Τα όσα συντελούνται στο πάλαι ποτέ πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ είναι δηλωτικά της ρευστότητας που επικρατεί στο πολιτικό σύστημα, και μάλιστα στη διαχείριση της εξουσίας. Η αμφισβήτηση προς τον πρόεδρο του κόμματος από πρώην στελέχη διογκούται αντί να συρρικνώνεται, χαράσσοντας ταυτόχρονα νέους δρόμους για την ανασύνθεση του χώρου της Κεντροαριστεράς, με ζητούμενο αν η σανίδα σωτηρίας θα έλθει από δεξιά ή από αριστερά. Η δραματική πτώση των ποσοστών του κόμματος και η προσκόλλησή του στην κυβέρνηση, με τη δικαιολογία ότι προσπαθεί να σώσει τη χώρα, έχει ξυπνήσει το «σοσιαλιστικό» παρελθόν πολλών στελεχών και, νιώθοντας «απελευθερωμένοι», δεν διστάζουν να αμφισβητήσουν τον κ. Βενιζέλο και να τον θεωρούν από τους κύριους υπεύθυνους για τη δραματική μείωση της εκλογικής δύναμής του. Ταυτόχρονα, όμως, διαφαίνεται και η νοοτροπία που είχαν αποκτήσει και έχει σχέση με την προσκόλληση στην εξουσία, την πεποίθηση, δηλαδή, ότι οι ίδιοι ήσαν οι μόνοι ικανοί να την ασκήσουν. Εξ αυτού προκύπτει το σχεδόν αστείο φαινόμενο, μερικά στελέχη να κρίνουν αυστηρά και μερικά άλλα να προσδοκούν κυβερνητικούς θώκους.
Ολοι μιλούν για ανασύνταξη του κόμματος, τους διαφεύγει όμως ότι η ροπή των ψηφοφόρων έχει αλλάξει ή αναζητεί άλλα πολιτικά μορφώματα για να κατασταλάξει, όπως το νεοφανές σχήμα «Ελιά», η κίνηση των «58», το νεοεμφανισθέν «Ποτάμι», που κι αυτό με τη σειρά του αναζητεί συμμάχους για να «στερεωθεί» στο πολιτικό σκηνικό, και ακόμη ακόμη και η Δημοκρατική Αριστερά, παρά τον καταποντισμό της στις τελευταίες ευρωεκλογές.
Μπορεί το θέμα του αρχηγού και της αντικατάστασής του να φαίνεται για πολλά στελέχη πράξη εκ των ων ουκ άνευ, δεν αποτελεί ωστόσο ριζοσπαστική πολιτική πρόταση, απουσιάζει με άλλα λόγια η ώσμωση του κόμματος με την κοινωνία και η υιοθέτηση φιλολαϊκών κοινωνικών μέτρων, κοντά στα ανερχόμενα κινήματα που ξεκινούν από τη βάση με αριστερό πρόσημο.
Παραμένουν, δηλαδή, κλασικοί στην πολιτική τους, πράγμα που δεν τους περιποιεί τιμή μετά τη μνημονιακή λαίλαπα που έχει σαρώσει τη χώρα και τις δραματικές αλλαγές επί τα χείρω στα εισοδήματα των περισσοτέρων. Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν υγιή τα φαινόμενα της αμφισβήτησης, εάν συνοδεύονταν από μια ολοκληρωμένη, νέα πολιτική πρόταση. Αντ' αυτού βλέπουμε μία από τα ίδια, ποιος δηλαδή θα παρουσιάσει πιστοποιητικά που εξέδωσε η παλιά αίγλη. Ολοι έχουν ευθύνες για τη συρρίκνωση ενός τόσο μεγάλου κόμματος, και βεβαίως τις πιο πολλές ο αρχηγός του κόμματος με τις επιλογές του, που δείχνουν όμως τη μεγαλομανία του και την επιμονή του για παραμονή στην εξουσία, παρά το ενδιαφέρον που δείχνει για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των κοινωνικών στρωμάτων. Εχουν ενδιαφέρον οι έντονες εσωτερικές διεργασίες και οι συγκρούσεις, διότι προμηνύουν νέα σχήματα ή διάλυση ιστορικών κομμάτων. Η ανασύνθεση του πολιτικο-κομματικού σκηνικού βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
