δυναστείας. Οι υποψήφιοι σωτήρες μετατρέπονται σε ολετήρες, όταν η πανούργα Ιστορία δεν εννοεί να στριμωχτεί στα σχήματα που κατασκευάζουν ερήμην της οι φιλόδοξοι καθοδηγητές της με τα βαριά ονόματα.

Ο Γ. Παπανδρέου παρέλαβε κόμμα με κρίση προσανατολισμού και παρέδωσε κόμμα συρρικνωμένο και χωρίς ταυτότητα. Με τη διαφορά όμως ότι δεν έδρασε μόνος του. Είχε συνεργάτες, συντρόφους, συμβούλους και φίλους. Κάποιοι εξ αυτών που είναι σε θέσεις εξουσίας υποδύονται τους αμέτοχους, τους αθώους, τους μετά Χριστόν προφήτες. Οταν χρειαζόταν, δεν μίλησαν. Οταν έπρεπε να αντιδράσουν, κρύβονταν. Οταν τους επισήμαιναν τις εγκληματικές ολιγωρίες και τα ολέθρια λάθη, προέτρεπαν τους πολίτες να μην ακούνε τους εξτρεμιστές. Κάποιοι άλλοι φτύνουν εκεί που κάποτε έγλειφαν. Τα γεγονότα όμως είναι νωπά.