Του Οδυσσέα Βουδούρη*
Μετά την εκλογική της κατάρρευση, η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται μπροστά σε μια υπαρξιακή κρίση. Κατ’ αρχάς, ας υπενθυμίσουμε τα προφανή αίτια αυτής της κατάρρευσης.
Τη μεθεπομένη των εκλογών του Ιουνίου 2012, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, με έναν τρόπο μάλλον εκβιαστικό, πέρασε από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος μιαν απόφαση. Η απόφαση αυτή αφορούσε την ψήφο εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση, βάσει μιας προγραμματικής συμφωνίας, που όντως ήταν αρκετά θετική, χωρίς συμμετοχή στην κυβέρνηση. Τις επόμενες βδομάδες οι όροι αυτοί αντιστράφηκαν. Η ΔΗΜΑΡ κατέληξε να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση, η οποία προκλητικά καταπατούσε την προγραμματική συμφωνία. Ετσι συνέβαλε αποφασιστικά στη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει τους αριστερούς της ψηφοφόρους και να διαγράψει δύο βουλευτές της, που επέμεναν σε έναν αριστερό προσανατολισμό.
Ενα χρόνο μετά, η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε από την κυβέρνηση. Ο λόγος δεν ήταν η ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική, εφόσον η ΔΗΜΑΡ δεν προέβη σε καμία αυτοκριτική, αλλά η νομή της εξουσίας, από την οποία η ΔΗΜΑΡ θεωρούσε (ενδεχομένως δικαιολογημένα!) ότι δεν εισέπραττε αυτό που της αναλογούσε. Τα αποτέλεσμα ήταν να χάσει η ΔΗΜΑΡ τους κεντροδεξιούς ψηφοφόρους που είχε προσελκύσει με την κυβερνητική της πορεία.
Εχοντας απολέσει τόσο την πρωταρχική της αριστερή ταυτότητα, όσο και τη μεταγενέστερη δεξιά, η ΔΗΜΑΡ έμεινε ένα κόμμα χωρίς ψηφοφόρους. Το πραγματικό σημερινό πρόβλημα της ΔΗΜΑΡ είναι πως αποτελείται από δύο συνιστώσες, οι γραμμές των οποίων δεν είναι μόνο διαφορετικές, αλλά και απολύτως ασυμβίβαστες.
Η μία συνιστώσα αποβλέπει στη συγκρότηση ενός κεντροδεξιού πόλου μαζί με το κόμμα του κ. Βενιζέλου, ώστε, στο πλαίσιο μιας ανταγωνιστικής συνεργασίας με τη Ν.Δ., να συνεχίσει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Η άλλη συνιστώσα καταλαβαίνει πλέον πως παρασύρθηκε σε έναν δρόμο ο οποίος δεν έχει σχέση με την πολιτικο-ιδεολογική αφετηρία του κόμματος και επιθυμεί τώρα να επανέλθει στην προοπτική μιας ευρείας συμμαχίας αριστερών και κεντροαριστερών δυνάμεων, σε αντινεοφιλελεύθερη βάση, προφανώς σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οσο αυτές οι δύο συνιστώσες παραμένουν στο ίδιο κόμμα, θα αλληλοπαρασύρονται στον βυθό, όπως δυο ναυαγοί που πιάνονται ο ένας από τα μαλλιά του άλλου. Η παραίτηση του κ. Κουβέλη επισφραγίζει λογικά αυτό το αδιέξοδο.
Ηρθε λοιπόν η ώρα της αλήθειας για τη ΔΗΜΑΡ και γίνεται φανερό πως η μόνη σωτήρια πράξη, που είναι και το πολιτικά έντιμο, είναι ο χωρισμός. Ενας πολιτικά πολιτισμένος χωρισμός που θα απελευθερώσει και τις δύο συνιστώσες. Η μία θα τα βρει με τον κ. Βενιζέλο, με Ελιές και Ποτάμια, με τους 58 (ή όσους έχουν μείνει)… Η άλλη θα έρθει να ενισχύσει την προσπάθεια κινήσεων, όπως η «Κοινωνία Πρώτα», για τη συγκρότηση μιας συμμαχίας δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων, η οποία εκ των πραγμάτων θα συγκροτηθεί γύρω από την Αριστερά, με στόχο την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και τις μεταρρυθμίσεις που θα μας προφυλάξουν από κάθε είδους μελλοντικό μνημόνιο.
………………………………………………………………………………………………………………………………..
*Βουλευτής, μέλος της «Κοινωνίας Πρώτα»
