Του Τάσου Παππά

Πριν από μερικές εβδομάδες ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αποσύρει την υποστήριξή του από την υποψηφιότητα Καρυπίδη για την Περιφέρεια της Δυτικής Μακεδονίας. Προχθές έβγαλε από την ευρωλίστα τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν. Και στις δύο περιπτώσεις αντέδρασαν οι τοπικές οργανώσεις και κατάφεραν να ανατρέψουν τη γραμμή.

Θα μπορούσε να είναι μια θετική εξέλιξη, με την έννοια ότι σ’ ένα μεγάλο κόμμα ακούγεται η φωνή της βάσης και ότι δεν κάνει κουμάντο ο επικεφαλής και η ομάδα του. Κάτι ανάλογο δεν συνέβη, για παράδειγμα, στη Νέα Δημοκρατία. Εκεί ο αρχηγός αποφάσισε μόνος του και ανακοίνωσε την ευρωλίστα χειροκροτούμενος από τους προσκαλεσμένους στη σεμνή τελετή.

Τα όργανα του κόμματος δεν συνεδρίασαν ούτε για τα μάτια του κόσμου. Τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης δεν έκριναν σκόπιμο να επισημάνουν και να καυτηριάσουν τον βοναπαρτισμό του πρωθυπουργού. Με λεπτομέρειες θα ασχολούνται τώρα που δίνεται η μάχη για την επιβίωση του δικομματικού μπλοκ εξουσίας; Αυτό που προέχει είναι η ενότητα της παράταξης. Τι κι αν οι μισοί υπουργοί της Ν.Δ. κλείνουν το μάτι στον Σγουρό και οι άλλοι μισοί υποστηρίζουν με μισή καρδιά τον επίσημο υποψήφιο Κουμουτσάκο; Τι κι αν η Ν.Δ. έχει διχαστεί στην Αθήνα, στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη και στην Κεντρική Μακεδονία; Αυτά είναι φυσιολογικά πράγματα, μας λένε. Για τους ίδιους, όχι όμως και για τους αντιπάλους τους. Γι’ αυτούς καμία επιείκεια. Οι διαφωνίες τους γίνονται σημαία προκειμένου να περάσει η εντύπωση ότι πρόκειται για σκορποχώρι και δεν πρέπει οι πολίτες να τους εμπιστευθούν όχι μόνο για τους δήμους και τις περιφέρειες αλλά και για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Ωστόσο, τα νέο κρούσμα που εμφανίστηκε στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απασχολήσει την ηγεσία του. Δεν είναι δυνατόν ένα κόμμα που διακηρύσσει ότι σέβεται τις συλλογικές διαδικασίες και τις εφαρμόζει, ακόμη και με κόστος, να λαμβάνει αποφάσεις με επιπολαιότητα. Τα στελέχη του κεντρικού μηχανισμού που είχαν επιφορτιστεί με το καθήκον να βρουν τις καταλληλότερες υποψηφιότητες υποτίθεται ότι είχαν διαβουλευτεί με τους τοπικούς παράγοντες και κατέληξαν στα πρόσωπα ύστερα από εξαντλητική συζήτηση. Από την τροπή πάντως που πήραν τα πράγματα φαίνεται πως δεν έγινε έτσι, τουλάχιστον στις δύο επίμαχες περιπτώσεις. Μάλλον κυριάρχησαν προσωπικές στρατηγικές και ενδεχομένως οπισθόβουλες σκέψεις. Τα συγκεκριμένα στελέχη μετρήθηκαν, ζυγίστηκαν και βρέθηκαν ελλιποβαρή. Προφανώς, δεν κάνουν γι’ αυτή τη δουλειά.