Του Τάσου Παππά
Δηλώνω προκαταβολικά ότι έχω μπερδευτεί. Θα σταθώ την Κυριακή μπροστά στις τηλεοράσεις για να δω το ποσοστό της Ελιάς, χωρίς να έχω στη διάθεσή μου ένα ασφαλές μέτρο για να μπορέσω να κρίνω ποια επίδοσή της θα θεωρηθεί καλή, ποια διαχειρίσιμη και ποια θα είναι καταστροφική για το ΠΑΣΟΚ, τη δημοκρατική παράταξη, τον τόπο, τα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο, την Ευρώπη, την οικουμένη, το σύμπαν ολάκερο. Ακούω τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του και δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα. Τη μια φορά βάζουν τον πήχη κοντά στο αποτέλεσμα που είχε το ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές, την άλλη τον χαμηλώνουν αρκετά και εσχάτως, μέσω διαρροών, μας λένε ότι αν η Ελιά καταποντιστεί, ο πρόεδρος του κόμματος θα πάει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να εισηγηθεί πρόωρες εκλογές, αφού η κυβέρνηση θα έχει χάσει την πολιτική νομιμοποίηση.
Δεν θυμάμαι, την περίοδο της μεταπολίτευσης, άλλο κόμμα του μεγέθους του σημερινού ΠΑΣΟΚ να έχει ζητήσει με τόσο ταπεινωτικό τρόπο, στα όρια του αυτοεξευτελισμού, ψήφο ελεημοσύνης, όχι για να σωθεί το ίδιο, αλλά για την Ελλάδα ρε γαμώτο. Το θέμα είναι ότι ούτε το σημερινό ΠΑΣΟΚ με την πολιτική που υπηρετεί δικαιούται να υποστηρίζει ότι ανήκει στη δημοκρατική παράταξη ούτε το όραμά του για την Ελλάδα και την Ευρώπη είναι ελκυστικό για τους προοδευτικούς ψηφοφόρους.
Τι είδους κεντροαριστερό κόμμα είναι αυτό που έχει μετατραπεί, όχι από ανάγκη, αλλά με επιλογή, σε συνιστώσα της Δεξιάς; Τι είδους κεντροαριστερό κόμμα είναι αυτό που παραμένει σε μια κυβέρνηση όπου τον τόνο δίνει και τις κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνει ένας κλειστός κύκλος ανθρώπων με ακροδεξιό προσανατολισμό; Τι είδους κεντροαριστερό κόμμα είναι αυτό που η μόνη έγνοια της ηγεσίας του είναι πώς θα δυσφημήσει την Αριστερά, ερωτοτροπώντας ταυτοχρόνως με την πιο χυδαία μορφή νεοφιλελευθερισμού; Τι είδους προοδευτική σταθερότητα είναι αυτή που ευαγγελίζεται ο αρχηγός του, όταν ξέρει πολύ καλά πως όλα όσα έχουν αφαιρεθεί από τους εργαζομένους σε επίπεδο εισοδημάτων και δικαιωμάτων, με τη δική του συνέργεια, είναι αδύνατον να επιστραφούν, αν δεν ανατραπούν οι συσχετισμοί στην Ελλάδα και την Ευρώπη; Τι είδους δημοκρατική ομαλότητα μπορούν να εγγυηθούν αυτοί που για να περάσει η πολιτική τους δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο; Τρομοκράτησαν την κοινωνία, εκβίασαν τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες, συμμετείχαν σε συνωμοσίες για να ρίξουν εκλεγμένο πρωθυπουργό, κυβέρνησαν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, παραβίασαν ασυστόλως το Σύνταγμα, ψήφισαν νύχτα τροπολογίες για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα, στήριξαν και στηρίχτηκαν από τη διαπλοκή, απείλησαν και συνεχίζουν να απειλούν τον κόσμο πως αν εμπιστευτεί τους άλλους θα γίνουμε Αργεντινή και Ουκρανία, θα γυρίσουμε στη δραχμή και θα είμαστε οι παρίες της Ευρώπης;
Αλλά ποια είναι η Ευρώπη που έχουν στο μυαλό τους και την οποία μας καλούν να υπερασπιστούμε από τις πλαγιοκοπήσεις των ευρωσκεπτικιστών και των μισαλλόδοξων άκρων; Δικό τους δημιούργημα είναι η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, του δημοκρατικού ελλείμματος, των τεράστιων ανισοτήτων, της γερμανικής ηγεμονίας, της μαζικής ανεργίας, της μερικής και κακοπληρωμένης απασχόλησης, της κυριαρχίας των τραπεζών και της τεχνοκρατίας. Συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες εργάστηκαν συστηματικά και με φανατισμό ιερομόναχου για να φτιάξουν αυτό το ανοσιούργημα και τώρα θέλουν να μας το παρουσιάσουν ως σπίτι όλων μας.
Τι συνδέει όμως τον τραπεζίτη, που σώθηκε με παρέμβαση του κράτους, με τον εργαζόμενο που είδε τον μισθό του να συρρικνώνεται, τα κοινωνικά δίκτυα να ξηλώνονται και αφέθηκε έρμαιο στις δυνάμεις της αγοράς; Τι συνδέει το άπληστο και προκλητικό 1% του πληθυσμού, που κατέχει το 70% του εισοδήματος, με τη μεγάλη μάζα των ανθρώπων που έπεσαν στον λάκκο της ανεργίας ή βρίσκονται στο όριο της φτώχειας; Τι συνδέει τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ που αποφασίζουν ερήμην των λαών με τους πολίτες που καλούνται μία φορά στα πέντε χρόνια να εκλέξουν τους αντιπροσώπους τους, οι οποίοι παίζουν διακοσμητικό ρόλο;
Και καλά οι συντηρητικοί. Αυτοί δεν πρόδωσαν ούτε τις ιδέες τους ούτε τις αξίες τους. Οι σοσιαλδημοκράτες όμως; Με επιθετική αναίδεια μας ζητούν να επιβραβεύσουμε την πολιτική τους για μια Ευρώπη όπου μετρούν «μόνο νούμερα και στατιστικές -πλεόνασμα, αγορές, success story- και όχι οι ανθρώπινοι καημοί, οι ελπίδες, οι ανάγκες» (Κ. Δουζίνας «Εφ.Συν» 20-5-2014). Τι καλό μπορούμε να περιμένουμε απ’ αυτούς που βεβήλωσαν, χωρίς να το έχουν μετανιώσει, τις γενέθλιες αρχές της ιδεολογίας τους και έχουν καταντήσει θλιβεροί νεροκουβαλητές του νεοφιλελευθερισμού;
