Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Εντυπωσιάζει η προσπάθεια κυβερνητικών στελεχών να αποποιηθούν, μέσω επιλεκτικών διαρροών σε μέσα ενημέρωσης, των ευθυνών τους για την κατρακύλα στις λαϊκές προτιμήσεις με βάση τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Ο ένας φαίνεται να ρίχνει τα βάρη στον άλλον, παραβλέποντας τη μοναδική πραγματικότητα. Πως το σύνολο της πολιτικής τους κατέστρεψε την άλλοτε κραταιά Ν.Δ., ενώ οδηγεί σταδιακά αλλά σταθερά τη χώρα μακριά από τον σεβασμό των δημοκρατικών θεσμών και στην αγκαλιά επιλογών αυταρχικών και πιθανότατα ολοκληρωτικών.

Είχα πολλές φορές επισημάνει με κείμενά μου πως ο σημερινός υπουργός των Οικονομικών θα αποδειχθεί μοιραίος για την επιβίωση της δημοκρατίας στην Ελλάδα με τις επιλογές του να τσακίσει την ατομική ιδιοκτησία, να τινάξει στον αέρα την ελευθερία των οικονομικών συναλλαγών και να διαλύσει την αγορά. Η φροντίδα να μη θιγεί καθόλου ουσιαστικά ο δημόσιος τομέας, που στεγάζει τις συντεχνίες που πρόσκεινται ακόμη στο κυβερνητικό σχήμα, εξοργίζει την κοινωνία και την οδηγεί σε συμπεριφορές ανεξέλεγκτες και επικίνδυνες.

Οι ευθύνες όμως είναι ευρύτερες. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ κάνουν τα πάντα για να συντηρήσουν σχετικά απείραχτο τον δημόσιο τομέα της οικονομίας που συνεχίζει ακόμη να στηρίζει την πολιτική τους παρουσία. Ως συνέπεια δεν υπάρχει κυβερνητικό στέλεχος που να εξαιρείται των σχετικών καταλυτικών ευθυνών. Τα πολιτικά τεχνάσματα των ανασχηματισμών και οι φραστικές η άλλες προσεγγίσεις με τη Χρυσή Αυγή δεν πρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα. Το ζήτημα δεν βρίσκεται στα πρόσωπα αλλά στις πολιτικές. Για όσο διάστημα οι φόροι, παρά τις διακηρύξεις του πρωθυπουργού, θα παραμένουν στα ύψη και το κράτος και οι διαρθρωτικές του δαπάνες στο απυρόβλητο η κυβέρνηση θα είναι καταδικασμένη. Αυτοί που ψήφισαν Χρυσή Αυγή το έκαναν από οργή, μίσος και απελπισία. Ουδείς τους ελέγχει η τους καθοδηγεί. Συνακόλουθα κανένας δεν είναι ικανός να τους στρέψει προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.

Στην τραγικότητα των στιγμών συμβάλλουν και τα ΜΜΕ με τις ρηχές και φτωχές ουσίας αναλύσεις τους αλλά και οι εξοργιστικές επιλογές των περισσότερων κομμάτων. Ενώ κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ έχασαν πάνω από το 10% της δύναμής τους, οι λογής αναλυτές ασχολούνται με το γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε στάσιμος καθ’ όσον αφορά την εκλογική του δύναμη. Αγνοώντας την αποχή των αηδιασμένων πολιτών αλλά και την ελπιδοφόρο παρουσία του Ποταμιού. Εξίσου παράδοξα εξασφαλίζεται συνέντευξη ενός βιωματικά ακραίου δεξιού δικηγόρου, πρώην στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού, για να εκθέσει τις παντελώς αδιάφορες απόψεις του. Δίχως να ελεγχθούν ποτέ στην ουσία οι τραμπουκισμοί του ένστολου γιου του, ασχολούμεθα με τις άσχετες αναλύσεις του που ρίχνουν περισσότερο σκοτάδι σε μια ήδη ζοφερή πραγματικότητα.

Οσο για τους εκπροσώπους της χώρας στην Ευρωβουλή, μέσα από τη φαεινή ιδέα της εισαγωγής σταυρού προτίμησης στις σχετικές εκλογές, επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά την άποψή μου πως ο εκλογικός «σταυρός» βρίσκεται στη βάση των δεινών της ελληνικής κοινωνίας. Κατέληξε η χώρα να έχει ως σύνολο εγκυρότερους εκπροσώπους στην Ευρωβουλή τους ειδικευμένους στη γεωπολιτική στρατηγούς της Χρυσής Αυγής, παρά τις τηλεοπτικές και αθλητικές προσωπικότητες των άλλων παρατάξεων. Τι ελπίδες έχουμε να παίξουμε κάποιο ρόλο στις Βρυξέλλες όταν, με ελάχιστες αξιόλογες εξαιρέσεις, η εκπροσώπησή μας θα περιορίζεται σε εκδρομές, επισκέψεις σε μαγαζιά και, για τους πιο φιλότιμους, εντατικά μαθήματα ξένης γλώσσας!

Για όσους θέλουν να σκέπτονται λογικά και να μην αναλώνονται σε ευχολόγια και χίμαιρες είναι φανερό πως άνοιξε ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ για την εξουσία. Οπως καθαρό είναι και ποιος –και με τι πολιτικές– του τον άνοιξε. Αυτό που αποτελεί πλέον πραγματικό κίνδυνο είναι οι συνέπειες μιας αποτυχίας της Αριστεράς στην εξουσία. Και η Δούρου στην Περιφέρεια Αττικής αλλά και κάποιο αργότερα κυβερνητικό σχήμα στη διακυβέρνηση της χώρας, αν αποτύχει, θα οδηγήσει την Ελλάδα στην αγκαλιά του πρωτογονισμού της Ακρας Δεξιάς. Για να το αποφύγουμε, αν είναι αυτό πλέον δυνατόν, πρέπει είτε το σημερινό σχήμα να αλλάξει πολιτική και να υιοθετήσει μια πλατφόρμα ριζικής μείωσης του κράτους, των φόρων και της γραφειοκρατίας είτε να προσπαθήσουμε όλοι ώστε η Αριστερά να μην καταρρεύσει αργότερα.

Το εγχείρημα είναι εξαιρετικά δύσκολο και είναι αμφίβολο αν γίνεται κατανοητό από πολλούς ανθρώπους. Δυστυχώς, ο κοινός νους δεν είναι τόσο κοινός όσον κοινώς νομίζεται! Οσα δεν εισακούσθηκαν ποτέ μέχρι σήμερα, θα ακουσθούν τώρα; Δυστυχώς όταν έπρεπε, και υπήρχε ακόμη χρόνος, η παράταξη επέλεξε να βυθισθεί στην πλάνη και την αναποτελεσματικότητα. Τώρα η όποια αναγνώριση λαθών δεν λύνει προβλήματα. Μόνο η αλλαγή πολιτικής, πολύ δύσκολη πλέον σήμερα, είναι δυνατόν να φέρει κάποια αποτελέσματα. Θα φωνάξει κανείς: «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα»;