Του Τάσου Παππά 

Συνταγή Σαρκοζί θέλει να ακολουθήσει, όπως συνάγεται τόσο από τις κινήσεις του όσο και από τις πληροφορίες που διοχετεύονται από το μέγαρο Μαξίμου, ο Α. Σαμαράς. Το μοντέλο του τέως προέδρου της Γαλλίας περιελάμβανε τρεις βασικούς άξονες: ανοίγματα στ' αριστερά, υιοθέτηση μέρους της ατζέντας της άκρας Δεξιάς προκειμένου να περιορίσει τον ζωτικό χώρο της, ενίσχυση του ρόλου των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους.

Στο πρώτο επίπεδο, κατάφερε να προσελκύσει διάφορους δημοφιλείς παράγοντες του σοσιαλιστικού κόμματος, είτε προσφέροντάς τους υπουργικές θέσεις (Μ. Κουσνέρ) είτε εντάσσοντάς τους σε συλλογικότητες με γενικού ενδιαφέροντος περιεχόμενο (Ροκάρ, Λανγκ).

Στο δεύτερο επίπεδο, επιχείρησε να πλασαριστεί ως ο πολιτικός που δεν κάνει εκπτώσεις σε θέματα «νόμου και τάξης», ενώ προς το τέλος της θητείας του δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τη ρητορική του Εθνικού Μετώπου σ' ό,τι αφορά το μεταναστευτικό και την εγκληματικότητα.

Ο Α. Σαμαράς, σύμφωνα πάντα με τις διαρροές από το πρωθυπουργικό περιβάλλον, βλέπει με καλό μάτι το ενδεχόμενο να κληθούν να συμμετάσχουν στην κυβέρνησή του πολιτικοί που έλκουν την καταγωγή τους από την περιοχή της σοσιαλδημοκρατίας, οι οποίοι είναι εν ενεργεία (π.χ. Λοβέρδος, Χρυσοχοΐδης) ή κρατούν στάση αναμονής (Γιαννίτσης).

Λέγεται μάλιστα ότι έχουν γίνει και οι σχετικές βολιδοσκοπήσεις. Η περιρρέουσα φιλολογία εμπλέκει και τον Γ. Φλωρίδη στις διεργασίες: «Το «όχι» μου είναι κατηγορηματικό», τόνισε ο κ. Φλωρίδης στην «Εφ.Συν.», ενώ συνομιλητές της Α. Διαμαντοπούλου –και το δικό της όνομα ακούγεται- μας είπαν ότι «πρόκειται για ευφάνταστα σενάρια που δεν την αφορούν».

Το ιδεολογικό όχημα που θα αναλάβει να «κουβαλήσει» όσους ανταποκριθούν θα αποτελέσει (κατά τους κατασκευαστές του) την απάντηση του αστικού χώρου στην ενδυνάμωση του δεξιού και αριστερού ριζοσπαστισμού.

Ωστόσο υπάρχουν ορισμένα εμπόδια. Στη Ν.Δ. δεν συμφωνούν όλοι με αυτή τη στρατηγική και μπορεί να την υπονομεύσουν, προκαλώντας νοσηρή, αχρείαστη και διαλυτική εσωτερική διαμάχη, ενώ ο Ευ. Βενιζέλος δύσκολα θα προσυπέγραφε μια πρωτοβουλία που θα έφερνε τους εσωκομματικούς αντιπάλους του στο προσκήνιο.

Ο πρωθυπουργός, τούτη την ώρα, έχει ανάγκη το ΠΑΣΟΚ και δεν θα ήθελε να στενοχωρήσει τον συνοδοιπόρο του, με δεδομένη την αμφίθυμη στάση της ΔΗΜΑΡ.

Ταυτοχρόνως ο Α. Σαμαράς επιδιώκει να περάσει στην κοινή γνώμη την εικόνα του ηγέτη που δείχνει μηδενική ανοχή στα φαινόμενα ανομίας και παράνομης μετανάστευσης.

Οι λεονταρισμοί του τύπου «θα βγάλω τις κουκούλες», η ανοχή της κυβέρνησής του σε ενέργειες εξόφθαλμα παράνομες (κακοποιήσεις συλληφθέντων, συγχρωτισμός ακροδεξιών με αστυνομικούς στις διαδηλώσεις), η αναδίπλωση σε αντιδραστικές θέσεις στο ζήτημα της μετανάστευσης, η ρητορική περί πατρίδας, θρησκείας και οικογένειας σηματοδοτούν την εργώδη προσπάθεια του πρωθυπουργού να διεμβολίσει το ακροατήριο της άκρας Δεξιάς και να σταματήσει την αιμορραγία του κόμματός του. Να θυμίσουμε πάντως ότι αυτή η συνταγή δεν απέτρεψε την ήττα του Σαρκοζί.