«Βuilt, not bought». Φτιαγμένη κομμάτι κομμάτι, όχι αγορασμένη… Κυρίες και κύριοι, υποκλιθείτε στην ΟΜΑΔΑ των Σαν Αντόνιο Σπερς
Του Γιώργου Τσιάρα
Κοντεύει εβδομάδα από τον θρίαμβο των Σαν Αντόνιο Σπερς, αλλά ο ενθουσιασμός των απανταχού μπασκετόφιλων για το κορυφαίο αυτό σύνολο αθλητών δεν λέει να κοπάσει. Το βράδυ της Τετάρτης, πάνω από 150.000 άνθρωποι παρατάχθηκαν κατά μήκος της παραποτάμιας λεωφόρου της πόλης για να ζητωκραυγάσουν παρέα με τα αστέρια τους το πέμπτο δαχτυλίδι της τελευταίας δεκαπενταετίας: τα «σπιρούνια», αγκαλιά με τη χρυσή κούπα του NBA, έκαναν μια ονειρεμένη βαρκάδα στο ποτάμι μπροστά στο εκστασιασμένο, αλαλάζον κοινό τους, για να καταλήξουν στο κλειστό «Alamodome», όπου περίμεναν άλλοι 75.000 άνθρωποι για να τους αποθεώσουν.
Το έγραψα και την Τρίτη και κάποιοι φίλοι με παρεξήγησαν: το ομαδικό μπάσκετ, την αλληλοκάλυψη, τη μαγική κυκλοφορία της μπάλας που είδα φέτος από την ομάδα των Σπερς δεν τα έχω ξαναδεί στα 30 και πλέον χρόνια που παρακολουθώ το άθλημα. Ούτε η Εθνική μας ούτε ο μεγάλος Παναθηναϊκός της τελευταίας 15ετίας, δύο ομάδες των οποίων τυγχάνω πιστός φίλαθλος, πλησίασαν ποτέ –παρά τα καταπληκτικά τους επιτεύγματα– το μοναδικό αυτό θέαμα. Εγραψα επίσης ότι ο Μανού Τζινόμπιλι είναι ο αγαπημένος μου παίκτης όλων των εποχών και ότι ο Τιμ Ντάνκαν είναι παράδειγμα προς μίμηση για οποιονδήποτε αγαπά τον υγιή αθλητισμό. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να εξηγήσω γιατί εγώ, ένας Ελληνας, νιώθω τόση αγάπη για αυτή τη μακρινή ομάδα από το Τέξας.
Ο πρώτος και βασικότερος λόγος είναι πως οι Σπερς…δεν είναι αμερικανική ομάδα παρά μόνο στα χαρτιά. Μόνον πέντε παίκτες τους είναι γεννημένοι στις ΗΠΑ: οι υπόλοιποι έχουν μαζευτεί στο Σαν Αντόνιο από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα – ο Ντάνκαν από τις Παρθένες Νήσους, ο Πάρκερ και ο Ντιαό από τη Γαλλία, ο Τζινόμπιλι είναι Αργεντίνος ιταλικής καταγωγής, ο Μπελινέλι Ιταλός, ο Σπλίτερ Βραζιλιάνος, ο Μπέινς Αυστραλός. Αποκορύφωμα της πολυπολιτισμικότητας αυτής της μοναδικής ομάδας, ο μικροσκοπικός –μόλις 1,82 εκατοστά– τρίποντος «σνάιπερ» Πάτι Μιλς, στις φλέβες του οποίου τρέχει αίμα αυτοχθόνων της Αυστραλίας!
Πρόκειται λοιπόν για μια πραγματική «Διεθνή του Μπάσκετ», με ευρωπαϊκό μπασκετικό DNA και… λάτιν ταμπεραμέντο. Στην απονομή των δαχτυλιδιών, τη νύχτα της Κυριακής, ο θρυλικός–πλέον– προπονητής τους, ο Γκρεγκ Πόποβιτς -κροατικής καταγωγής-, αναγνώρισε αυτή την ιδιαιτερότητα της ομάδας του: και τους επέτρεψε να πανηγυρίσουν με τις σημαίες των χωρών τους στις πλάτες, κάτι πρωτοφανές για τα αμερικανικά χρονικά! Αρκετοί Αμερικανοί δυσανασχέτησαν στα διαδικτυακά φόρουμ με αυτή την εικόνα, αλλά οι περισσότεροι υποκλίθηκαν ταπεινά στα… «United Nations of Hard Work», τα Ηνωμένα Εθνη της Σκληρής Δουλειάς, όπως τους αποκαλούν οι οπαδοί τους.
Ο δεύτερος λόγος είναι πως δεν έχει αστέρια ούτε υπερανθρώπους, αλλά δύο από τις πιο ψυχωμένες… γεροντάρες που έπαιξαν ποτέ μπάσκετ. Ο ένας είναι βέβαια ο ανεπανάληπτος Μάνου («Εμάνουελ») Τζινόμπιλι. Τον πρωτοείδα το 2001, όταν πήρε την πρώτη του Ευρωλίγκα με την ιταλική Κίντερ Μπολόνια: την επόμενη χρονιά, με καταπληκτικές εμφανίσεις ξαναπήγε τελικό, για να χάσει την κούπα από τον Παναθηναϊκό. Ενδιαμέσως, μαζί με τα υπόλοιπα παλικάρια της Εθνικής Αργεντινής, πήγε μέσα στην μπασκετική πρωτεύουσα των ΗΠΑ, την Ινδιανάπολη, και νίκησε τους Αμερικανούς σούπερ σταρ μέσα στο σπίτι τους! Και το 2004, αφιονισμένος στην Αθήνα, φόρεσε στον λαιμό του το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Το 2008, στο Πεκίνο, πρόσθεσε στη συλλογή του κι ένα χάλκινο.
Απίστευτος παίκτης, σε άμυνα και επίθεση. Ψυχάρα – πάντα έτοιμος να πιάσει τον πιο δύσκολο αντίπαλο, να θυσιάσει το κορμί του ορμώντας πάνω στους ψηλούς, να πάρει το τελευταίο σουτ, όταν τα γόνατα τρέμουν και η μπάλα καίει… Αστείρευτες η μπασκετική ευφυΐα του, οι επινοήσεις του, οι «λέιζερ» ασίστ του. Πλήρες πακέτο – τρίποντα, δίποντα, ντράιβ, πάσα, ριμπάουντ, ό,τι μπορεί να ζητήσει κανείς από έναν μπασκετμπολίστα. Στην Αργεντινή, μια χώρα που ζει κι αναπνέει για το ποδόσφαιρο, τον εξέλεξαν δύο φορές αθλητή της χρονιάς και ακόμη τον φωνάζουν «La Maquina de Baloncesto», ελληνιστί… καλαθομηχανή!
Ομως εκεί που τον αγάπησα πραγματικά τον Μάνου, όπως άλλωστε και τον Ντάνκαν –αλλά και τον Διαμαντίδη, για να μην ξεχνιόμαστε…– ήταν όταν μεγάλωσε. Οταν, δηλαδή, πέρασε τα τριάντα και το χιλιοτραυματισμένο κορμί του έπαψε να τον βοηθάει κι έγινε, από σύμμαχος, αντίπαλος. Τι μπορούσε πια να κάνει αυτός ο αργός, «κοντός» (1,98), αδύνατος λευκός με τη φαλακρίτσα ανάμεσα στα θηρία; Δεν υπήρξε ποτέ σούπερμαν σαν τον Τζόρνταν, τον Κόμπε ή τον Λεμπρόν. Αλλος θα τα παράταγε – ήταν ήδη εκατομμυριούχος, είχε κερδίσει τα πάντα, κανείς δεν θα του έλεγε τίποτε. Αλλά όχι, ο Μάνου δεν είναι τέτοιος τύπος. Και σαν πραγματικά μεγάλος αθλητής, «ξανανακάλυψε» τον εαυτό του.
Από γεννημένος πρωταγωνιστής, που όπως και τόσοι άλλοι παιχταράδες πριν από αυτόν ήθελε μια μπάλα μόνος του, έγινε στα γεράματα… αλλαγή – ο έκτος παίκτης, που μπαίνει για να αλλάξει τη ροή ενός παιχνιδιού, έχοντας «διαβάσει» από τον πάγκο τον αντίπαλο. Ταυτόχρονα, άλλαξε θέση – από «δυαρο-τριάρι», σμολ φόργουορντ, έγινε ένα φωτισμένο πλέι μέικερ, ένα πόιντ γκαρντ που μπορεί να πασάρει και να σκοράρει με χίλιους τρόπους. Ο καλύτερος έκτος παίκτης που πέρασε ποτέ από το NBA σύμφωνα με τους ειδικούς.
Πέρσι δεν ήταν σταθερός, τα λάθη του στοίχισαν στην ομάδα. Τον Γενάρη, σε ένα αδιάφορο ματς της κανονικής περιόδου, προσπάθησε να καρφώσει, αλλά από τα γεροντάματα έπεσε άτσαλα και γύρισε το πόδι του. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, οι συμπαίκτες του του… απαγόρεψαν να ξανακαρφώσει! Δύο εβδομάδες μετά δεν άντεξε και το ξανάκανε. Στα ματς με την Οκλαχόμα, τη μοναδική ομάδα –μαζί με τις «παλιοσειρές» του Ντάλας– που δυσκόλεψε αληθινά με τα απίστευτα αθλητικά προσόντα της (και) φέτος τους Σπερς, κάποια στιγμή «αφηνίασε»: τρίποντα, δίποντα, ασίστ, κοψίματα, ριμπάουντ. Ο Ρέτζι Μίλερ με τον Στιβ Κερ, δύο εκπληκτικοί σουτέρ, σχολίασαν συγκινημένοι πως πρόκειται για τον πιο μαχητικό και ανταγωνιστικό παίκτη της γενιάς του… Και στον πέμπτο τελικό έκανε, για «κερασάκι», το ωραιότερο ίσως μπάσιμο και κάρφωμα της χρονιάς.
Οσο για τον Ντάνκαν… Οταν πρόπερσι, στα 36 του, αυτός και η ομάδα του έχασαν κατά κράτος στους τελικούς της Δύσης από τους υπερ-ταλαντούχους Ντουράντ και Ουέστμπρουκ, κάτι «στράβωσε» μέσα του. Αντί να «φουσκώσει» κι άλλο με τις… πορτοκαλάδες που πίνουν οι επαγγελματίες εκεί στο Αμέρικα (και όχι μόνο, δυστυχώς), αυτός έχασε σχεδόν 15 κιλά και δούλεψε, άκουσον άκουσον, την ελαστικότητα, την πάσα, τις ελεύθερες βολές. Στο έκτο ματς στην Οκλαχόμα, στην παράταση, πήγε πάνω του ο Ιμπάκα, ο καλύτερος μπλοκέρ του πρωταθλήματος. Τον «χόρεψε» κυριολεκτικά με 8 πόντους σε 4 λεπτά. Εκστασιασμένος, ο Ρέτζι Μίλερ μίλησε για «Old Man River Walk» – έπαιζε δηλαδή τόσο άνετα πλάτη με το θηρίο, σαν γέρος που πάει περίπατο τον εγγονό του στο ποτάμι…
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα πολλά – για τον Πάρκερ, τον κοντορεβιθούλη μόνιμο «πελάτη» της Εθνικής μας, που πέρσι κατάφερε να σηκώσει μαζί με τον παιδικό του φίλο, τον Μπορίς Ντιαό, το πρώτο του Ευρωμπάσκετ. Ενα τεράστιο πλέι μέικερ, που θαρρείς τη βρίσκει να ταπεινώνει με το θράσος και την ταχύτητά του τα αντίπαλα σέντερ. Ή τον Λέοναρντ, το αγέλαστο παιδί από το γκέτο, που είδε τον πατέρα του να δολοφονείται όταν ήταν 17 χρόνων και νίκησε τους δαίμονές του μέσα από το μπάσκετ.
Ποια είναι τελικά η μεγαλύτερη διάκριση για έναν αθλητή; Κάποιοι θα πούνε πως είναι τα λεφτά ή οι κούπες. Εγώ λέω ότι είναι η αναγνώριση από τους αντιπάλους του και η «κληρονομιά» που αφήνει στους νεότερους συμπαίκτες του και το φίλαθλο κοινό εν γένει. Φέτος λοιπόν, τα γεροντάκια του Σαν Αντόνιο ανάγκασαν ακόμη και τον υπερφίαλο, αλαζόνα, εγωπαθή Λεμπρόν να παραδεχτεί μετά το τρίτο τελικό στο Μαϊάμι πως «δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε, μας διέλυσαν». Ο «πολύς» Κρις Μπος είπε ότι οι Σπερς «έπαιξαν το καλύτερο μπάσκετ που έχω δει ποτέ».
Στα σόσιαλ μίντια, φίλαθλοι όλων των ομάδων παρακαλούν τους Σπερς να μη διαλυθούν, για να μπορέσουν να τους ξαναδούν όλους μαζί να παίζουν μπάσκετ! Ενας ηλικιωμένος οπαδός των Λέικερς παραδέχτηκε ότι αυτή η ομάδα είναι ανώτερη από τη θρυλική πεντάδα του «Showtime» με τον Μάτζικ Τζόνσον και τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Γιατί; Γιατί είναι «Βuilt, not bought» – φτιαγμένη κομμάτι κομμάτι κι όχι αγορασμένη…
Δείτε επίσης: We do it together – Η εκδίκηση του μπάσκετ
