Του Χρήστου Λάσκου*

Είναι γνωστό πως, βάσει της καθεστωτικής αφήγησης, τα τελευταία τέσσερα χρόνια όλοι οι κάτοικοι αυτής της πατρίδας συμμετέχουμε σε μια εθνική προσπάθεια αναγέννησης επωμιζόμενοι τις απαραίτητες θυσίες -οι πάντες, αδιακρίτως. Ολοι χάσαμε στην κρίση, όλοι συμβάλαμε, όλοι μετείχαμε και μετέχουμε: αστοί και προλετάριοι, πλούσιοι και φτωχοί, ο εισαγγελέας μαζί με τον αλήτη και η παρθένα με τον Σατανά.

Ολοι συνεισφέραμε ώστε να μειωθεί το χρέος και να ξαναεκκινήσει η ανάπτυξη. Θα μου πείτε, το χρέος μειώθηκε… από το 120% στο 180% του ΑΕΠ και η ανάπτυξη δημιούργησε 1,5 εκατομμύριο θέσεις ανεργίας.

Ε, και λοιπόν; Δεν αρκεί που οι 500 πλουσιότερες ελληνικές οικογένειες αύξησαν τον πλούτο τους από 50 σε 60 δισεκατομμύρια μέσα στο 2013, που ο λόγος των εταιρικών κερδών προς τις αμοιβές της εργασίας αυξήθηκε μέσα στην κρίση κατά 40%, που το 80% των υπερωριών δεν πληρώνονται, που ο ιδιωτικός τομέας υγείας διπλασίασε τα κέρδη του ή που οι πατριωτικές μας τράπεζες μεταμορφώθηκαν με τα χρήματά μας από σαπάκια σε… συστημικές (sic);

Ολοι χάσαμε στην κρίση. Αύτανδρο το έθνος συνέβαλε και υπέστη.

Γι’ αυτό, σύμφωνα με το Διεθνές Γραφείο Εργασίας, είμαστε πλέον επαξίως τελευταίοι από την άποψη των εργασιακών δικαιωμάτων στην Ευρώπη, στην ίδια κατάταξη με την Κίνα. Ο λευκός Κινέζος εργαζόμενος κατασκευάστηκε στο δικό μας εθνικό εργαστήριο και δεν μπορεί παρά να είμαστε πολύ περήφανοι «για του έθνους την τιμή».

Ή, όπως το έθεσε πριν από λίγο καιρό, στις ίδιες σελίδες, ένας ιδιωτικός υπάλληλος: «Δεν με πειράζει τόσο που υποαμείβομαι για τη δουλειά που κάνω, την οποία πριν από τρία χρόνια την έκαναν τρεις άνθρωποι. Πιο πολύ με πειράζει, με εξοργίζει, που κάθε μέρα το αφεντικό μου μού υπενθυμίζει με νόημα ότι έξω υπάρχουν 1,3 εκατομμύρια άνεργοι που θα περιμένουν πώς και πώς να μου φάνε τη θέση. Ετσι, λοιπόν, οφείλω να ευγνωμονώ και να δηλώνω την πλήρη υποταγή μου στο καλό αφεντικό, που απαιτεί να είμαι στις επάλξεις 16 ώρες τη μέρα, Σάββατα, Κυριακές, αργίες. Κι έτσι το κάθε αφεντικό ελέγχει απόλυτα τη ζωή μου…».

Καμιά καλύτερη περιγραφή δεν μπορεί να υπάρξει γι’ αυτό που μας κάνανε τα αφεντικά μας με την αρωγή των Ευρωπαίων αδελφών τους. Με αυτήν τη σειρά και όχι ανάποδα: πρώτα οι συμπατριώτες μας και μετά οι «ξένοι».

Θέλουν να μας κάνουν τη Χιλή του 21ου αιώνα. Μπορούμε να είμαστε η Χιλή που νίκησε.

Η μεγάλη εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή είναι δυνατό να γίνει το πρώτο και καθοριστικό βήμα. Ολοι μοιραζόμαστε την ευθύνη.

ΥΓ. Και, μετά από όλα αυτά, το ΚΚΕ θεωρεί πως εγώ, η Χριστακάκη ή η Κούνεβα είμαστε το ίδιο με τον Παντελή Καψή, τη Μαρία Σπυράκη και τον Γιώργο Κύρτσο. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

……………………………………………………………………………………….

* Υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ