Του Τάσου Τσακίρογλου

Ο εύκολος δρόμος για να σχολιάσεις τον χθεσινό ανασχηματισμό είναι να τον συνοψίσεις σε δύο λέξεις: «τσίρκο Μεντράνο». Ντινόπουλος, Βούλτεψη, Γιακουμάτος, Τασούλας και πάει λέγοντας. Σε μια δεύτερη ανάγνωση ωστόσο, μάλλον πρόκειται για ένα απολύτως ισορροπημένο σχήμα, με σαφή επικοινωνιακή στόχευση. Τι εννοώ;

Τα κρίσιμα για τις μνημονιακές πολιτικές υπουργεία είτε παρέμειναν στα ίδια χέρια είτε πήγαν σε έμπειρα και, κυρίως, έμπιστα χέρια. Αρχής γενομένης από το Οικονομικών, το οποίο πήρε ακόμα ένας τεχνοκράτης, ο Γκίκας Χαρδούβελης, άνθρωπος και αυτός (όπως και οι Λ. Παπαδήμος – Γ. Στουρνάρας) των τραπεζών, του χρηματιστηρίου και στέλεχος, όπως ο προκάτοχός του, του ΙΟΒΕ, δηλαδή του think tank του σημιτισμού και του νεοφιλελευθερισμού, οι εκθέσεις του οποίου διαχρονικά προετοίμαζαν το έδαφος για τις κυβερνητικές πολιτικές. Επίσης, το Ανάπτυξης πήραν οι Δένδιας-Κωνσταντινόπουλος (Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ) για να διαχειριστούν από κοινού ένα εμπροσθοβαρές ΕΣΠΑ με αρκετά δισεκατομμύρια. Το Παιδείας ο γνωστός Λοβέρδος, με την καταστροφική θητεία στα Εργασίας και Υγείας. Το Διοικητικής Μεταρρύθμισης έμεινε στον Μητσοτάκη, το Δικαιοσύνης στον Αθανασίου, ενώ τη σφαγή στο Υγείας ανέλαβε να συνεχίσει μετά τον Αδωνι ο Βορίδης.

Τα υπόλοιπα ανήκουν στα τσικό. Κατά κύριο λόγο στους πρωταγωνιστές των τηλεοπτικών παραθύρων, με τις πεζοδρομιακές κραυγές, τις ατάκες, τους εξυπνακισμούς και τον ξύλινο λόγο. Πρόκειται για τους γνωστούς διασκεδαστές και τις τηλεοπτικές περσόνες. Συν ένα αναιμικό άρωμα γυναίκας. Κατ’ επιλογή με «αισθητικό κριτήριο»: Αντζελα Γκερέκου και Ολγα Κεφαλογιάννη.

Σε τελική ανάλυση είναι μια προσπάθεια ισορροπίας ανάμεσα σε μια αφιονισμένη νεοφιλελεύθερη-μνημονιακή διαχείριση της οικονομίας και σε μια λαϊκίστικη επικοινωνιακή διαχείριση της πολιτικής, η οποία αναμένεται να καταλήξει σε μια βαλκανική σαλάτα με την ίδια πικρόξινη γεύση της παραδοσιακής σαμαρικής συνταγής.