Ξεκίνησε στον ΣΥΡΙΖΑ η ουσιαστική συζήτηση η οποία έπρεπε να είχε αρχίσει προ πολλού, από τη στιγμή που παγιώθηκε στην ελληνική κοινωνία ως σημαντική πολιτική δύναμη και ως μείζων αντιπολίτευση, έτοιμος να «χτυπήσει» την πόρτα της εξουσίας. Οσοι τον θεωρούσαν παροδικό φαινόμενο, διαψεύστηκαν πανηγυρικά! Και όσοι τώρα μουρμουρίζουν ότι αυτή είναι η δύναμή του, ότι δεν μπορεί να πάει άλλο, ότι αδυνατεί να κατακτήσει την αυτοδυναμία, είναι καιρός, με τον διάλογο που άνοιξε στο εσωτερικό του κόμματος, να διαψευστούν με τη σειρά τους. Η εσωτερική αναζήτηση είναι η μεγάλη ευκαιρία να δομηθεί το κόμμα στρατηγικά, πολιτικά, ιδεολογικά και να εμφανιστεί με αυτοπεποίθηση και συγκροτημένες θέσεις που θα ελκύσουν τους ψηφοφόρους, όχι σκορπίζοντας φρούδες ελπίδες, αλλά ουσιαστικές προτάσεις που θα μας βγάλουν από την κρίση.
Σε χθεσινή του ομιλία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε: «Για εμάς το ζήτημα είναι να είμαστε ριζοσπαστικοί, συγκρουσιακοί και στα λόγια και στην πράξη. Και αυτό απαιτεί στρατηγικό σχέδιο, επίγνωση των δυσκολιών αλλά και των δυνατοτήτων». Απάντησε έτσι στο αιωρούμενο δίλημμα που πολλοί βλέπουν, δηλαδή ρήξη ή ρεαλισμός, επισημαίνοντας ότι ρήξη και ρεαλισμός δεν είναι ετερώνυμα, αλλά συμπληρωματικές έννοιες. Ολα δείχνουν ότι η ωριμότητα τόσο του προέδρου όσο και των τάσεων του κόμματος τείνει να «εγκατασταθεί» στην πολιτική τους, κάτι που προοιωνίζεται αισιόδοξες σκέψεις και προοπτικές. Και όπως έλεγε ο Βλαδίμηρος Ιλιτς «το θέμα είναι να μην κάνουμε λάθη. Ολοι κάνουμε λάθη. Το θέμα είναι να μην κάνουμε ουσιαστικά λάθη και να μπορούμε να τα επανορθώνουμε γρήγορα και εύκολα».
Πραγματικά αυτό έχει σημασία και είναι ενθαρρυντικό ότι άρχισε ένας ουσιαστικός προβληματισμός μέσα στο κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης. Τα βασικά ζητήματα που απασχολούν τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς, η σχέση του κόμματος με τα κοινωνικά κινήματα, η οργάνωση της Νεολαίας και οι λειτουργίες στο εσωτερικό του κόμματος. Αν αυτά όλα συνδυαστούν με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, βλέποντας δηλαδή την Ευρώπη ως πεδίο ταξικών συγκρούσεων, προκύπτει μια σοβαρή ολοκληρωμένη πρόταση, η ορθότητα της οποίας θα κριθεί από την αποδοχή της εκ μέρους της κοινωνίας σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Σαφώς θα υπάρξουν διαφωνίες, ενστάσεις ή και συγκρούσεις ακόμη, υπό το πρίσμα όμως της μακρόπνοης στρατηγικής και του διαλόγου είναι βέβαιο ότι θα εξομαλυνθούν. Σ' αυτή τη διεργασία δεν έχουν θέση η προσωπική πίκρα και η αλαζονική συμπεριφορά ή η προσπάθεια επιβολής της μιας τάσης επί της άλλης. Αυτό δεν σημαίνει ότι καταργείται ο πλουραλισμός, το αντίθετο μάλιστα, αρκεί να υπάρχει εσωτερική ενότητα γύρω από προγραμματικούς στόχους για μια ανανεωτική, ριζοσπαστική Αριστερά, ηγεμονική δύναμη στην κοινωνία και για τη νικηφόρα πορεία της. Είναι η μεγάλη ευκαιρία για μια ιστορική αλλαγή στην πολιτική ιστορία του τόπου.
