Σε επιχειρηματικά συμφέροντα υπακούει η λογική της πολιτικής της κυβέρνησης για την Παιδεία (!) ακολουθώντας πιστά τη συνολικότερη κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την εκπαίδευση. Ενδίδοντας ουσιαστικά η κυβέρνηση στην πρόταση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξενοδόχων περιέλαβε στις αλλαγές για τα σχολεία και τα πανεπιστήμια τη λεγόμενη «λευκή εβδομάδα» του Φεβρουαρίου, διακοπή δηλαδή των μαθημάτων με επίκεντρο την Καθαρά Δευτέρα ώστε να ενισχυθεί ο χειμερινός τουρισμός. Αυτό εφαρμόζεται βέβαια στις χώρες της βόρειας Ευρώπης, αλλά εδώ μοιάζει παράταιρο μια και ο Φεβρουάριος, όπως τονίζουν και οι εκπαιδευτικοί, είναι δημιουργικός μήνας και δεν προσφέρεται για διακοπές. Ταυτόχρονα φαντάζει και ανεφάρμοστο, διότι πλέον οι περισσότερες οικογένειες αδυνατούν να κάνουν διακοπές ακόμη και το καλοκαίρι…

Αρνούνται οι υπεύθυνοι να δουν την τραγικότητα της οικονομικής κατάστασης των οικογενειών ή πράττουν κατά πώς τους προστάζουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Μ' αυτόν τον τρόπο επιφέρουν αναστάτωση στα σχολικά και εκπαιδευτικά προγράμματα και επιχειρείται η κατάργηση των αργιών με παράλληλη αύξηση του σχολικού χρόνου. Ο τρόπος και ο χρόνος που επέλεξε η κυβέρνηση να προωθήσει τις ρυθμίσεις για την Παιδεία δείχνουν την προχειρότητα των μελετών και την εξάρτησή της από αλλότρια συμφέροντα.

Με τη μορφή του επείγοντος η τροπολογία εντάχθηκε στο νομοσχέδιο για τις… λαϊκές αγορές και εκτός από την «εκπαιδευτική» πρόταση της λευκής τουριστικής εβδομάδας περιλαμβάνει ρυθμίσεις για εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μετεγγραφές και διευκολύνσεις σε παλαιούς απόφοιτους, «κλείσιμο» της υπόθεσης για την ισοδυναμία των τίτλων κολεγιακής φοίτησης, δημιουργία Τράπεζας Θεμάτων εξετάσεων διαβαθμισμένης δυσκολίας, ίδρυση Εθνικού Οργανισμού Εξετάσεων, μέριμνα για τους υποψήφιους σεισμόπληκτους της Κεφαλονιάς κ.ά.

Είναι προφανές ότι οδεύουμε προς μια «επαγγελματική» Εκπαίδευση που δεν έχει καμία σχέση με την Παιδεία και τον ανθρωπιστικό της ρόλο, ο οποίος είναι ταυτόχρονα παιδαγωγικός και επαγγελματικός. Η επιχειρηματικότητα είναι το παν για το πολιτικό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η μεταρρύθμιση στην Εκπαίδευση όφειλε να λάβει υπόψη τον ανθρωπιστικό παράγοντα μαζί με όλες τις απαραίτητες μεταβολές στη διάρθρωση και τη δομή όλων των βαθμίδων της ελληνικής Παιδείας. Είναι γεγονός ότι υπάρχουν χρόνιες αδυναμίες τόσο στη δομή όσο και στη λειτουργία σχολείων και πανεπιστημίων, η λύση, όμως, θα 'πρεπε να προέλθει από μακρόχρονη και βαθιά συζήτηση δασκάλων – καθηγητών – πολιτικών και όχι να επιβάλλονται άνωθεν μεταρρυθμίσεις που εξυπηρετούν συμφέροντα, τα οποία δεν έχουν σχέση με την εκπαίδευση και την Παιδεία.