Της Λήδας Γαλανού

Μια Γαλλίδα στο Μανχάταν

(Casse-tête chinois)

σκηνοθεσία: Σεντρίκ Κλαπίς

ηθοποιοί: Ρομέν Ντουρίς, Οντρέ Τοτού, Σεσίλ ντε Φρανς, Κέλι Ράιλι

Μετά τις φοιτητικές και νεανικές, γεωγραφικές κι ερωτικές περιπλανήσεις του, ο Ξαβιέ βρίσκεται στο Παρίσι, χωρισμένος από τη Γουέντι, πατέρας δύο παιδιών. Οταν η Γουέντι αποφασίζει να πάει να ζήσει στη Νέα Υόρκη, με τον νέο της σύντροφο, παίρνοντας και τα παιδιά μαζί, ο Ξαβιέ αναγκάζεται κι αυτός να μετοικήσει. Στη Νέα Υόρκη θα ξανασυναντήσει την Ιζαμπέλ, τη λεσβία φίλη του στην οποία δώρισε σπέρμα, αλλά και τον παλιό του έρωτα, τη Μαρτίν. Προσπαθώντας να επιβιώσει στην ακριβή και αφιλόξενη μεγαλούπολη, ο Ξαβιέ θα επιχειρήσει να βάλει το παρελθόν και το παρόν του σε τάξη, μπας και μπορέσει να συνεχίσει ήρεμος προς το μέλλον του.

Τρίτη συνέχεια των περιπετειών του νεαρού Γάλλου Ξαβιέ Ρουσό, που ξεκίνησαν με το «L’ Auberge Espagnole» στη Βαρκελώνη και συνεχίστηκαν με το «Les poupées russes», νέα τρυφερή και χαριτωμένη συνεργασία του Σεντρίκ Κλαπίς με τον Ρομέν Ντουρίς, στη διερεύνηση των αναγκών, των επιθυμιών και του μπερδεμένου μυαλού του σύγχρονου άντρα. Ειδικά τώρα που, 15 χρόνια μετά την πρώτη ταινία, ο ήρωας αγγίζει τα 40 κι η ζωή τού έχει φέρει ευθύνες που δεν μπορεί να αγνοήσει, όπως την πατρότητα, ο Ξαβιέ προσπαθεί να τα βγάλει πέρα, διατηρώντας αν είναι δυνατόν κι ένα κομμάτι προσωπικής ανεξαρτησίας κι ευτυχίας. Παρότι το σενάριο κινείται προς τόσες κατευθύνσεις όσες η σκέψη του ήρωα, κατά στιγμές χαοτικό και κατ’ άλλες καθόλου πειστικό, η ταινία έχει, όπως και οι προηγούμενες, μια ακαταμάχητη ειλικρίνεια κι έναν ήρωα που προκαλεί εύκολα την ταύτιση και τη συμπάθεια.

Εκτός από δομικά αβαντάζ όπως την υπέροχη Νέα Υόρκη στην πίσω, πιο αθέατη πλευρά της και κλασικά ευρήματα όπως τη δυσπροσαρμοστικότητα ενός Ευρωπαίου στην Αμερική, η ταινία καταφέρνει παράλληλα να δώσει μια φρέσκια, ελαφριά αίσθηση του πώς μοιάζει η σύγχρονη οικογένεια και ποια είναι τα απαραίτητα συστατικά της, αλλά και του πώς νιώθει ο σημερινός 40άρης που διαπιστώνει ότι η ζωή δεν είναι όπως του την έταξαν. Ο Ρομέν Ντουρίς στο επίκεντρο πλάθει και πάλι έναν ήρωα που γοητεύει και διασκεδάζει: άγνωστο γιατί στα ελληνικά ο τίτλος είναι «Μια Γαλλίδα στο Μανχάταν», μάλλον για να επισημάνει την παρουσία της Οντρέ Τοτού και γιατί το «Ενας Γάλλος στην Τσάιναταουν» είναι λιγότερο ελκυστικό.

 Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας 2

(How to Train Your Dragon 2)

σκηνοθεσία: Ντιν Ντεμπλουά

στα ελληνικά, με τις φωνές των: Βαγγέλη Ευαγγέλου, Ιφιγένειας Στάικου, Νίκου Παπαδόπουλου, Ηρούς Μπέζου, Βασίλη Μήλιου, Δημήτρη Χαβρέ

Πέντε χρόνια μετά τις περιπέτειες του «Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας», το Μπερκ ζει ειρηνικά, με τους Βίκινγκς, μικρούς και μεγάλους, απόλυτα συμφιλιωμένους με τους δράκους τους και τον Ψάρη να κόβει βόλτες στους ουρανούς πάνω στον Φαφούτη. Οταν, όμως, οι περιπλανήσεις του θα τον οδηγήσουν σε μια σπηλιά όπου ζουν προφυλαγμένοι εκατοντάδες δράκοι κάθε είδους, αλλά και στον ύπουλο Ντράγκο που θέλει όλους τους δράκους κάτω από την εξουσία του, ο Ψάρης και οι φίλοι του θα χρειαστεί να παλέψουν δυναμικά για να διατηρήσουν την ειρήνη και την ασφάλεια στον κόσμο τους.

Θεαματικό παραμυθένιο ντεκόρ και μια ολόκληρη σπηλιά από αιχμηρό πάγο, πρωτότυποι ήρωες με καλογραμμένους διαλόγους, μια αίσθηση ελευθερίας κι αποδοχής κάθε τι του διαφορετικού, χιούμορ, σασπένς, εμπριμέ δράκοι και ατίθασοι έφηβοι. Προχωρώντας την πλοκή ένα βήμα πιο μακριά από την πρώτη ταινία, αλλά διατηρώντας το άγριο κέφι της, το σίκουελ του «Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας» της Dreamworks αποδεικνύεται εξίσου θεαματικό (ανεξαρτήτως του 3D) και διασκεδαστικό με το πρώτο. Κι όπου, εξορισμού, ως σίκουελ, πατά σε ό,τι την πρώτη φορά μάς είχε φανεί πρωτότυπο, ανεβάζει τον πήχη σε εικαστική δημιουργικότητα. Κι αν ακολουθεί την πεπατημένη της μάχης του καλού με το κακό ως «δίδαγμα», προσθέτει ένα μάτσο νέους, «εναλλακτικούς» ήρωες για να κρατήσει το ενδιαφέρον, τουλάχιστον των μικρών θεατών.

Αμελί

(Le fabuleux destin d’Amélie Poulain)

σκηνοθεσία: Ζαν-Πιερ Ζενέ

ηθοποιοί: Οντρέ Τοτού, Ματιέ Κασοβίτς, Ζαμέλ Ντεμπούζ, Ιζαμπέλ Ναντί, Ντομινίκ Πινό, Γιολάντ Μορό

Η Αμελί Πουλέν μεγάλωσε με δυο υπερπροστατευτικούς γονείς που την απομόνωσαν, επειδή πίστευαν λανθασμένα ότι είχε αδύναμη καρδιά. Τώρα που, ενήλικη πια, ζει μόνη της στο Παρίσι, εξακολουθεί να περνά το χρόνο της μοναχικά, χωρίς φίλους, αντιμετωπίζοντας χωρίς παρέα όλα τα ενδιαφέροντα της γειτονιάς της και της ζωής. Πολύ συνεσταλμένη για να διεκδικήσει τη δική της ευτυχία, η Αμελί, με αφορμή το θάνατο της γενναιόδωρης Πριγκίπισσας Νταϊάνα που χάριζε απλόχερα το καλό, αποφασίζει να βρει τρόπους να κάνει τους γύρω της ευτυχισμένους: μόνο που, απρόσμενα, στην πορεία, θα βρει και το δικό της έρωτα.

Το 2001, η ταινία του Ζαν-Πιερ Ζενέ αποτέλεσε όχι μόνο εισπρακτικό θρίαμβο, αλλά και pop φαινόμενο: ήταν η ταινία που σύστησε (με τον καλύτερο τρόπο, που δεν επαναλήφθηκε ποτέ), την Οντρέ Τοτού στο κοινό, το φιλμ για το οποίο όλος ο κόσμος είχε μια άποψη, εκείνο που μας έμαθε τον ήχο από την καραμέλα που σπάει στην crème brûlée και, ταυτόχρονα, η ταινία που όλοι αγάπησαν να μισούν, λόγω της υπερέκθεσής της και της υποτιθέμενα υπερβολικής γλυκύτητας και αισιοδοξίας της. Τότε ήταν η πρώτη χρονιά της νέας χιλιετίας. Τώρα είναι οι μέρες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, όταν όλα προσεγγίζονται μέσα από ένα πρίσμα αυξημένου κυνισμού. Κι έτσι, παρότι μια «επανέκδοση» της «Αμελί» είναι μάλλον περιττή (η ταινία δεν είναι ούτε σπάνια, ούτε φθαρμένη από το χρόνο και η μεγαλύτερη μερίδα του κοινού την έχει δει επανειλημμένα), η παραμυθένια διάσταση και το καλοσχηματισμένο σκοτάδι της γίνονται πιο σαφή.

Σ’ ένα φιλμ όπου, χάρη στη μεγαλειώδη φαντασία του Ζενέ, όλα, η παραμικρή λεπτομέρεια, είναι πανέμορφα, πρωτότυπα, στιλάτα κι ανατρεπτικά, μαγικό χάδι στα μάτια, εκείνο που ξεπροβάλλει είναι μια pre-hipster ηρωίδα που με τον αδέξιο τρόπο της ψάχνει μια θέση στον κόσμο, μια οικογένεια για ν’ ανήκει. Χωρίς αναστολές, δείτε ξανά την «Αμελί» μια δεκαετία και κάτι αργότερα και θ’ ανακαλύψετε μια διαφορετική ιστορία: εκείνο που μένει σταθερό, περισσότερο κι από τη χιλιοπαιγμένη πια μουσική του Γιαν Τιρσέν, είναι τα σκηνικά, η αισθητική, το «ασφαλές» ρετρό και η σκηνοθεσία του Ζενέ που μετατρέπει σε ταινία όλα τα μαγικά που έχουμε μέσα στο κεφάλι μας.

Χίλιοι τρόποι να πεθάνεις στην Αγρια Δύση

(A Million Ways to Die in the West)

σκηνοθεσία: Σεθ ΜακΦάρλαν

ηθοποιοί: Σεθ ΜακΦάρλαν, Σαρλίζ Θερόν, Λίαμ Νίσον, Αμάντα Σάιφριντ, Νιλ Πάτρικ Χάρις, Τζιοβάνι Ριμπίζι, Σάρα Σίλβερμαν

Στη σκονισμένη Αγρια Δύση με τα σπιρούνια και τα σαλούν, ένας συνεσταλμένος αγρότης φλερτάρει με τη μυστηριώδη καλλονή που εμφανίζεται στη μικρή του πόλη, κυρίως για να κάνει την πρώην κοπέλα του να ζηλέψει. Μόνο που σύντομα θα χρειαστεί ν’ αντιμετωπίσει και τον σύζυγό της, ο οποίος είναι γρήγορο πιστόλι και δεν σηκώνει αστεία.

Μετά το «Ted», ο Σεθ ΜακΦάρλαν του «Family Guy» διαλέγει το ντεκόρ του Φαρ Γουέστ για να στήσει τη δική του κωμωδία, διαλογική, προκλητική και κάφρικη ως συνήθως.

Το χέρι του ενός εκατομμυρίου

(Million Dollar Arm)

σκηνοθεσία: Κρεγκ Γκιλέσπι

ηθοποιοί: Τζον Χαμ, Μπιλ Πάξτον, Aλαν Aρκιν, Αασίφ Μαντβί, Πιτομπάλ, Λέικ Μπελ, Μαντχούρ Μιτάλ, Σαράτζ Σάρμα

Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, η ταινία ακολουθεί τον Τζέι Μπι Μπέρνστιν, μάνατζερ αθλητών που βλέπει την καριέρα του σε πτώση, καθώς αποφασίζει να διοργανώσει ένα reality show στην Ινδία, προκειμένου να βρει έναν Ινδό παίκτη του κρίκετ και να τον μετατρέψει στο επόμενο αστέρι του αμερικανικού μπέιζμπολ.

Καλά να μη σας αρέσει ο συνδυασμός «Slumdog Millionaire» και μπέιζμπολ. Για να δείτε τον Τζον Χαμ του «Mad Men» στο σινεμά, μέχρι πού θα φτάνατε;