Tης Σίας Αναγνωστοπούλου*

Το μοντέλο παραγωγικού προσανατολισμού της χώρας, τα χαμηλά φορολογικά έσοδα του κράτους, η αναποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα έφεραν την Ελλάδα στο επίκεντρο μιας κρίσης που δεν ήταν ούτε αποκλειστικά ούτε κυρίως ελληνική, αλλά που έθιξε, λόγω των ελληνικών αδυναμιών, τη χώρα μας πολύ περισσότερο από όποια άλλη. Τι έγινε αυτά τα τέσσερα χρόνια; Ουδείς υποστηρίζει, ούτε καν οι φανατικότεροι οπαδοί των μνημονιακών πολιτικών, ότι υπήρξε αλλαγή παραγωγικού μοντέλου, ουδείς υποστηρίζει ότι η Ελλάδα απέκτησε αποτελεσματικό, σταθερό και βιώσιμο φορολογικό σύστημα, ουδείς σκέπτεται ότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας έγινε πιο αποτελεσματικός. Αλλαξαν τουλάχιστον οι πελατειακές σχέσεις, διαμορφώθηκαν οι ελάχιστοι κανόνες και μια νέα κουλτούρα σε θέση να συμβάλουν, έστω μελλοντικά, στην αλλαγή πολιτικών; Οσοι ζουν έσωθεν τον δημόσιο τομέα, αλλά και οι καλύτεροι ειδικοί επί του θέματος, διαβεβαιώνουν για το αντίθετο.

Τέσσερα χρόνια ακραίας λιτότητας, τέσσερα χρόνια υπερφορολόγησης των μισθωτών, τέσσερα χρόνια απώλειας εισοδήματος και έκρηξης της ανεργίας, τέσσερα χρόνια παραβίασης του εργατικού δικαίου, τέσσερα χρόνια πουλήματος κρατικής περιουσίας σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές αύξησαν δραματικά τη φτώχεια, κατέστρεψαν τις ζωές και τις καριέρες ανθρώπων, εξασθένισαν το κοινωνικό κράτος, αποσύνθεσαν περαιτέρω τον ήδη μη υγιή παραγωγικό ιστό. Και, επιπλέον, όχι μόνον δεν μείωσαν αλλά αύξησαν δραματικά το δημόσιο χρέος! Αυτό πράγματι είναι ένα μοναδικό success story. Χρειάζεται μεγάλη ικανότητα αυθυποβολής και ακόμη μεγαλύτερη ικανότητα ιδεολογικής και διαχειριστικής τύφλωσης για να σωρεύσεις τόσες πολλές αποτυχίες σε τόσα πολλά μέτωπα δράσης και να θεωρείς ότι είσαι «επιτυχημένος».

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να υπάρξει εύκολη έξοδος από τη χρεοκοπία. Δεν μπορείς να εξέλθεις «δωρεάν». Ομως η πολιτική, οικονομική, διαχειριστική αλλά και ηθική (τι συνέβη αλήθεια με τη λίστα Λαγκάρντ;) ανεπάρκεια των ηγεσιών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ υπερέβη και τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις.

Σήμερα η χώρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, κρίσιμο με την έννοια του ιστορικού θεσμισμού. Τα ιστορικά σταυροδρόμια διακόπτουν την παλαιά συνέχεια, αλλάζουν δομές και νοοτροπίες, λειτουργούν σαν μεγάλοι επιταχυντές της Ιστορίας.

Οσοι, δίκαια απογοητευμένοι, θεωρούν ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει σε αυτή την κοινωνία, ότι πάντοτε τα πράγματα ήταν άσχημα, παραβλέπουν τη σημασία των «κρίσιμων στιγμών» στην Ιστορία. Αντί να απαντήσουν στο ερώτημα «πότε μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα και από ποιον» απαντούν στο ερώτημα »τι είναι η ελληνική κουλτούρα», «τι είναι η ελληνική κοινωνία», ως εάν να αποτελούν τους συγγραφείς ενός λήμματος εγκυκλοπαίδειας. Και ως εάν η ελληνική κουλτούρα να είναι αιώνια, αμετάλλακτη, χωρίς ασυνέχειες. Κάτι σαν τις θάλασσες και τα βουνά του ελληνικού τοπίου.

Στο ερώτημα λοιπόν «πότε μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα και από ποιον», η απάντηση είναι τώρα και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, γιατί δεν υπάρχουν άλλα χρονικά περιθώρια, γιατί ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Τώρα, γιατί ο συσχετισμός ισχύος το επιτρέπει. Και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις αδυναμίες του, διαχειρίζεται, από τη σκοπιά των δυνάμεων της κοινωνικής δικαιοσύνης και της προόδου, αυτή τη μεγάλη ιστορική στιγμή. Αυτός βρίσκεται στο κέντρο της διάταξης των δυνάμεων, αυτός είναι πιο μπροστά από άλλους, αυτός αποτελεί το στέρεο, συγκροτημένο και προκεχωρημένο τμήμα του σχηματισμού της μεγάλης αλλαγής.

Η σημερινή συγκυβέρνηση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, για να αντιμετωπίσει τη χρεοκοπία που τα δύο κόμματα δημιούργησαν, οδηγεί την Ελλάδα μακριά από την Ευρώπη, σε μια γκρίζα κοινωνική και θεσμική ζώνη όπου θα κυριαρχούν η υψηλή ανεργία, οι παροχές κοινωνικού κράτους αφρικανικού τύπου (αυτό προβλέπει το μεσοπρόθεσμο), η ευνοϊκή μεταχείριση των κερδοσκόπων κάθε είδους, και μια κουλτούρα ατομικής και συλλογικής αναξιοπρέπειας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έμαθε από τις αποτυχίες του παλαιού δικομματισμού. Εμαθε και από τις δικές του αδυναμίες. Η διαδικασία ωρίμανσής του υπήρξε επίπονη, αλλά και εξαιρετικά γρήγορη. Οι οικονομικές του προτάσεις ανταποκρίνονται στον κοινό νου και συγκλίνουν με τις αναλύσεις μερικών από τους καλύτερους οικονομολόγους του κόσμου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί ένα ρεύμα που βρέθηκε πάντα στο επίκεντρο της Ευρώπης και των ευρωπαϊκών αξιών. Το ρεύμα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Καλείται σήμερα να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση χωρίς να πληρώσουν άλλο οι φτωχοί. Καλείται να κτίσει ένα κοινωνικό κράτος με καθολικές παροχές που δεν θα έχει τα χαρακτηριστικά ούτε του αφρικανικού μοντέλου που δημιουργεί η παρούσα ελληνική κυβέρνηση ούτε του πελατειακού κοινωνικού κράτους χωρίς αναδιανομή που έκτισε το παλαιό ΠΑΣΟΚ. Το κοινωνικό κράτος που δεν θεμελιώνεται στην αναδιανομή του πλούτου δεν είναι βιώσιμο, σήμερα όλοι το γνωρίζουν. Γι’ αυτό και η επιστροφή στο παρελθόν της λαμογιάς είναι και αδύνατη και μη επιθυμητή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί τις καλύτερες αξίες της Ευρώπης (τις οποίες οι κυρίαρχες ελίτ στις Βρυξέλλες και στην Ελλάδα έχουν δυστυχώς εγκαταλείψει).

…………………………………………………………………………………..

*Υποψήφια ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ