Η Ολγα Κουκλάκη με νέο δίσκο και συναυλίες στην Ελλάδα

«Ι U Need» μάς λέει η συμπατριώτισσά μας που πρώτοι ανακάλυψαν οι Γάλλοι. Πιο ώριμη και σκληρή από τον ανταγωνιστικό κόσμο τής μουσικής, πυκνώνει την επικοινωνία της με το ελληνικό κοινό. Ενώ το τραγούδι της «Stop» θα ακούγεται στη νέα ταινία τού Ζαν Ντιζαρντέν

Της Μαρίνας Κουβέλη

Πριν από δέκα περίπου χρόνια ακούσαμε πρώτη φορά το όνομά της. Ηταν μια ακόμα Ελληνίδα που έσκιζε στο εξωτερικό. Οι Γάλλοι πρόλαβαν και μας τη σύστησαν κι εμείς τρέχαμε να ανακαλύψουμε το κορίτσι που ξεσηκώνει τον ηλεκτρονικό μουσικό κόσμο. Ακούγοντας τα πρώτα της κομμάτια καταλάβαμε γιατί στο Παρίσι την είχαν περί πολλού.

Σήμερα πλέον στο βιογραφικό της συνυπάρχουν συνεργασίες με την ομάδα του Μαρκ Κόλιν (δηλαδή τους Nouvelle Vague), τρία άλμπουμ και μπόλικα εγκώμια -από το εξωτερικό τα περισσότερα. Κι ενώ νομίζαμε ότι στην Ελλάδα θα την βλέπουμε μόνο ως επισκέπτρια, εκείνη έκανε την έκπληξη: τον Μάιο κυκλοφόρησε το άλμπουμ της «I U Need» και πριν από μερικές εβδομάδες μάς χάρισε μια εμπλουτισμένη έκδοση, στην οποία υπάρχει ένα δεύτερο CD με εξαιρετικά ρεμίξ των τραγουδιών. Σύντομα θα τα ακούσουμε και ζωντανά καθώς η Ολγα Κουκλάκη ετοιμάζεται για συναυλίες σε Ξάνθη (27/2, Dili Dili Discocafenio), Θεσσαλονίκη (28/2, CoctailBar), Βόλο (1/3, VOX) και Αθήνα ( 2/3, Αnaxagora 3-5).

Ανετη και χαριτωμένη, κατασταλαγμένη και δυναμική, πηγαινοέρχεται ακόμα στη Γαλλία, αλλά έχει «μεγαλώσει» πολύ τον χρόνο που μένει στην Αθήνα. «Μέχρι πέρυσι προτιμούσα να παίζω έξω, γιατί εκεί το κοινό δείχνει ενδιαφέρον σε οτιδήποτε καινούργιο. Τελευταία νιώθω ότι τους Ελληνες τους αγγίζω περισσότερο, ότι επικοινωνούμε. Και μου αρέσει πολύ».

Το «I U Need» διαφέρει από τις προηγούμενες δουλειές της. Μπορεί η ίδια να παραμένει πιστή στον ηλεκτρονικό ήχο, αλλά τα 11 τραγούδια είναι περισσότερο τρυφερά από σκοτεινά, έχουν λιγότερες αιχμές και περισσότερες ευαισθησίες. Το «I U Need» μιλά για τη δυσκολία επικοινωνίας. Το «Antivirus» για τη δύναμη να αντιμετωπίζουμε προβλήματα υγείας. Στο «Sweetheart» αντιμετωπίζει με χιούμορ τα γυναικεία στερεότυπα. Το «Gazstation» το έγραψε σε ένα βενζινάδικο, θυμωμένη που της χρωστούσαν χρήματα. Την ώρα που κουβεντιάζαμε, χτύπησε το τηλέφωνο και της ανακοίνωσαν ότι το τραγούδι της «Stop» θα ακούγεται στην νέα ταινία του Ζαν Ντιζαρντέν, «Mobius»!

-Μήπως δεν σε «αγγίζει» η κρίση;

«Στη μουσική πάντα κρίση είχαμε. Ο βρεγμένος δεν φοβάται τη βροχή. Η γενιά μου υπήρξε άτυχη, διότι βλέπει να γκρεμίζονται έστω και αυτά τα λίγα που είχε προλάβει να χτίσει. Νομίζω, όμως, ότι αυτή η διαδικασία σκέψης στην οποία μπήκαμε αξίζει τον κόπο. Φτάνει πια το παραμύθι με τα χρήματα».

-Οι Γάλλοι πώς αντιμετωπίζουν τους τριγμούς της ύφεσης;

«Διαφορετικά από εμάς. Αντιδρούν, αλλά δεν διαλύουν την καθημερινότητά τους. Εδώ τα αρνητικά είναι εις βάρος της δημιουργικότητας. Εκεί οι δυσκολίες συνυπάρχουν με την κανονική ζωή».

-Ηταν τελικά τόσο άνετη η επικράτησή σου στις «ξένες αγορές»;

«Η φυγή στο εξωτερικό δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Είναι ένα μεγάλο ψέμα. Το να αναζητήσεις αλλού την τύχη σου είναι μια διαρκής πάλη. Αλλο να φεύγεις από την Ελλάδα με ένα μεγάλο ποσό στην τσέπη και να πηγαίνεις στο Λονδίνο για τρεις μήνες για να κάνεις καριέρα, κι άλλο να φτάνεις σε μια ξένη χώρα χωρίς καμία γνωριμία και υποστήριξη και να αναζητάς την τύχη σου από το μηδέν».

-Οι Ελληνες γιατί διακρίνονται σπάνια στο εξωτερικό;

«Οι δισκογραφικές δεν επενδύουν σοβαρά στο «εξαγώγιμο» τραγούδι. Δεν αναφέρομαι στους λαϊκούς ερμηνευτές, που απευθύνονται σε ομογενείς. Μιλάω για παραγωγές που αγγίζουν ένα παγκόσμιο κοινό. Δεν μπορείς να βγάζεις ένα έντεχνο άλμπουμ και να περιμένεις ότι θα ξετρελαθούν οι Γάλλοι. Δυστυχώς, χάσαμε πολλά χρόνια και χρήματα για ένα εγχώριο προϊόν που έξω δεν λέει τίποτα».

-Εσύ, όμως, σήμερα είσαι εδώ.

«Είμαι εδώ, είμαι παντού. Γύρισα για να βρω τη φωλιά μου, τους φίλους, την οικογένειά μου. Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου σούπερ πετυχημένη διεθνή τραγουδίστρια. Ισα ίσα που σκλήρυνα από την εμπειρία της Γαλλίας και συνειδητοποίησα ότι η αληθινή επιτυχία είναι μέσα μας. Είναι αυτό που βιώνουμε ,ανεξάρτητα πώς μας βλέπουν οι άλλοι. Οι διαδικασίες αυτογνωσίας είναι ζόρικες. Για ένα διάστημα είχα χάσει τελείως τον εαυτό μου. Πάσχιζα να επιβιώσω σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον σκληρό και ανταγωνιστικό, δούλευα ασταμάτητα, δεχόμουν για οικονομικούς λόγους ό,τι κι αν μου πρότειναν, προσπαθούσα να αποδεικνύω καθημερινά ποια είμαι, έπινα. Οταν συνειδητοποίησα τι έκανα είπα: «Oλγα get a life», ονόμασα έτσι το προηγούμενο άλμπουμ μου και έκλεισε για πάντα αυτή η σκοτεινή περίοδος».