Του Τάσου Παππά
Αναγκαστικός δανεισμός; Φτου κακά. Τι κομμουνιστικά πράγματα είναι αυτά. Τα ύστερα του κόσμου. Ερχονται οι νεομπολσεβίκοι να μας πάρουν τα σπίτια, τα κτήματα, τις καταθέσεις. Για τις γυναίκες και τα παιδιά δεν μας λένε για την ώρα τίποτε, αλλά ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα σκαρφιστεί το βρόμικο μυαλό τους στην προσπάθειά τους να μολύνουν τα ιερά και τα όσια του έθνους. Αναγκαστικός δανεισμός λοιπόν από ένα όριο εισοδήματος και πάνω αν μια κυβέρνηση της Αριστεράς εκβιαστεί από τους εταίρους-πιστωτές της, οι οποίοι έχουν κάνει τον εκβιασμό ψωμοτύρι και τον εφάρμοσαν ακόμη και στις περιπτώσεις που οι συνομιλητές τους ήταν απολύτως υπάκουοι και δεν είχαν καμία διάθεση να συγκρουστούν. Κατάρτισαν προγράμματα που περιελάμβαναν απίθανες λεπτομέρειες και έθεσαν αριθμητικούς στόχους με ακρίβεια δεκαδικού για να μην απειληθεί το ευρωπαϊκό σχέδιο. Ενδιαφέρονταν για τα κριτήρια σύγκλισης όταν επρόκειτο για τα ελλείμματα και τα χρέη, αλλά αδιαφορούσαν όταν η απόκλιση αφορούσε την απασχόληση, τους μισθούς, τα κοινωνικά δικαιώματα, την Υγεία και την Παιδεία. Και για να μην ξεχνιόμαστε, έφτασαν στο σημείο να οργανώσουν συνωμοσίες προκειμένου να ανατρέψουν εκλεγμένες κυβερνήσεις. Αρα, όλα πρέπει να τα περιμένουμε.
Η κυβερνητική προπαγάνδα εγκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν έχει προτάσεις, ότι λαϊκίζει και δημαγωγεί, αλλά όταν κάποιο στέλεχος του κόμματος διατυπώνει μια ιδέα, ξεσηκώνονται οι πάντες λέγοντας ότι αυτή θα βλάψει τη χώρα και θα αποθαρρύνει τους επενδυτές. Και έτσι και γιουβέτσι λοιπόν. Ας δούμε όμως το ζήτημα που δημιουργήθηκε με αφορμή τις επίμαχες δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου, βάζοντας ορισμένα ερωτήματα και προς τις δύο πλευρές:
1) Γιατί αισθάνθηκε την ανάγκη ο Μανώλης Γλέζος να μπει στα βαθιά χωρίς σωσίβιο προτείνοντας κάτι που δεν υπάρχει στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί δεν είπε ότι είναι μια προσωπική άποψη που δεν έχει απασχολήσει τα εκλεγμένα όργανα του κόμματος και απλώς την καταθέτει για να ανοίξει μια συζήτηση; Αστοχία πρώτου μεγέθους από ένα στέλεχος με κύρος και με μεγάλη πείρα.
2) Ακριβώς επειδή ο Μ. Γλέζος δεν είναι χτεσινός στην πολιτική -έχει διανύσει διά πυρός και σιδήρου μια μακρά διαδρομή- όφειλε να ξέρει ότι οι απόψεις του θα γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους αντιπάλους του κόμματός του. Οι συσχετισμοί στο μιντιακό πεδίο είναι δεδομένοι. Οι πρόθυμοι επικοινωνιακοί ιμάντες της κυβέρνησης κάνουν την τρίχα τριχιά, κατασκευάζουν διαφωνίες και βεβαίως ξεσαλώνουν όταν εντοπίζουν διαφορετικές γνώμες. Ο ίδιος έχει πέσει θύμα της γνωστής μονταζιέρας και έπρεπε να είναι προσεκτικός. Εχει μεγάλη σημασία, ιδιαίτερα σε προεκλογική περίοδο, το τι λες, πώς το λες και πού το λες. Θύμωσε και δικαιολογημένα ο Μ. Γλέζος επειδή, όπως είπε, παρερμήνευσαν τα λόγια του. Θύμωσαν όμως και οι σύντροφοί του, αν κρίνω από τις επίσημες δηλώσεις, επειδή βρέθηκαν στη δυσάρεστη θέση να απολογούνται για ένα μη θέμα δέκα μέρες πριν από τις κάλπες.
3) Αν αυτό που είπε ο Μ. Γλέζος παραπέμπει σε αναγκαστικό δανεισμό, αναρωτιέμαι πώς πρέπει να χαρακτηρίσουμε: Το βίαιο κούρεμα των ομολόγων που είχαν στην κατοχή τους ιδιώτες με πενιχρό εισόδημα και ασφαλιστικά ταμεία; Τον Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων (ΕΝΦΙΑ) που θα επιβληθεί για πρώτη φορά και στα αγροτεμάχια; Τη λιτότητα και την εσωτερική υποτίμηση που ανάγκασαν τους πολίτες να σηκώσουν τις καταθέσεις τους, όχι για να τις βγάλουν στο εξωτερικό, αυτή τη δουλειά την έκαναν οι επιτήδειοι, αλλά για να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους και να επιβιώσουν; Τα χαράτσια και τις εισφορές αλληλεγγύης που, αντί να καταργηθούν όπως μας υπόσχονται οι κυβερνητικοί παράγοντες, επεκτείνονται σε βάθος χρόνου; Τη διαχρονική λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων απ’ όλες τις κυβερνήσεις, που έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των συντάξεων, των επικουρικών και των εφάπαξ; Σε τελική ανάλυση ποιος είναι ο σωστός όρος για να περιγράψει κάποιος τη θηριώδη μεταφορά πλούτου που συνέβη την περίοδο της κρίσης από τα φτωχά και τα μεσαία στρώματα στη συντριπτική μειοψηφία του 1%;
Οχι, αυτά δεν είναι αναγκαστικός δανεισμός, είναι απλώς οι πολιτικές που θα σώσουν την πατρίδα. Συγγνώμη την παρτίδα ήθελα να πω. Την παρτίδα για τα κόμματα που ευθύνονται για τη χρεοκοπία της χώρας, το πισωγύρισμά της στο επίπεδο των δικαιωμάτων στη δεκαετία του ’60 και για τους πολιτικούς που, αφού καλλιέργησαν την ηθική της συλλογικής ενοχής, σήμερα εκφοβίζουν το εκλογικό σώμα, ο ένας προβάλλοντας το δίλημμα «σταθερότητα ή αστάθεια» και ο άλλος ζητώντας ψήφο ελεημοσύνης για να διατηρηθεί στη ζωή η παράταξή του και μέσω αυτής η Ελλάδα!!!
