Υποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Αυτό που προσπαθεί να πετύχει η κυβέρνηση με τη «μέθοδο» της καταστολής ξεπερνά κάθε προηγούμενο στην ελληνική πολιτική σκηνή. Οχι ότι τα ΜΑΤ δεν «κοσμούν» με την παρουσία τους το κέντρο της Αθήνας τις τελευταίες δεκαετίες. Απλώς, τώρα, επεμβαίνουν απροκάλυπτα δηλώνοντας την υποταγή τους στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι οποίες ποινικοποιούν, όχι μόνο τους κοινωνικούς αγώνες, αλλά και την ιδεολογία όσων συμμετέχουν σ' αυτούς τους αγώνες. Οποιοσδήποτε κινείται, σκέφτεται μάλλον, διαφορετικά είναι ύποπτος, άρα συλλαμβάνεται. Το σχέδιο εντάσσεται στην ευρύτερη υστερία της Ευρώπης για προληπτικές συλλήψεις. Επανερχόμαστε στην εποχή των «παγετώνων». Θα πρέπει να προσέχουμε πώς ντυνόμαστε, πώς καλλωπιζόμαστε, πώς χειρονομούμε, τι λέμε μεταξύ μας. Απαγορεύεται η κάπως ατημέλητη εμφάνιση' είναι ύποπτη, κυρίως αυτή που σημειολογικά παραπέμπει στον αναρχικό χώρο. Η εμφάνιση που βροντοφωνάζει νεοναζιστική ιδεολογία παραμένει στο απυρόβλητο.
Και, όμως, η διαφορετικότητα είναι αυτή που χαράσσει τον δρόμο προς το μεγαλείο της ζωής, το πολύμορφο, πολύπλοκο, πολύτροπο, πολύνοο νόημά της. Χωρίς τη διαφορετικότητα θα ήμασταν ποίμνιο προς άβυσσον, χωρίς ελευθερία, χωρίς ίχνος ανεξαρτησίας.
Ο Επίκουρος είχε διατυπώσει, εδώ και σχεδόν είκοσι τέσσερις αιώνες, τη θαυμαστή θεωρία της παρέγκλισης. Ελεγε, δηλαδή, ότι κάθε άτομο κατά την κάθοδό του αποκλίνει, έστω ελάχιστα. Αυτή η παρέκκλιση από την κάθετη γραμμή δημιουργεί αυτονομία και ελευθερία, οι οποίες επεκτεινόμενες στην πράξη των ανθρώπων δημιουργούν τη βούλησή τους. Αυτή η απόκλιση από τα γνωστά, τα παραδεδομένα, δημιούργησε όλα τα είδη, είναι το θεμέλιο του κόσμου και η αιτία για την εμφάνιση του ανθρώπου ως ιστορικού και δημιουργικού όντος (Λουκρήτιος: «Αν δεν υπήρχε αυτή η παρέκκλιση όλα θα κατευθύνονταν σαν σταγόνες της βροχής προς τα τρίσβαθα του κενού και καμιά επαφή, καμιά πρόσκρουση δεν θα γινόταν ανάμεσα στα αρχικά στοιχεία' κι έτσι η φύση δεν θα δημιουργούσε τίποτα»).
Μεγαλοφυής σύλληψη, επιβεβαιωμένη τόσους αιώνες αργότερα (Χάιζεμπεργκ) ως αρχή της απροσδιοριστίας. Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και στον κοινωνικό χώρο. Χωρίς το διαφορετικό, θα ήμασταν μια άνοστη σούπα, μια φασιστική κοινωνία. Δυστυχώς τα νέα μυαλά της Ευρωπαϊκής Ενωσης (απόγονοι, παρακαλώ, του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού) έχουν βαθλεί να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σ' αυτή την αχανή σούπα της υπάκουης κοινωνίας. Θέλουν κοινωνίες άβουλες, υποτακτικές, χωρίς νεύρο, χωρίς αμφισβήτηση, χωρίς κριτική, χωρίς πάθη' επιθυμούν αγέλες ώστε αυτοί που παίρνουν αποφάσεις να είναι ήσυχοι και να απολαμβάνουν ό,τι στερούν από τις κοινωνίες: τον μόχθο τους, τον μισθό τους. Ουδόλως ενδιαφέρονται για την Παιδεία και τον πολιτισμό, μάλλον φροντίζουν να τα απαξιώσουν. Τα καταφέρνουν, δυστυχώς. Τα πολλά σχολεία είναι περιττά, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις είναι πολυτέλεια, το λέει η ίδια κοινωνία: «Δεν έχουμε να φάμε, τα πανηγύρια μάς μάραναν;». Δεν καταλαβαίνει ότι μ' αυτή τη λογική νομιμοποιεί την κατασταλτική πολιτική, την αυθαιρεσία, τον αυταρχισμό, ότι δίνει λαβή στους κυβερνητικούς να εκδιώξουν κάθε τι το διαφορετικό.
